Усе дарослыя разумеюць, што рана ці позна давядзецца сыходзіць. Адусюль. Думка тая не павінна ціснуць. Пазбаўленне ад яе – у вершы.
ВЕЧАРОВАЕ
Вечар дражніцца ценямі
Без трагедый і драм.
Спачуваю я геніям
І зайздрошчу майстрам.
Час не мае каштоўнасці –
Гразь ляціць з-пад падкоў.
Пазбягаю шматслоўнасці
І даўжэзных радкоў.
Працяло думкай гадкаю,
Як у цемя – лядзяш:
Хутка шлёпнуць пячаткаю,
Каб спісаць у тыраж.
За прарочымі вершамі
Шлейфам цягнецца дым.
Саступаю старэйшым я,
А пара – маладым.
І з бясстраснасцю рыцара,
Што змагаўся, як мог,
Ганарлівасць-амбіцыю
Пакладу пад замок.
Нагуляўся, бы з цацкамі,
І не буду ханжой:
Смешна сталымі дзядзькамі
Быць з юнацкай душой.
Сонца з промнямі нізкімі
І спакой-цішыня
Выніковымі рыскамі
Абвядуць контур дня.
І якая ўжо розніца:
Будзе горш, будзе лепш?
Ноч суцэльна накоціцца –
І закончыцца верш.
“Наша Ніва” (ліпень 2005); “Івацэвіцкі веснік” (верасень 2005); “Праца” (сакавік 2006)
Як раней адзначаў, прырода ўплывае на верш. І часам дае выключныя малюнкі, якія не прапусціць сапраўдны мастак ці фатограф. Ну, і паэт, напэўна. Ім прасцей – у нас толькі словы……
РАНІЦА
Сустракае яна снегам першым,
Дорыць днём бестурботным, вольным.
І душа адгукаецца вершам
Сілабічным, танічным і дольным.
Не ўзнаўляе прыпынены танец
Павуцінаю шэраю голле.
За жыццё набяжыць такіх раніц
Мо з пятнаццаць, – напэўна ж, не болей.
А астатнія міма праскочаць,
Як праносяцца карты па трасе.
Ні душу не зачэпяць, ні вочы,
Не супаўшы з настроем па часе.
Сэрца роўна, нязмушана б’ецца,
І настрой не прыгонна-ярэмны.
У такія хвіліны здаецца,
Што праходзіць жыццё недарэмна.
“Полымя” (чэрвень 2005);
“Івацэвіцкі веснік” (чэрвень 2005)
Кожны паэт пры ўсёй сціпласці марыць быць заўважаным. І не проста заўважаным, а нават у нечым увекавечаным. Напэўна, вытокі гэтага інстынкту тыя ж, што і ў інстынкту прадаўжэння роду. Праз некаторы тэрмін творчай дзейнасці разумееш, што адзначыўся. Аднак ці хто заўважыць? Адсюль і рэверанс у апошніх радках.
АДЗІНЫ ВЕРШ
Пішу няшмат – каму яно патрэбна?
Каму цікава, як душу ты рвеш?
Аднак скажу без прыкрасці хвалебнай:
Што б ні пісаў – пішу адзіны верш.
Над хмарамі апісваю кругі я,
Кашу быльнёг, машчу праз багну гаць…
Але пакуль здараюцца другія.
Адразу не ўдаецца распазнаць,
І часам торгне: вось ён, недзе блізка!
І веру, што наяве, як у сне,
Ён вырасце, як яблыня з агрызка,
Як з кропелькі вясёлка праблісне.
І як бы ні прыспешваў час-гадзіннік,
Я мітуснёй жыццёвай не грашу.
Не напісаў пакуль што верш адзіны,
Таму яшчэ, прабачце, і пішу.
“Івацэвіцкі веснік” (люты 2005);
“Праца” (сакавік 2005);
“Полымя” (чэрвень 2005)
Паэт не абавязкова павінен пісаць вершы. Самае галоўнае, ён павінен паэтычна ўспрымаць рэчаіснасць. Ці, па меншай меры, перадаваць рэчаіснасць паэтычным словам.
АПОШНІ ПАЭТ
У яго чаравікі нямодныя,
Ён выходзіць у дождж без плашча,
Ён не верыць, што зоркі – халодныя,
А Зямля – гэта сплюшчаны шар.
Ён няўчас да знаёмых з’яўляецца
І заўсёды не спіць дапазна,
Кожны год непрытворна здзіўляецца,
Калі зноўку прыходзіць вясна.
Любіць ён назіраць за стракозамі
І не бачыць мігцення гадоў.
Размаўляць ён умее з бярозамі
І шкадуе бяздомных катоў.