Марыну прывезлі на пахаванне партызан. Сярод тых, хто ляжаў у трунах, не было яе сына. Але мы хавалі і яго.
Труны стаялі пад соснамі побач з толькі што выкапанай брацкай магілай. Вакол сядзелі стомленыя партызаны: раненых павезлі ў лагер.
Партызаны падхапіліся, як па камандзе, калі маці падышла. Пастарэлая, ссутуленая, у чорнай хустцы — помню, бачу яе і цяпер — Марына падоўгу стаяла каля кожнай труны, узіраючыся ў твары забітых. Не, яна не плакала. Зрэдку варушыліся засмяглыя вусны. Што яна казала? Чытала малітву? Ці слала праклёны забойцам? Я баяўся: ці не памутнеў ад гора яе розум?
Дайшла да апошняй труны. Пастаяла гэтак жа. Павярнулася, каб ісці далей — куды? — і ўбачыла мяне. Я не мог вымавіць слова — душылі слёзы. Схіліў перад ёй галаву, гатовы пачуць крык мацярынскага болю, папрокі. Яна магла спытаць: чаму я не ўпільнаваў яе сыноў? Магла ўдарыцца аб зямлю з крыкам: «Дзе мае дзеці? Вярніце маіх сыноў!»
Як малому, Марына паклала мне руку на галаву, правяла шурпатай даланёй па шчацэ.
«У цябе гарачка».
Я быў ранены ў руку, прайшла ноч пасля бою, мяне паліла. Нехта з партызан, з мужчын, усхліпнуў. Побач. Нехта з жанчын загаласіў.
Яна сказала:
«Пеця прасіў… „перадай, кажа, Івану Васільевічу… няхай мяне прымуць у камсамол. Я ж не такі, як яны думаюць. Я, кажа, мамачка, ведаеш які! Я ім слова не сказаў! І не скажу!“ А сам… жывога месца на ім не было», — і тут яна зарыдала. Не загаласіла па-жаночаму. А зарыдала надрыўна, глуха, як плачуць ад вельмі вялікага гора.
Ніхто нічога не спытаў, калі нампаліт запрасіў слухачоў задаваць дакладчыку пытанні.
Іван Васільевіч трохі збянтэжана сказаў, што ніякага дакладу ён не рабіў. Яны зразумелі яго, гэтыя хлопцы ў флоцкім адзенні, зразумелі, напэўна, лепш, чым іх капітан. Яны проста глядзелі на яго з большай цікавасцю і з большай павагай, чым упачатку. Антанюк быў удзячны ім за гэта. І за тое, што яны не запляскалі, калі ён вось так нечакана, на мацярынскім горы, скончыў свой расказ.
Адзін Васіль у тую хвіліну не глядзеў на бацьку. Панурыўшыся, разглядваў свае рукі, нібы адкрыў на іх нешта незвычайнае. Але на твары яго больш не блукала іранічная ўхмылка. Цяпер увогуле на ім нічога не адбівалася — ніякіх эмоцый.
Апладзіравалі горача пасля таго, як капітан ад іх імя падзякаваў за — ён не адразу знайшоў вызначэнне — «за змястоўную гутарку». Васіль не апладзіраваў. Не дэманстратыўна, безумоўна. І не з-за сціпласці. Проста думкі яго былі недзе далёка. Дзе? Пра што ён думаў?
Яму дазволілі правесці бацьку ў сяло.
Іван Васільевіч баяўся, што сын скажа што-небудзь такое, што можа сапсаваць яго добрае ўражанне ад сустрэчы, добры настрой ад усяго таго, што ўбачыў тут за два дні.
Васіль спытаў у «газіку» пры шоферы:
— А цяпер ты ведаеш пра гэтых людзей? Трымаеш з імі сувязь? Як яны жывуць?
— Пра ўсіх? Брыгада — гэта сотні чалавек… Прайшло столькі часу. Але з многімі сувязь ёсць. З некаторымі бачуся амаль штодня. З Будыкам, напрыклад. Да Марыны заязджаю зрэдку. Памагаю. Чым магу.
— А дзяўчынка, што нарадзілася ў атрадзе… Хто яна?
— Віталія? Мы былі рамантыкі. Бачыш, якое імя далі? У снежні сорак першага. Віта — жыццё. Верылі ў жыццё. Не бачыў яе гадоў сем. Тады яна была шчэ вучаніца.
— Дзетдомаўка?
— Не. Чаму ж! Яна жыла з маці. Маці яе настаўніца. На Палессі.
— А бацька?
— Бацька? Ён… ён загінуў… Загінулі многія. Адны са славай. Іншыя бясслаўна…
Дарога крута павярнула на горным схіле, фары выхапілі дзівосныя ўзоры зрэзанай выбухам скалы. Наперадзе замільгалі агні сяла. Яшчэ праз колькі хвілін выехалі ў даліну. Дарога праходзіла блізка ад берага, і нават праз шум матора пачуўся грукат прыбою. Было бязветрана, а мора ўсё роўна бушавала.
Васіль амаль з дзіцячай непасрэднасцю загаварыў пра мора. У бацькі раўніва сціснулася сэрца: прываражыла яно сына.
VI
У Гомелі ішоў снег. Сухі, лёгкі.
Ад гэтага Івану Васільевічу раптам зрабілася хораша, радасна. Быццам трапіў чалавек у родную стыхію. Быццам вярнуўся з Афрыкі, дзе не бачыў зімы многа гадоў. Ён так і падумаў з усмешкай пра Афрыку, бо ўсю дарогу ў купэ маладая маці чытала напамяць чатырохгадовай дачушцы: