Aura quod in medio vivit odora sinu.
Flosculus in pratis tanto splendore rubescit
Quantus odoriferis est color ille rosis;
Pensilis in spina simili, lascivit ut illae
Cum Zephyri timidas elicit aura comas.
Sed, species tantum, spretus floretque caditque,
Labitur, at nemo tollere curat humo;
Non ea fit natura rosis, dulcissimus unus
Nascitur ex illis cum moriuntur odor.
Sic tibi, dulce caput, dum formae gloria marcet,
Stat fidei testis pagina nostra tuae.
LV
Marmora non poterunt regumve aurata sepulcra
Durando numeros exsuperasse meos;
Clarior et multo tu praefulgebis in illis
Quam lapide in putri pulvereoque situ.
Cum statuas fera bella ruent, interque tumultus
Marmoribus structum discutietur opus,
Nec Martis gladius nec belli concita flamma
Hoc monumentum uret discutietve tui.
Prodieris superans oblivia mortis iniqua
Ipse, tuis fuerit laudibus usque locus;
Vltima posteritas oculos nam figet in illis
Hunc habitura orbem donec in igne cadet.
Iudicii sic ad tempus quando ipse resurges,
Vivis in hoc, et te perlegit omnis amans.
LVI
Collige, dulcis amor, renovatum collige robur,
Nec minus esse acer tu videare gula.
Nam gula quantumvis hodie satietur edendo,
Institerit certe cras renovata fames.
Tu quoque idem facias; hodie si clausa tenebis
Lumina deliciis exsatiata suis,
Lumina cras aperi, nec amoris spiritus ille
Langueat aeterno victus inersque situ.
Sit tibi discidium hoc ut binos inter amantes
Pontus, ubi immissis litora findit aquis.
Quoque die adveniunt oras, visuque beantur
Si modo longinquus dispiciatur amor.
Vel sit hiems oppleta gelu, ter amabilis aestas
Cum fuerit Zephyris, terque morata, suis.
LVII
Me tibi subiectum, quidni delectet adesse
Horis arbitrii temporibusque tui?
Donec enim tu me posces, nullum utile tempus
Est mihi, nulla meum cura requirit opus.
Taedia vix ausim longa increpitare diei,
Respiciens horas dum mihi, care, redis;
Noluerim valde sit visa absentia tristis,
Cum mihi digrediens dixeris ore vale.
Noluerim et curis illud dubitare malignis
Quone loco degas, quid meditere rei;
Me teneam, ut servus, sensu defixus in uno,
Quam facias hilares quos apud esse velis.
Credula res amor est, et quae tua cunque fuere
Acta, voluntatem consulit ille boni.
LVIII
Me tibi qui domuit deus hoc avertat, ut ausim
Vlla voluptatis tempora nosse tuae;
Vtve petat servus causas rescire morandi,
Otia qui iustum est opperiatur heri.
O potius patiar quodcunque absentia mandat,
Quae tibi libertas, si mihi carcer, erit;
Sim patiens mitisque animi toleransque morarum,
Coniciens in te crimina nulla mali.
Sis ubi vis, id iuris habes ut tempora rebus
Partiri possis, quae quibus ipse velis;
Arbitrio blandire tuo, fas esse fatemur
Vt tibi condones dum facis omne nefas.
Exspectare meum est, o perquam triste, nec ullis
Irasci imperiis, sint pia necne, tuis.
LIX
Si novitas nulla est, hodiernaque cuncta fuere,
Vt misere vatum fallitur omne genus;
Qui studio ingenti certant nova gignere versu
Atque, nefas! aliis ante creata creant!
O utinam solis quingentos ante meatus
Historiae penetret dispiciatque fides,
Teque mihi antiquo monstret sub imagine libro
Qua fuerit primis mens imitata notis;
Rescierim quid sit de te mirata vetustas
Tot decora in formam consociante tuam;
An melior sit nostra dies an vicerit illa,
An referant rerum cursus et orbis idem.
O certe a priscis immensam saepe poetis
Materies laudem non ita digna tulit.
LX
Vt pelagi fluctus lapidosa ad litora currunt
Ad finem properant tempora nostra suum;
Excipit hora horas, undam premit unda priorem,
Contendunt omnes ulteriora sequi.
Natus in immensas sol ingens luminis oras
Inde suum repit, dum sit adultus, iter;
Verum ibi defectus oppugnant eius honorem,
In donoque suo temporis ira furit.
Scit vegetum iuveni florem corrumpere tempus,
Fronte in virginea tempus arare notas;
Tempus edit rari quidquid natura creavit,
Statque nihil quod non denique falce metat.
Sed versu hoc tua laus venturum stabit in aevum,
In te saevierit quamlibet illa manus.
LXI
Anne tuo iussu tua visa ipsius imago
Me prohibet lassas claudere nocte genas?
Quo vaga forma meos ita visus ludere possit
Siccine somnorum est discutienda quies?
An tuus est animus, quem tu, mea facta notatum,
Tam procul a membris huc volitare velis?
Nequitias lentasve in me, reor, inspicit horas,
Is tibi curarum nam solet ire tenor.
Haud ita, quidquid amor magnus valet, omne valere
Non datur; ut vigilem me meus urget amor.
Qui mihi sic noctu somnos interficit, ille est,
Vt pro te partis excubitoris agam.
Excubiis nec desum; alibi vigil ipse teneris
Me sine, dans aliis te propiore frui.
LXII
Me mea mirari noxa est dominata perinde
Menti, oculo, membris omnibus una meis.
Et dubito capiat numquid medicaminis illa,
Sic mihi radices cordis in ima tulit.
Nulla alibi voltus par gratia, nulla figura
Iustior, affirmo, nullaque tanta fides.
Quae merita in me sunt ita metior, omnibus omnes
Vt meritis unum me superare putem.
Verum ubi me speculum mihi detegit, ora perusta
Solibus, antiquis dedecorata notis,
Haud ea miratum, sed eis contraria cunctis
Me video; iste sui turpe fuisset amor.
Te—sumus unus—ea signabam laude, meumque
Pingebam senium flore, venuste, tuo.
LXIII
Ante, mei similis, iaceat quam noster amicus,
Fractus ab iniusta temporis ipse manu;
Aut vegetus sit sanguis ab insidiantibus horis
Haustus, et insculptis frons ea plena notis;
Hoc ubi nondum illo progressum mane iuventae
Noctis in abruptum protinus unde cadat,
Regiave haec species vanescere coeperit omnis,
Aut evanuerit, veris et eius opes;
Illud ego in tempus iam munimenta cruentas
Falciferi ad furias firma futura paro;
Ne faciem humanis hanc cordibus exsecet unquam,
E vita fuerit cum mihi raptus amor.
Nigris forma notis ea iam mandetur, ibique
Vivat in aeternis versibus ille virens.
LXIV
Cum video antiqui quondam decora aurea saecli
Omnia damnosis eruta temporibus,
Eversasque solo turris, aeternaque ferri
Robora mortali subdita saevitiae;
Cum video fluctus partem violenter avaros
Demere harenoso litoris imperio,
Et terram liquidas invadere rursus in undas.
Partaque pro demptis, proque ope pauperiem;
Cum sic ire vices video per mutua rerum,
Factumque e solidis molibus exitium;
Me quoque tanta ruina monet, quandoque futurum
Vt dirimat nostram tempus amicitiam.
O dolor exanimans, o et deflendus, habere
Id cui praemetuas tu tamen interitum!