КІМ ЛЕПЕЙ СТАЦЬ
Бывае: падумаеш гэтак употай,
Якую б — ды з выгадай —
выбраць работу.
Пасаду б такую — прыбыткаў каб мора...
Мо лепей бы стаць мне кінарэжысёрам?
Бо дзе ні паглядзіш — тактоўна і чыста
Звялі рэжысёры амаль сцэнарыстаў,
Пазбавілі іх самастойнае працы,
Няцяжка, вядома, нам тут здагадацца,
Як гэта бывае.
Задумы і мары
Уклаў сцэнарыст у свой новы сцэнарый.
Пасля той сцэнарый,
хоць, праўда, не скора,
Нарэшце, трапляе да рэжысёра.
А ў рэжысёра свае думы-мары —
Ён так перакроіць той новы сцэнарый,
Што хоць на сааўтарства ты не ахвочы,
А стаў яго прозвішча, хочаш — не хочаш.
І проста і гладка — сумесная праца...
А можа ў тэатр лепш за ўсё ўладкавацца?
Там, кажуць, жывецца таксама не горай...
Ну, гэтым... Ну, як іх? Ну, рэжысёрам...
Яны, як казалі, таксама шчыруюць
І аўтара добра такі марынуюць,
Быў толькі б фуганак
ці нейкі там гэблік,
Калі тым сааўтарствам сам не пагрэбваў.
Дык чым не жыццё тут?
Чаго засмучацца?
А можа б у крытыкі лепей падацца?
Праглядвай, чытай, перачытвай навінкі.
Хай пішуць, а ты выпраўляй іх памылкі...
І гэтак у думках, бывае, лунаю,
А кім лепей стаць? —
І па сёння не знаю.
ВЯСНУШКІ
Грыміць на рэках крыгаход.
Злізала сонца покрыў снежны.
Вясна стаіць каля варот,
Трымае у руках падснежнік.
Вароты — насцеж! Добры дзень!
Заходзь! Будзь госцяю жаданай!
І па зямлі Вясна ідзе
І прыбірае ўсё старанна:
Абрусам засцілае луг,
Сады ўбірае дбайна ў квецень...
Як гаспадыня, без патуг
Запрэгла і вясновы вецер.
Такі ў яе заўсёды лёс —
Усё перайначваць безупынку.
І дзіва-дзіўнае з дзівос —
На тварах у дзяўчат крапінкі.
Не празявайце гэты дзень,
Чаргу займайце, рагатушк?!
І без чаргі, і па чарзе
Вясна раздорвае вяснушкі.
НАША ЗАСТОЛЛЕ
Кухары мы, кулінары,
Аб адным мы толькі марым,
Аб адным мы дбаем толькі,
Каб хапала ўсяго з гакам,
Каб стол гнуўся ад прысмакаў,
Каб і выбар быў па густу.
Вось вам свежая капуста,
Вось салацік толькі з градкі,
Ешце, ешце, калі ласка?
Вось вяндлінка, вось каўбаска
Толькі, толькі што з патэльні.
Ешце шніцель! Смачны вельмі.
Вось катлеты адбіўныя,
Языкі вось заліўныя.
Мы гасцям заўсёды рады.
Свежы карп пад марынадам
Пададзім на стол, як казку.
Ешце, ешце, калі ласка!
А як трэба што да чаю —
І да чаю мы ўсё маем.
Вось ляжыць, бы кветка, торт —
Сам ён просіцца у рот.
Шчыра запрашаем вас:
— У любы заходзьце час!
ЦЫРКАЧ
Наш брыгадзір Антось — цыркач,
Не скажаш тут іначай,
І хоць спявай ты або плач —
Яго не перайначыш.
Ён дзень у дзень, як калаўрот,
Снуе без дай патрэбы.
А справы усе — наадварот,
Ідуць не так, як трэба.
Вось, скажам, вывезлі мы гной...
Ну, на палі, вядома.
Не зааралі ў час — і ён
Не гной ужо — салома.
Затое сёлетняй зімой
(Далася яна ў знакі)
3 саломы атрымаўся гной
За ніпанюх табакі.
Альбо: на ферме — гразь, вада.
Кароў чуваць рыканне,
А у паілках — зноў бяда! —
Вады няма і звання.
І так усюды і ва ўсім.
І кажуць людзі жартам:
— Тут не брыгада — нейкі цырк,
Які глядзець не варта.
Як нам такое назіраць?
Як даць Антосю рады?
Яму б у цырку выступаць —
Не кіраваць брыгадай!