Kaj se ami ankaŭ li kuraĝus !
SOKRATO
Vi ?
FEDON
Kial ne ?
Homa fiereco ĉe mi suferadas en ĉiu korpfibro !
Jes, mi amas ! Sed la rajto al la amo, estas rajto al la libereco.
SOKRATO
Timon povas liberigi vin…
FEDON
Avara, malmilda li estas,
Pli bone ja estus, petegi de muro ian pardonemon.
SOKRATO
Iru peti vian savon de la bela Aristio.
FEDON
Ŝi ? Ne ! Ne !
SOKRATO
Ĉu vi de ŝi timas ian punon ?
FEDON
Eble.
SOKRATO
Ŝi ne estas senkompata.
FEDON
Ne ! Neniam !
SOKRATO
Nu ! Jes ! Mi iros al Timon, malgraŭ ke li min malamas.
FEDON
Majstro…
SOKRATO
Via libereco ja valoras ĉi tiun oferon !
Sed, de nun, promesu ekvivi.
FEDON
Mi promesas.
SOKRATO
Kaj esti feliĉa.
FEDON
Mi ?
SOKRATO
Certe !
FEDON
Feliĉa ?
SOKRATO
Jes !
FEDON
Dankon, Majstro !
(Eniras Ksantipo, kaj foriras Fedon.)
SCENO V
KSANTIPO, SOKRATO
KSANTIPO
Jen do vi, fripono !
SOKRATO
He ! Kviete !
KSANTIPO
Vagemulo ! Perfidulo !
Jes ! Via edzino ! Mi, Ksantipo ! Vi komprenas ?
Kun mizerulaĉo, ĉifone vestita,
Mi ankoraŭ vin renkontas, sur la vojo paroladaĉantan !
SOKRATO
Ksantipo !
KSANTIPO
Por al li ekplaĉi, sufiĉas aŭskulti.
Saĝa homo, ĉiam parolanta pri sia prudento.
SOKRATO
Malpli laŭte !
KSANTIPO
Vi unue hejmen tuj reiros.
Nu ! Rapidu al nia loĝejo ! Rekte ! Senafekte !
Kaj se vi deziras daŭrigi viajn frenezulajn dirojn,
Inter la kvar muroj, se al vi agrablas,
Vi povos antaŭ mi paroli ĝi sate…
Sed Sokrato en la Urbo preferas instrui,
Trenante ĉe siaj kalkanoj sklavaĉan akompanantaron,
Monludulojn, kaj amaĉistinojn, sklavojn kaj malsategulojn.
Pro tiu mizero mi estas lacega,
Kaj sako tro peza estas por mi la filozofio via.
SOKRATO
Faru, Dzeŭs ! ke Ksantipo eksilentu !
KSANTIPO
Oni sin diras saĝulo ! Nu ! Pri tio nenion mi kredas !
Por mi, kiu, amiko, vin konas, vi estas stultulo !
SOKRATO
Sed Platon ĉi tie certe min atendas…
KSANTIPO
Mi mokas pri tio.
En la hejmo devus esti via loko kaj ĉiu alia estas suspektinda.
Mi scias, ke senhontulino, en lina tuniko,
Surhavante, por kuri pli bone, viran veston,
Al filozofio via montras grandan amon !
Al klerulinaĉoj tiaj Ksantipo malfidas.
Pri ĉiuj aliaj, Platon, Kriton, paroladaĉantoj,
Ili helpos al vi, Sokrato, morti kiel almozulo.
Sed vin mi prigardas, mia edzo…
SOKRATO
Jes ! Vi gardas !
KSANTIPO
Marŝu ! Kaj pli longe ne min kolerigu !
(Dum ili eliras, eniras Fotimo kaj Timon.)
SCENO VI
FOTIMO, TIMON
TIMON
Ĉu tie ne estas Sokrato ?
FOTIMO
Jes.
TIMON
Ruzega retoro.
Kiu al niaj infanoj instruas malami la Diojn !
Ĉu pri li nenion vi scias ?
FOTIMO
Jes ja ! Ĉar en mia rolo
Estas ĉion koni.
TIMON
Nu ?
FOTIMO
La afero estas iom stranga.
La severa filozofiisto fariĝis amanta.
TIMON
Vere ?
FOTIMO
La filino de potfabrikisto : Diotimo !
TIMON
Ĉarme !
FOTIMO
La virto de la belulino estas el ŝtofo ja bona !
Sed filozofio alkondukas apud filozofiisto !
Kaj Sokrato estas Dio, kies paŝojn ŝi sekvadas,
Aŭskultante instruaĵojn, kiujn ŝi eĉ ne komprenas.
Ambaŭ, aliparte, kun akraj paroloj,
Kontraŭ vin mem, garbe, disŝutas insultojn,
Tiel, ke, volinte priskribi maljunulon diboĉeman,
Ve ! vian portreton Sokrato celadis !
TIMON
Bone ! Baldaŭ li elpagos ! Sed venu al mia afero.
Ĉu vi bone observadis ?
FOTIMO
Kiel Cerbero.
TIMON
Ne mensogu.
FOTIMO
Per Stiks kaj per nigra Lete,
Via Aristio estas la trezoro de pureco !
TIMON
Ĉu ŝi ne akceptas amanton… nek eĉ amantinon ?
FOTIMO
Kiel ? La malforta sekso vin do ankaŭ interesas ?
TIMON
Ĉio ! Kiam temas pri ŝi. Kaj kiam mi nokte eliras… ?
FOTIMO
Tri viroj kaŝitaj senbrue observas.
TIMON
Kaj neniam iu ? Ĉu vere ?
FOTIMO
Per Herakles !
TIMON
Kaj la sklavoj ŝiaj ?... Ne ! Silentu ! Ridinda estas tio !
Hieraŭ ŝi laŭdis Lamprias la ĵongliston.
Mi tuj lin ekzilos.
FOTIMO
Kaj tamen neniam…
TIMON
Grava malfeliĉo !
Histriono fierega pro siaj muskoloj !
Ha ! Se vi divenus, Fotimo, la mian torturon !
Ĉar neniam tia amo faris tian turmentadon.
Kiam en la brakoj mi ŝin havas,
Ĉiujn ŝiajn amantojn mi vidas,
Kaj mi vane ekindignas pro la malkuraĝa frenezeco,
Kiu al mi trudas amon kaj forgeson malpermesas.
FOTIMO
Reĝo de la estantaĵo ! Kiom gravas al vi l’ estintaĵo !
TIMON
Maljunulo kun amaĉistino ! Sensenca kuniĝo !
(Oni aŭdas bruon de muziko.)
Kiaj estas tiuj kantoj ?
FOTIMO
Estas ĝoja sekvantaro,
Kiun kunkondukas Alcibiado.
TIMON
Ateno lin gardu !