Rolandkanto

145
Rolando graf’ alvokas Oliviron:
«Sinjor’ amiko, ĉu ne pensas vi, ke
› Ĉefepiskopo estas vera majstro!
› Pli nobla ol li ne troviĝas, tiom
› Li frapas per pikstango kaj per hasto!»
—Kaj Olivir’: «Ni iru helpi al li!»
Jen tiam Francoj ree bataladas;
Fortega estas bata interpuŝo!
Kristanoj dolorege suferadas!   Aŭdu.

146
Armilojn perdis Francoj de Francujo;
Sed restas tricent tranĉaj glavoj; ili
Ankoraŭ povas frapi brilajn kaskojn.
Ho Dio! Kiom da rompitaj kapoj,
Kirasoj, kaj fervestoj, kaj piedoj,
Kaj pugnoj, kaj vizaĝoj disŝiritaj!
—Jen Idolanoj: «Francoj nin difektas,
«Kontraŭstaranto nur prokrastas morton!
Aliras ili rekte al Marsilo,
Kaj diras: «Bona Reĝa Moŝto, helpu!»
Marsilo aŭdas ilin kaj respondas:
«Ho Granda Tero! Maho vin detruu,
«Ĉar via gento venkis mian genton,
«Preninte tiel multajn urbojn, kiujn
«Hodiaŭ tenas blankabarba Karlo!
«Akiris li Kalabron, Pujlon, Romon,
«Kostentinnoblon kaj Saksujon fortan!
«Mi mortu pli ol kuri for de Francoj!…
«Ne pripensante vian savon, frapu;
«Ni venkos Karlon se Rolando mortis;
«Sed, se li vivas, estos ni venkitaj!»   Aŭdu.

147
Perfidaj Saracenoj, per pikstangoj
Frapegas ŝildojn, rebrilantajn kaskojn.
Nur feran, ŝtalan bruon oni aŭdas;
Fajreroj elflugadas ĝis ĉielo!
Jen cerboj, sango, kvazaŭ per riveroj!
Roland’ en sia koro ekpremiĝas
Vidante morti tiom da bravuloj;
Sed ĉar li memoriĝas pri Francujo,
Pri sia Onklo, bona Reĝo Karlo,
Li, vole aŭ nevole, elreviĝas.   Aŭdu.

148
Rolando kuras en la interpuŝo.
Kaj tie li ne ĉesas batalegi.
Li tenas Durendalon, eltiritan
El ingo, rompas kaskojn kaj kirasojn,
Distranĉas korpojn, manradikojn, kapojn,
Mortigas Idolanojn, kiuj falas
Po centoj, ĉiuj sin juĝinte bravaj!   Aŭdu.

149
Jen aliflanke staras Oliviro;
Por atakado li antaŭenkuras,
El ingo tiras karan Haltekleron,
(Krom Durendal’ ne estas pli efika).
Ĝin tenas grafo; li varmege frapas;
Je ruĝa sang’ kovriĝis liaj brakoj.
—Rolando diras: «Dio! Jen bravulo!
«He! Nobla grafo, tiel prava, brava!
«Hodiaŭ nia amikec’ finiĝos!
«Disiĝo dolorega ekfariĝos!
«Imperiestro nin plu ne revidos!
«Neniam estos en Francujo dolĉa
«Doloro tia! Kaj nenia Franco
«Por ni preĝados plu en monaĥejoj!
«Animoj niaj estos en ĉielo!»
Aŭdinte, Olivir’ per spronoj pikas,
Aliras al Roland’ tra interpuŝo:
«Ĉi tien venu, diras ambaŭ, Dio
«Permesu, ni ne mortu, se ne kune!»   Aŭdu.

150
Ho! vidu Oliviron kaj Rolandon   1680
Batadi per tranĉrando de glavegoj!
Ĉefepiskopo frapas per pikstango.
La kvanton da mortintoj oni scias:
Ilia nombro estas sur nomaroj;
Sur Ĝesto enskribiĝis pli ol kvar mil.
Jam kvar unuaj puŝoj bonsukcesis,
Sed kvina terurege malprosperas!
Mortiĝis tiam ĉiuj francaj estroj,
Krom sesdek, kiujn Dio gardis; antaŭ
Ol morti, ili bondefendos vivon!   Aŭdu.