Ёсць бракаробы, што, калі дапусцяць брак,
Апраўдваюцца так:
Ні ў чым я тут не вінаваты:
Падвёў мяне станок пракляты.
ШКАДЛІВЫ КОТ
Ката прабралі за грашкі
(Ён злізваў з малака вяршкі)
І папярэдзілі сурова,
Што застанецца ў хаце пры адной умове:
Калі больш шкодзіць ён не будзе...
Паклаў тут лапкі Кот на грудзі:
— Шаноўныя мае гаспадары!
Памылкі прызнаю!
Грашыў, чаго таіць, вядома,
Тады, як не было вас дома.
Але вось з гэтай самае пары
Я ні смятаны і ні хлеба
Ніколі не крану, дальбог!..
Крану — пярун няхай ударыць з неба!
Не праганяйце толькі за парог!..
Кату паверылі. Ката пашкадавалі.
Яго спачатку нат не пазнавалі:
На відным месцы
Пакладуць ці мяса, ці сырок —
Пры людзях Кот
І не зірне ў той бок.
І так дзён пяць праходзіць...
На шосты дзень Кот зноў нашкодзіў.
І зноў гаспадары
Ката прабрал!...
А лепш, каб гэткіх вось Катоў
Ля устаноў
Не прыгравалі,
А прэч іх гналі.
ЛЫСКА І ТРЭЗОР
Жылі у дружбе Лыска і Трэзор.
І вартавалі разам двор?
Дзялілі памяркоуна будку,
Што у двары тулілася ў закутку.
З адной нат елі міскі
Трэзор і Лыска.
Хоць часам і недаядалі,
Затое дужа добра сябравалі.
Ды вось аднойчы,
Калі на вуліцы трашчаў мароз,
Забег да іх на двор Барбос:
— Дзе я служу, дык на той склад
Вартаўнік патрэбен акурат.
Дык, можа б, пажадаў туды Трэзор?
— Не, лепш я гэты павартую двор.
А на пасаду тую
Я Лыску вам рэкамендую.
І новую пасаду
Наш Лыска атрымаў ля склада.
А тут яшчэ прыспела радасць —
Зноў па пратэкцыі таго ж Трэзора —
Стаў Лыска вартаваць кантору.
І рос наш Лыска так,
Што неўзабаве нат
Уладкаваўся ён на мясакамбінат.
Там не жыццё было, а рай?
Якую хочаш ежу выбірай.
Зажыў там Лыска
І забыў свой двор,
Дзе жыў яго старэйшы друг Трэзор.
А той, як давялося туга,
Успомніў і наведаў Лыску-друга,
Каб той яму
Чым-небудзь дапамог,
А Лыска — ведама, зазнаўся —
З Трэзорам нат не павітаўся
І не пусціў Трэзора на парог.
Вы ад мяне
Мараль пачуць хацелі?
Шукайце між людзей
да байкі паралелі.
КАРОВА НА ПРЫЁМЕ
Іван Пятровіч —
Старшыня калгаса —
Засеў за стол ранюткім часам,
Каб зводку у раён падрыхтаваць
Па мясу і па малаку, вядома.
Ён працаваў да стомы,
А лічбы аніяк падтасаваць не мог.
Як ні круці — адны прарэхі.
А тут, як кажуць, не да смеху:
Калі паказчыкі ніжэйшыя, чым летась,
То не пахваліць аніхто за гэта.
Гарыць, як кажуць, план.
— Дзе выйсце? —
3асмуціўся старшыня Іван.—
Спаслацца на надвор'е, на умовы,
Якія выручалі, і не раз?
І ў гэты час якраз
У кабінет да старшыні зайшла Карова,
Замыкала яшчэ з парога,
Наставіўшы на старшыню, як пікі, рогі.
— Дык вось дзе акапаўся ты, мой мілы?
Дзе той сянаж, дзе сілас,
Які нам летам
Ты абяцаў бесперастанку?
Абрыдлі нам твае ўжо абяцанкі!
Адказвай! Нацешыліся — годзе!
Ці варта тут даводзіць,
Што языком паабяцаць
Той старшыня заўжды гатовы,
Ды толькі малако на языку — ў каровы.
ЧАЙКА І ПАМОРНІК
Ішоў аднойчы цеплаход ў адкрытым моры.
Ляталі чайкі, чуўся іхні крык.
Між іх шныраў Паморнік —
Вядомы чаек рабаўнік.
Ён быў у чаек на віду
І не выказваў анічым сваіх намераў,
Маўляў, дружыць хачу я з вам?!
Можаце мне верыць!..
Ды тут астаткі ад абеду
выкінулі з камбуза ў ваду.
І чайкі кінуліся ў мора па здабычу.
Адна, спрытнюшчая надзвычай,
Схапіўшы добры мяса кус,
Змяніла тут палёту курс
І кінулася ўбок, што мела сілы.
Паморніка тут быццам падмянілі
Адразу страціў дружалюбнасць ён —
Пагнаўся за той Чайкай наўздагон.
(Рабаўніка прачнулася натура.)
І ну атакаваць яе,—
То збоку дзеўбане,
То зверху наляціць віхурай,
То заляціць наперад акурат,
То ззаду атакуе, бы пірат.
Пятляла наша Чайка сяк і так,
Не выкруціцца ад Паморніка ніяк.
А ён, злаўчыўшыся, прахвост,
Як хопіць Чайку нашую за хвост,
Што той балюча стала.
І Чайка нема закрычала —
Здабыча з дзюбы паляцела у мора,
Якую на ляту перахапіў Паморнік,
І тут паласаваўся ёю сам.