Вось і ўсё. Зрабіла, што хацела,
І ў зямлянцы зноўку аказалася.
Бо не забірала яна цела,
А душой з дзяўчынай памянялася.
А чаму, нашто, з якой прычыны?
Цяжка зразумець душу жанчыны…
“Вместе!” (люты 2005);
“Акно” (красавік-чэрвень 2005)
Воіны – тыя, хто пачынае вайну і хто абараняе ад вайны. Толькі як адрозніць справядлівую вайну ад несправядлівай, калі ты сам у ёй удзельнічаеш? Асабліва, калі занадта малады… (SC)
СТАРЫ ВОІН
Крывавай плямай сонца знікла
За змрочны могілкавы бор.
Былы салдат з тугою звыклай
Курыў махру і піў кагор.
Гамонкі тлумныя сціхалі,
Цямнелі цені на траве…
Гайдаліся ўспаміны-хвалі
Ў яго ссівелай галаве.
Ён зноўку чуў жалеза бразгат
І бачыў баявых сяброў,
Ішоў у цемры сцежкай гразкай
І падаў, ранены, у роў.
Палоніў розум хмель паволі,
Накатваліся жаль і злосць,
Бо страціў ён на ратным полі
І сэнс жыцця, і маладосць.
Ён праклінаў вайну-паганку,
Бо разумеў, што ваяваў
За тое, каб яго каханку
Хтось жонкаю сваёй назваў.
Каб бегалі чужыя дзеці
І падрасталі неўпрыкмет.
І каб ніхто ва ўсім сусвеце
Не зразумеў яго, як след.
Не перамога – паражэнне,
Нявыплатны памер цаны!
…Трыццаты год ад нараджэння,
Дзесяты год пасля вайны…
“Наша Ніва” (студзень 2006-
пад назвай “Стары ваяр”);
“ЛіМ” (люты 2006);
“Праца” (красавік 2006)
Верш прысвечаны страчанаму пакаленню, якое нарадзілася ў сярэдзіне сямідзесятых — пачатку васьмідзесятых. Пакаленню, якое сталела ў часы ўгару перабудовы, калі нават бацькі не маглі ім сказаць нешта існае аб заўтрашнім дні. Пакаленню, якое і дагэтуль дастойна не можа вярнуцца да жыцця. Трымайцеся, хлопцы! Не зменіце нас, хоць застаньцеся сабой…
НА ПАСТУ
Зноўку грозіць навальніца
З чорна-хмарнага крыла.
Я павінен быў змяніцца,
Толькі змена не прыйшла.
Калыхне сумнеў парою:
Можа, я стаю дарма?
Можа, тых, хто даў мне зброю,
І ў жывых даўно няма?
Ціха плешчацца крыніца
Ў палыновай лебядзе.
Я павінен быў змяніцца –
Толькі змена не ідзе.
Падпалю сухое вецце,
Распаўзецца горкі дым.
Можа, я адзіны ў свеце?
…А на гэтым? Ці на тым?
Хутка лета схлыне ліўнем,
Будуць восень і зіма…
Я змяніцца быў павінен,
Толькі змены ўсё няма.
Кіну марныя папрокі
Ў бок адчаю і тугі.
Мерна складваюцца крокі
Ў бессэнсоўныя кругі…
“ЛіМ” (жнівень 2008)
Заўсёды зайздросціў паэтам-лірыкам, якія з адной нагоды могуць вынесці плойму вершаў. У мяне звычайна наадварот: каханне – каханнем, вершы – вершамі. І вобразы нейкія абагульненыя. Аднак нешта адбіваецца, застаецца. (S)
ВОСЕНЬСКАЕ
Часінай сумнай
Яе сустрэў.
Ляціць няшумна
Лістота з дрэў.
Крыштальны позірк.
Павольнасць дзён.
Змяніўся козыр –
Чарговы кон.
Трыліснік клёну,
Счарнелы хвошч.
Замест праклёну –
Калючы дождж.
Пануры глянец
Імжыстых сноў.
Марудны танец
Гучыць ізноў.
Прасуе вецер
Бязмэтны шлях.
Намоклым смеццем –
Смуга ў грудзях.
Чакаць ці варта
Прылёту муз?
Трэфовай картай
Пабіты туз.
“Полымя” (чэрвень 2005)
Чамусьці лічыцца, што мужчына – істота даволі жорсткая, і ласка для яго – лішняе. І менавіта з-за гэтага мужчына часта пазбаўлены ласкі: і ад дзяцей, і ад жонкі, а з узростам – ад маці. Няпраўда, людзі, проста нам ласка не заўсёды да месца. (SC)
НЕЛАСКАВАЯ
Стыне ранішні кубак з каваю,
Лёг прамень на нажа вастрыё…
Неласкавая, неласкавая,
Як ты трапіла ў сэрца маё?