Poszukujący: Mniej formalna nazwa Poszukujących Prawdy, policyjno-szpiegowskiej organizacji Imperialnego Tronu Seanchan. Chociaż większość Poszukujących jest da’covale i stanowi własność rodziny cesarskiej, posiadają oni wielką władzę. Nawet przedstawiciel Krwi może zostać aresztowany za odmowę udzielenia odpowiedzi na pytanie Poszukującego lub pełnej współpracy z nim; zakres tej ostatniej definiowany jest przez samych Poszukujących i podlega wyłącznie kontroli Cesarzowej. Ci Poszukujący, którzy są da’covale, mają na obu ramionach wytatuowanego kruka i wieżę. W przeciwieństwie do Straży Skazańców, Poszukujący rzadko wykazują chęć pokazywania swoich tatuaży, po części dlatego, że muszą w ten sposób ujawnić, kim i czym są.
Powrót: Patrz: Corenne.
Prorok: Bardziej rozbudowana forma tego miana to Prorok Lorda Smoka. Tytuł, jaki przypisał sobie Masema Dagar, były shienarański żołnierz, który doznał objawienia i stwierdził, że został powołany do szerzenia na świecie nauk o Smoku Odrodzonym i jego Powtórnych Narodzinach. Wierzy, że nic — absolutnie nic — nie jest ważniejsze od uznania Smoka Odrodzonego za ucieleśnienie Światłości i gotowości do odpowiedzi na jego wezwanie. Głosi ponadto, że on sam i jego wyznawcy użyją wszelkich dostępnych środków, starając się zmusić innych do opiewania chwały Smoka Odrodzonego. Wyrzekłszy się wszelkich innych imion oprócz „Proroka”, Masema sprowadził chaos na Ghealdan i Amadicię, których spore obszary znalazły się pod jego kontrolą. W pewnym momencie Prorok połączył się z Perrinem Aybarą, którego wysłano, ażeby zaprowadził go do Randa, i z niewiadomych przyczyn pozostał z nim, chociaż z tego powodu opóźnia swoje pójście do Smoka Odrodzonego.
Przeklęci: Przydomek nadany trzynastu najpotężniejszym mężczyznom i kobietom Aes Sedai, którzy przeszli na stronę Cienia podczas Wieku Legend i dali się schwytać w pułapkę, kiedy na mury więzienia Czarnego nałożono pieczęcie. Mimo iż od dawna uważani są za jedynych, którzy wyparli się Światłości podczas Wojny z Cieniem, w rzeczywistości byli też inni; tych trzynastu to jedynie najwyżsi rangą wśród wszystkich. Przeklęci (którzy sami siebie nazywają Wybranymi) zostali od czasu swego przebudzenia zredukowani liczebnie. Wiadomo, że przy życiu pozostali Demandred, Semirhage, Graendal, Mesaana, Moghedien oraz dwoje takich, którzy otrzymali nowe ciała i nowe imiona: Osan’gar i Aran’gar, chociaż nie ma pewności, czy Osan’gar nadal żyje. Zresztą w przypadku Przeklętych także stuprocentowa pewność w tej kwestii nie istnieje. Ostatnimi czasy ujawnił się również mężczyzna imieniem Moridin i niewykluczone, że jest on kolejnym Przeklętym, przywołanym z grobu przez Czarnego. To samo być może dotyczy kobiety, która przedstawia się jako Cyndane, ale w związku z tym, że Aran’gar to dawniej mężczyzna obecnie wskrzeszony jako kobieta, wszelkie spekulacje odnośnie tożsamości Moridina i Cyndane mogą się okazać jałowe, dopóki nie wyjdą na jaw jakieś bliższe szczegóły.
Psy Czarnego: Pomiot Cienia utworzony na bazie genów psich, zniekształconych przez Czarnego. Mimo iż w swoim podstawowym kształcie przypominają zwykłe psy, są ciemniejsze niż noc i wielkie niczym kuce, a ważą po kilkaset funtów każdy. Zwykle biegają w stadach po dziesięć czy dwanaście osobników, chociaż widywano ślady większych grup. Nie zostawiają wprawdzie odcisków na miękkim gruncie, jednak pozostawiają je na kamieniu. Śladom tym często towarzyszy zapach spalonej siarki. Psy Czarnego zwykle nie ryzykują wyjścia w deszcz, lecz gdy już biegną, nic nie może ich zatrzymać. Kiedy raz podążą tropem jakiejś ofiary, nie spoczną, póki jej nie zabiją, chyba że zostaną wcześniej pokonane i wybite. Ścigany może im umknąć tylko w jeden sposób, a mianowicie pokonując rzekę lub szeroki strumień, ponieważ Psy Czarnego nigdy nie wchodzą do płynącej wody. Tak się w każdym razie przypuszcza. Ich krew i ślina stanowią truciznę, która po zetknięciu ze skórą powoduje u ofiary powolną i niezwykle bolesną śmierć. Patrz również: Dziki Gon.
Rodzina: Nawet podczas Wojen z Trollokami, przed ponad dwoma tysiącami lat (ok. 1000-1350 OP), Biała Wieża w dalszym ciągu przestrzegała swoich standardów, usuwając kobiety, którym nie udało się ich wypełnić. Grupa takich właśnie kobiet, które bały się wrócić do domu w samym środku wojen, uciekła do Barashty (w pobliżu obecnego Ebou Dar), miejsca w owych czasach najbardziej oddalonego od pola walk. Nazwały swe ugrupowanie Rodziną, a siebie Kuzynkami i pozostały w ukryciu, oferując usuniętym z Wieży bezpieczną przystań. Z czasem za sprawą związków z kobietami, którym nakazano opuszczenie Wieży, Rodzina zaczęła nawiązywać kontakty z uciekinierkami i z sobie tylko znanych powodów przyjmować je w swoje szeregi. Dokładały przy tym wielkich starań, by te kobiety nie dowiadywały się niczego na temat Rodziny, póki nie istniała pewność, że Aes Sedai nie zechcą ich odebrać. Jakby nie było, powszechnie wiedziano, że uciekinierki są prędzej czy później wyłapywane, Rodzina zaś zdawała sobie sprawę, że musi utrzymywać fakt swego istnienia w sekrecie, bo inaczej spotka jej członkinie sroga kara.
Nieznane Rodzinie Aes Sedai z Wieży wiedziały o jej istnieniu niemal od samego początku, niemniej ciąg wojen nie pozwalał siostrom na zajęcie się nią. Pod koniec wojen Wieża zrozumiała, że zniszczenie Rodziny nie leży w jej interesie. Tuż przedtem — wbrew oficjalnie rozgłaszanym twierdzeniom Wieży — większości uciekinierek rzeczywiście udało się zbiec, ale odkąd Rodzina zaczęła im pomagać, przedstawicielki Wieży wiedziały dokładnie, dokąd kieruje się zbiegła kobieta i zaczęły przechwytywać dziewięć kobiet na każde dziesięć. Jako że Kuzynki wyprowadzały się i wprowadzały do Barashty (a później z i do Ebou Dar), starając się ukryć swoje istnienie oraz dokładną liczbę i nigdy nie pozostając w jednym miejscu dłużej niż dziesięć lat (o ile ktoś wcześniej nie zauważył, że nie starzeją się w normalnym tempie), Wieża sądziła, że jest ich niewiele, a one starały się nie rzucać w oczy. Pragnąc wykorzystać Rodzinę do chwytania uciekinierek w swego rodzaju pułapkę, Wieża postanowiła zostawić je w spokoju — w odróżnieniu od innych istniejących w danym momencie historii tego typu ugrupowań — a także utrzymywać fakt istnienia Rodziny w sekrecie, znanym jedynie pełnym Aes Sedai.
Seandar: Stolica Imperium Seanchan, ulokowana na północnym wschodzie seanchańskiego kontynentu. Jest to również największe miasto w Imperium.
sei’mosiev: W Dawnej Mowie „spuszczony wzrok”. Wśród Seanchan powiedzenie o kimś, że „stał się sei’mosiev”, oznacza, że „stracił twarz”. Patrz również: sei’taer.
sei’taer: W Dawnej Mowie „szczery wzrok” albo „równy wzrok”. U Seanchan określenie to odnosi się do honoru albo twarzy, a także do zdolności spojrzenia komuś w oczy. Można „być” albo „mieć” sei’taer, co oznacza, że ktoś ma honor i zachowuje twarz, można też „zyskać” albo „stracić” sei’taer. Patrz również: sei’mosiev.
serce: Podstawowa jednostka organizacyjna u Czarnych Ajah, inaczej mówiąc — komórka. Serce składa się z trzech sióstr, które znają tylko dwie pozostałe; każda członkini serca zna jeszcze dodatkowo jedną inną Czarną siostrę.
Shara: Tajemnicza kraina, leżąca na wschód od Pustkowia Aiel. Dostęp do niej utrudniony jest zarówno z powodu niegościnnego ukształtowania terenu, jak i przez warowne mury przybrzeżnych miast. Niewiele o niej wiadomo, gdyż jej mieszkańcy całkowicie chronią swoją ziemię i kulturę przed wszelkimi ewentualnymi kontaktami z obcymi. Sharanie powtarzają często, że nawet Wojny z Trollokami bezpośrednio ich nie dotknęły, z czym nie zgadzają się Aielowie. Mieszkańcy Shary konsekwentnie wypierają się też wszelkiej wiedzy o ataku floty Artura Jastrzębie Skrzydło, wbrew relacjom naocznych świadków spośród Ludu Morza. Według ostatnio zdobytych informacji krajem rządzi jeden monarcha absolutny, zwany Sh’boan (jeśli jest kobietą) bądź Sh’botay (jeśli jest mężczyzną). Monarcha ów sprawuje rządy przez siedem lat, przy końcu siódmego roku zaś umiera, a władza przechodzi wówczas na jego współmałżonka, który wybiera sobie nowego partnera i rządzi przez następne siedem łat, aż do swojej śmierci. Wzorzec ten najwyraźniej przetrwał bez zmian od czasu Pęknięcia Świata. Sharanie wierzą, że śmierć władcy odbywa się z „Woli Wzoru”.