Удаль дарога ўпоцемках пралегла,
Бяжыць аўтобус па дарозе ўдаль,
Дзе ўсё ў вузёл раздратавання збегла:
Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль...
Бяжыць аўтобус,
I жыццё прабегла.
Навідавоку ў маладосці дзёрзкай
Ёсць што аплакаць вопыту твайму.
...I шлях, і слота — сцэнай бутафорскай
Пякельнасці небутафорскіх мук, —
I палагодзіць іх
Няма каму...
1984
ДАЗВОЛ НА АДПАЧЫНАК
Быццам раптам кроў спусцілі з цела —
Бліск маланкі, потым — змрок густы...
Вось і маеш тое, што хацела?
Гэткага спачынку прагла ты?
Што ж, цяпер адпачывай, нябога, —
Загадалі горкія радкі, —
Шчасце — вера, а твая дарога —
Вечна тупікі ды тупікі.
Б'ешся, б'ешся, як сляпая птаха,
То аб неба, то аб камяні.
А каханне ж — радасць, а не плаха.
Я не зычыў плахі.
Адпачні...
Нават слёз няма, адно здранцвенне...
Неба...
Тупікі...
Каменне!..
1985
ЯШЧЭ НЕ ДАРЭШТЫ
- Адкуль ты?
- З Беларусі.
- Беларус?
Ківаеш галавою: ну канешне!
I стане сэрцу соладка чамусь,
Хоць застанешся і спакойны знешне.
I песні ж беларускай не спяеш,
I хто такі — не ўпомніш — Каліноўскі:
Без гэтага нябедна пражывеш!..
Невераемна, што яшчэ... але ж
Шчэ соладка пры згадцы: край бацькоўскі...
1986
ЛІСТОК
Дубовы лісток падаеш —
як руку —
I два жалуды...
Не весела сэрцайкам на скразняку.
Халады.
Не нам іх баяцца. Нейк перажывем —
Людзьмі
ды з людзьмі.
А гэты лісток —
яму лепш у траве —
Ты садзьмі.
З маёй далані ты садзьмі яго сам
Без жалю-тугі:
Хай будзе як ёсць ужо ў нашых лясах,
Дарагі...
1984
ПРОСТРАНЬ КАХАННЯ
Паэма-калыханка
Якія мізэрныя мы
I якое жыццё наша горкае,
Калі скарб аддаём неацэнны
Сумненням.
Не атрымалася, не атрымалася,
Як малявалася, як спадзявалася.
Спіш, мая донечка? Спі, люлі-люлі...
Думкі мае, хоць бы й вы дзе прыснулі!
...Ты не прыкідваўся, о не.
Ты ў самым шчырым парыванні
Ад прагі ласкі, спачування
Тады хіснуўся да мяне.
Такія блізкія тугой,
Такія родныя самотай,
Як узаемнаю пяшчотай
Уваскрасалі мы з табой!
Былі шчаслівыя ж, былі!
Ты не ашукваўся, сам бачыў
Як цудадзейна свет іначаў
Пад чыстым небам тых хвілін,
Калі і словы, і маўчанне —
Усё гучала як адказ,
Што ёсць ад бед паратаванне,
Ёсць. Любасць. Гэткая, бы ў нас.
Не атрымалася, не атрымалася,
Як уяўлялася, як абяцалася.
Спі, мая донька, расінка малая.
Толькі табою свой боль прылюляю.
Людзі, як зёлкі, чый род — палыновы.
Поўніцца горыччу тут ім не нова.
Голькі чарнобылю цёмнае сілы,
Што неаднойчы сябе ўжо касілі.
Доўбняю. Мечам. Свінцом. Радыяцыяй.
I найстрашнейшым — душы дэвальвацыяй.
Хто ж мы?.. Ляжаць на грудзях у жанчыны
Дзеці ўсёй чыста зямное айчыны.
Хто ж мы?.. Хварэем бяссоннаю вартай
I за найгоднейшых, і за нявартых.
...Я вінаватая сама,
Што так паверыла ў нязводу,
У немінанне нашай згоды,
Што нам расстання тут няма.
У непрагляднай даўніне
Расцятыя на двух багамі,
Зліліся зноў вось, і над намі
Нішто ўжо неба не сатне!..
Забыла я, што чалавек
Сам спеліць і святло, і морак,
З багамі роўны быў учора,
А сёння — мураха ў траве.