Сказ пра Лысую гару

Ах, май, чытач, спагаду ў сэрцы
І вельмі строга не судзі,
Калі суседка ды суседцы
Зняла заўчасна бігудзі.

Бо хоць вось так жывуць парнасцы
І ўжо клянуць патроху лёс,
Аднак жа гэтай самай трасцы
Другому хочацца да слёз.

Нашто ўжо вунь Калеснік Янка -
І той да ісціны дапёр:
Калі ў нутро ўлятала шклянка -
Па градах плакаў, як бабёр.

Дзівак! Яму з ягоным ростам
Ляпей бяды не набываць:
Ён не падумаў, як няпроста
Гарод уласны вартаваць.

Каб ад таго, што добра ўродзіць,
Зладзюгаў розных адвучыць -
Там ледзь не ў кожнага ў гародзе
Страшыдла-пудзіла тырчыць.

Па гэтых пудзілах, дарэчы,
Зусім не цяжка распазнаць,
Хто, дзе, калі і што на плечы
Любіў ці мусіў апранаць.

І хто апратку чым забрудзіў,
І нават чым пасля змываў,
Хто сам калісьці добра пудзіў
«Злачынцам» спуску не даваў...

Канешне, мала знойдзеш грозных
Цяпер на пудзілах адзнак.
Часцей за ўсё - у латках розных
Лірычна скроены пінжак.

Калі б па пудзілах сказалі
Характар творчасці адчуць -
Амаль усе ўвесь век пісалі
Рамансы, сумныя чуць-чуць.

І ўсё ж хоць пудзілы на градах
Не вельмі страшныя былі,
А рыфмахвата-тэмакрада
Злавіць аднойчы памаглі.

Ён позна вечарам п'яненькі
Пасёлкам сунуўся сваім
І раптам бачыць: волат нейкі
Стаіць у цемры перад ім.

Хоць быў і п'яны лысагорац,
Але ад страху скамянеў.
- Гэй, ты чаго? - падаў ён голас, -
- За што ты хочаш біць мяне?

Між тэмакрадаў я не горшы,
Я злодзей рангу вераб'я:
Калі мне вельмі трэба грошы,
Я не клюю буйней рубля.

Ты б паглядзеў, якія страты
Дзяржаве чыняць «каршуны»:
У дактары і ў кандыдаты
Пралазяць з крадзеным яны!

А што я рыфму спёр ва Уладзькі,
Дык ён і сам іх недзе ўкраў!
Адзін жабрак павесіў лапці
Сушыць на плот - другі забраў...

Ну, што ж, відаць, пра гэта ўбоства
Пара аформіць рэзюме:
Страшней няма самазабойства,
Чым вось такое - на дзярме.

Калі, таварыш Грыша-Міша,
Мяне ты ў госці пазавеш -
Я не спытаю: што ты пішаш?
Я запытаю: чым жывеш?

Ты зубы мне не загаворыш.
Ёсць дыялектыкі закон:
Дзярмом жывеш - дзярмо і творыш.
(А натварыў - дык выкінь вон!)

Бяда не ў тым, што ты не промах
Напхацца бручкай неўпамер,
А ў тым, што ў Музы у вантробах
Завёўся страшны салітэр.

Памрэ - і пудзілам у трантах
Паставяць дзеці на граду.
Уся бяда у тым, што сам ты
Не лічыш гэта за бяду.