Пыл,
пух,
павуцінне
– астатняе бачыцца мройна…
Знянацку – вільготнага ветру разгульны парыў!
А з першымі промнямі стала нябачнаю поўня
І знік таямнічы палац, як ніколі не быў.
“Полымя” (чэрвень 2005);
“Вместе!” (чэрвень 2005);
“Дзень паэзіі” (ліпень 2005)
Ніколі не маляваў, толькі кампіляваў, у музыцы – часам выконваю песні на свае вершы. Баладны верш-песня пад шарманкавае суправаджэнне. Ідэя – адданасць творцы адной Музе. У звычайнага майстра аб’ектаў шмат. (S)
ТРЫ МАЙСТРЫ
Калі быў яшчэ маладым белы свет
І зоркі свяцілі не так,
Дружылі Мастак, Музыкант і Паэт.
Паэт, Музыкант і Мастак.
І зранку, узяўшы палітру ў руку,
Ішоў да карціны Мастак.
Выводзіў віхуру, маланку, раку
І човен – няпэўнасці знак.
Падладзіўшы лютню, ішоў Музыкант
На шумны вясёлы базар.
На грыф начапіўшы смарагдавы бант,
Іграў ён пра месяц між хмар.
А ў вечар глухі, навастрыўшы пяро,
Сядзеў пад лучынай Паэт.
Ліліся радкі пра святло і дабро,
Што ззялі з далёкіх планет.
Жылі яны так і не год, і не тры –
У згодзе з відна да відна, –
Пакуль не зазналі аднойчы майстры:
Ва ўсіх іх – жанчына адна.
Не сталі складацца ў Паэта радкі,
Хоць часам крывёю пісаў.
Ён вершы старыя парваў на шматкі
І сумным астролагам стаў.
Мастак свае фарбы змяняў на віно
І піў да імглы-пустаты.
Затым у каміне спаліў палатно
І стаў перабельваць платы.
Глядзеў Музыкант, быццам нешта згубіў, –
Нічога не ўмеў, як іграць.
Ён лютню прадаў і шарманку набыў.
І з ёю пачаў жабраваць.
Далі напаследак бясстрасны зарок:
Другім не лічыць за віну.
Але не сустрэцца ім болей утрох,
Бо кожны кахае адну.
Мінаюць стагоддзі, як прывідны дым.
І быў бы наіўным сюжэт,
Калі б не жылі ў чалавеку адным
Мастак, Музыкант і Паэт.
“Наша доля” (кастрычнік 2004);
“Праца” (сакавік 2005);
“Полымя” (чэрвень 2006)
Спроба казачнай балады з фантастыка-містычным ухілам. Ідэя празаічнага твора абмежавалася вершам. Так атрымалася, што ўсё сказаў. Для верша – замала, для аповеда – замнога.
ВЯДЗЬМАРКА І ДЗЯЎЧЫНА
Там, куды не дойдзе госць нязваны,
Заблукаўшы цёмнаю гадзінаю,
Там, дзе разам сходзяцца туманы
На світанні ў рэчку ціхаплынную,
На краёчку вёскі ў роднай хаце
Дзеўчына жыла з удовай маці.
А за вёскай, дзе гушчар імшарны,
У якім і грыб не прабіваецца,
Дзе і звер драпежны велізарны
Збочыць і паскорыць бег стараецца,
Між струхлелых вольхаў на палянцы
Век вядзьмарка бавіла ў зямлянцы.
І ў пару, калі вылазяць гады
І спялеюць ягады паганыя,
Выйшла басанож дзяўчына з хаты,
Каб спазнаць пра лёс свайго каханага.
…Не паспела запытаць вядзьмарку,
Як паднесла тая з нечым чарку.
Бліснула калючымі вачыма:
“Не бывае сродку больш надзейнага!”
Ледзь глынула з чаркі той дзяўчына –
І ўляцела ў прорву чарадзейную.
Колькі прамінула – год ці тыдзень –
Бачыў з неба толькі месяц-злыдзень.
…Глянула – вакол зямля сырая.
Громам працяла здагадка млосная:
Выкрала ў яе карга старая
Маладосць і прыгажосць зайздросную!
І, як ранак даў святла палоску,
Пабрыла з бядой сваёй у вёску.
…Бомы звоняць весела ў карэце –
Пан забраць прыехаў сваю жоначку.
Хоць каханы, што блукаў па свеце,
Зноў вярнуўся ў родную староначку.
А душа матулі ад папрокаў
Паляцела да сівых аблокаў.
Льюцца слёзы па шчацэ старэчай…
Толькі хтось з сялян прыкмеціў прышлую.
Гікнуў: “Людзі! Кепская сустрэча!
Трэба гнаць у лес вядзьмарку дышлямі!
Хай сядзіць, дзе і сядзець павінна!”
І каханы першым бег з дубінай…