Мы ведалі — яго катуюць, дапытваюцца: колькі нас, якая зброя? Дзе запасны лагер? Дзе схавалі збожжа?
Кажуць: час лечыць усе раны, забываюцца болі фізічныя, пакуты душэўныя. Не, я не забыў. Нічога. Тых бяссонных начэй, болю ад думак, што там, у горадзе, у турэмных мурах, б’юць, паляць агнём хлопчыка, дзіця. Ён быў не толькі баец атрада, ён — мой сын. Мяне прасіла маці. Што скажу ёй? Навошта я паслаў яе сыноў? Але не хто іншы, а яны, браты Казюры, ратавалі іншых людзей — жанчын, раненых… Пакуль бы да лагера дабралася ўся група! А яны — што тыя казачныя героі. Нібы на крыллях даляцелі.
Вярнуць мацеры хоць аднаго сына! Але як вырваць яго? Думаў я. Думалі ўсе камандзіры. Увесь атрад. Падпольная група ў горадзе. Дзейнічалі. Але здзейсніць планы не ўдавалася. Мусілі пайсці на перагаворы з ворагам. Упершыню. Прапанавалі абмяняць Пецю на паліцаяў — немцы не адказалі. Што ім нейкія здраднікі, халуі!
Зноў бяссонныя ночы, боль і пакуты. У адну з такіх начэй я не вытрымаў. Падняў разведчыкаў, ускочыў на каня. Нават камісару і начштаба нічога не сказаў. Далёка было ад нашага новага лагера да Казюраў. А жнівеньская ноч яшчэ не вельмі доўгая. Калі ўжо днела, дабраліся туды. Хлопцы сталі — двое на вуліцы, адзін на гародзе: паліцаі насцярожаныя пасля нашых рэйдаў, усю ноч нясуць ахову, не тое, што зімой.
Я ціха пашкрабаў у акно. Марына прыпала тварам да шыбы, пазнала і… задыхнулася, сутаргава скамечыла пальцамі сарочку на грудзях і доўга так стаяла, анямелая. Адчыняць дзверы не пайшла — адчыніла акно, шумна, без перасцярогі, ударыўшы кулаком у раму.
Глуха спытала:
«Абодва? Калі? Дзе?»
Я расказаў, што здарылася. Яна не даслухала да канца.
«Я пайду да яго. Сёння ж».
Тут я зразумеў сваю памылку. Безумоўна, маці пойдзе, будзе прасіць у фашыстаў спаткання з сынам. А яны арыштуюць і яе. Маці партызанаў. За адно гэта гітлераўцы каралі смерцю. Выходзіць, яшчэ аднаго чалавека я пашлю на смерць. Яшчэ адзін камень ляжа на сэрца. Доўга прасіў Марыну не ісці: літасці ў іх не вымаліш, зусім нікому не патрэбна, каб пасадзілі і яе.
«Няхай, — адказала Марына, — памру разам з сынам».
Яна не плакала. Ніводнай слязы. Быццам скамянела. Каб стрымаць яе, я мусіў пайсці на ману. Мы вядзем перагаворы: памяняць Пецю на палоннага афіцэра. Няхай яна пачакае два-тры дні, наш сувязны, а можа і сам я штодня будзем прыходзіць да яе і расказваць, як ідуць перагаворы. А так, пайшоўшы адразу, памагчы яна нічым не здолее, а нашкодзіць можа. Напэўна нашкодзіць.
Жанчына паверыла. І адразу падумала пра нас: каб нікому з партызан не рызыкаваць, не трэба прыходзіць у вёску, дзе шныраць паліцаі,— яна будзе чакаць нас у лесе, каля спаленай леснічоўкі, штоноч з вечара да раніцы. Нішто яе не страшыла — абы ўратаваць сына.
Яшчэ з большым каменем на сэрцы вяртаўся я з Казюраў. Што скажу гэтай жанчыне заўтра, паслязаўтра? Каб ён быў у нас, гэты палонны афіцэр, хоць які-небудзь! Не так проста яго ўзяць за дзень, за два. А час не чакае — Пецю могуць расстраляць, павесіць.
Наш асцярожны камісар Вася Шугановіч, які неаднойчы стрымліваў мяне ад такіх вось парываў — рызыкоўных аперацый, — панура маўчаў, калі я сказаў, што сам іду з разведчыкамі за Сож, на шашу Гомель — Чарнігаў, каб захапіць афіцэра; там яны часта ездзяць.
Мы ляжалі ў засадзе двое сутак. Тры ночы Шугановіч ездзіў да Марыны, усё больш і больш пераконваючыся, што яна перастае верыць у яго легенду пра тое, як я вяду перагаворы, кружу з атрадам вакол горада. Пасля казаў: больш ніколі ў жыцці не стане выконваць такой місіі. Больш яму і не прыйшлося…
Нам пашанцавала: мы такі кульнулі сярод белага дня «опель-капітана». Акуратненька спусцілі. Толькі шафёр зламаў руку, пасажыры наставілі гузакі — усяго. Іх было двое. Афіцэр-тылавік, оберлэйтэнант, нейкі ўпаўнаважаны імперскага ўпраўлення ці камісарыята па выкарыстоўванню прамысловых рэсурсаў усходніх зямель. Нашых зямель! Другі — цывільны, прадстаўнік лесагандлёвай фірмы.
Там жа, у лесе, каля шашы, я напісаў пісьмо фельдкаменданту. Калі нямецкія ўлады хочуць захаваць жыццё сваім «сынам фатэрланда», дваім, партызаны згодны памяняць іх на свайго сына — хлопчыка, дзіця, якога трымаюць у турме. Адпусцілі шафёра. Забінтавалі яму паламаную руку. Цывільны панура маўчаў. Інтэнданцік, ляскаючы ад страху зубамі, лісліва прасіў шафёра любым чынам даставіць пісьмо, а галоўнае — перадаць яго ўласнае пасланне, якое мы дазволілі яму напісаць. Абяцаў шафёру высокую ўзнагароду: «Вам пашанцавала, Томас. Вам проста пашанцавала».