Але, я слабы чалавек…
Першая загаварыла Люба. Старая маралістка! Зімой, калі даведалася пра нашу сувязь, давяла мяне да белага калення сваім бабскім асуджэннем, папрокамі. А тут раптам праявіла чуласць:
«Чаго ты, Іван Васільевіч, глядзіш на яе, як на матку боскую? Давай дазвол залічыць гэтага байца, — і падкінула Віту, — на кацельнае і ўсялякае іншае давольства. Будзе ў нас Віталія. Будзе і Надзея!»
Партызанкі, тады ўжо іх было ў нас некалькі, засмяяліся. Мужчыны маўчалі.
Як мне было выблытацца з такога недарэчнага становішча? Адчуваў, што выслаць з атрада — не вышлю. Але і сустрэць з абдымкамі… Перад партызанамі… Свіння Будыка! Не мог прыняць ціхенька, а пасля сказаць. Высунуў мяне. Цяпер, відаць, стаіць ззаду, назірае, цешыцца. Апанавала злосць. Не на яе, безумоўна. Нa сябе. На Будыку. На Любу. Вылаяўся:
«Не атрад, а цыганскі табар! Хутка бабы пачнуць камандаваць».
«У табары ніколі не камандуюць бабы, — адказала Люба. — А ты не крычы, як феадал! Цыганскі кароль!»
Будыка меў рацыю: Рошчыха часта вось так падрывала наш камандзірскі аўтарытэт. Мой і яго. Варта асекчы старшыніху. Але лепш не чапаць: на адно слова яна выпаліць дзесяць з гэтакай жа, калі не горшай, бесцырымоннасцю і незалежнасцю. Таму я сказаў спакойна:
«Даволі мітынгаваць! Гасцей не гоняць ад парога. Перш-наперш іх трэба накарміць. А там — будзем бачыць…»
Надзя ступіла да мяне. Хацела падзякаваць ці нешта іншае сказаць? Пасля клялася, што не помніць, які душэўны парыў зрушыў яе з месца. Прызнавалася, што ў нейкі міг хацелася ўпасці на калені. Стрымалі людзі. Каб не стаяла іх столькі навокал.
Безумоўна, Надзя зразумела, што нікуды яе больш не адашлюць. І можа праўда хацела неяк падзякаваць. Але я павярнуўся і пайшоў ад іх, нічога больш не сказаўшы. Гэта — пасля прызнавалася — яе пакрыўдзіла. Жанчына ёсць жанчына: ёй заўсёды хочацца больш таго, што далі.
У зямлянцы я накінуўся на Будыку:
«Ты што выставіў мяне? Не было каму яе прыняць?»
«Я думаў — табе прыемна…»
Гаворыць пакорліва, вінавата, а ў вачах чэрці скачуць: бачыць, тып гэтакі, што мне прыемна.
Але, я слабы чалавек, мне было не проста прыемна — радасна, што яна вярнулася. Але я доўга таіў і душыў гэтае пачуццё. Ці так ужо доўга? Тыдзень, два? Не помню… Пазбягаючы страчацца з ёй, хадзіў на аперацыі — з разведчыкамі, падрыўнікамі, адзін — на сувязь з падпольнымі групамі. Не, аднаму ўдалося вырвацца, здаецца, раз ці два, не больш. А так — Вася Шугановіч хадзіў за мной ценем, сачыў, пільнаваў, папярэджваў. Лічыў, што пасля смерці брата я занадта рызыкую, лезу пад шалёныя кулі, што мяне трэба асцерагаць. Ах, Вася, Вася, друг ты мой дарагі! Не два разы ты мяне ўратаваў. А безліч разоў. У тое лета — штодня. А я не здолеў уратаваць цябе, засланіць грудзьмі. Ты камандаваў групай на другім участку, ад лугу, дзе заляглі паліцаі, каб ударыць нам у спіну. Я ўбачыў цябе ўжо мёртвага, пасля бою. Дорага нам каштавала маё жаданне ўратаваць Пецю Казюру. Цяпер «аб’ектыўны гісторык», які не нюхаў пораху, можа палічыць маю задуму з абменам авантурнай, можа вінаваціць і судзіць. Але вы, мае партызанскія сябры, — вы разумелі. Шугановіч, Ружак, Будыка, Рошча, Краўчанка — усе прагаласавалі за. Нават суседзі — Каткоў, Касач — без доўгіх перагавораў прывялі свае атрады. Каткоў і дагэтуль лічыць той бой адным з самых удалых, пераможных.
А з чаго пачалося? Цяпер магу прызнацца. Са страху. Тады, над Дняпром, калі на працягу ўсяе ночы мы не маглі пераправіцца. Яшчэ і цяпер я адчуваю яго, той прыступ страху. Іх нямнога было такіх. Быў проста страх. Звычайны. За сваё жыццё. За другіх. А там было нешта большае, не спрадвечная эмоцыя. Я нясу асаблівую адказнасць. За лагер. За людзей. Але было яшчэ адно: недзе там, у лагеры, спала ў зямлянцы каля мацярынскіх грудзей дзяўчынка. Я помню дагэтуль, што адчуў, калі падумаў, што іх могуць забіць, маці і дзіця. Надзею і Віталію. Дзіўна спалучаліся вашы імёны! Хоць другое мы прыдумалі самі, калектыўна, пад выццё снежаньскай завірухі, слухаючы зводку аб разгроме немцаў пад Масквой. Цяпер я ўжо не помню, хто прапанаваў такое імя — рацыяналіст Будыка ці рамантык Шугановіч. Помню, што «хрысцілі» мы дзяўчынку не адразу, а толькі пасля таго, як маці пачала ачуньваць ад пасляродавай гарачкі.
Дзіцячы крык, які мы пачулі, вярнуўшыся з рэйду, перавярнуў душу не аднаму мне. Не аднаму мне ў той суровы снежань дала сілы барацьба, якую мы павялі, каб уратаваць іх жыццё, гэтым кволым істотам. Усе ўхвалілі, калі я сам паехаў па сёлах шукаць карміліцу ці карову. А потым была слабасць — і мяне асудзілі. Павел, Рошчыха, Шугановіч. Адзін Будыка цынічна жартаваў — маўляў, такі закон: «Лепшы конь і лепшая жанчына заўсёды належалі правадыру племя». І, безумоўна, зайздросціў, што не ён «правадыр племя». Падвыпіўшы, цалаваў Надзі рукі.