Такім чынам нясвіжскі канцыянал, падобна як і берасцейскі, быў падрыхтаваны даволі вялікім творчым калектывам пераважна польскіх пратэстанцкіх дзеячоў, якія перабраліся ў Вялікае Княства Літоўскае і ўнеслі важкі ўклад у развіццё культуры.
Шырокі тэматычны абсяг вершаваных тэкстаў з берасцейскага і нясвіжскага канцыяналаў адлюстроўвае намер іх стваральнікаў сакралізаваць штодзённы побыт чалавека, напоўніць атмасферай набожнасці жыццё верніка ва ўсіх ягоных праявах: з раніцы да вечара, ад нараджэння да смерці.
Рэкамендавалася пачынаць духоўныя песнапенні з узыходам сонца, калі чалавек толькі прачынаўся (“Piosnka zaranna gdy zorze wschodzą”, “Piosnka na rane powstanie”, “Druga piosnka na rane powstanie gdy się rozdniewa”). Раілася праспяваць адпаведную песню перад тым, як сядаеш за стол (“Modlitwa przed jadłem”), а таксама пад’еўшы (“Trzecie pożegnanie stołu”). Да паслуг вернікаў былі песні-споведзі (“Znamy Ojcze nasz niebieski...”, “Tobie Panie grzech swоj wyznać muszę...”), песні-настаўленні (“Pieśń ćwiczenia i doświadczenia Pańskiego”, “Pieśń albo napominanie ku wszelkiemu krześciańskiemu Rycerzowi”), а найбольш песні-гімны (“Dziękujem tobie wszechmogący Panie”, “Bądż chwała Bogu na wysokości...”, “Radujmy się wszyscy Krześcianie...”). Перад тым, як класціся спаць, таксама неабходна было выканаць песню (“Pożegnanie krześciańskie na każdy dzień”, “Hymnu druga pieśń na noc”).
Нават тэматычна звязаныя з царкоўным календаром песні, спявался не толькі ў тыя дні, на якія прыпадалі святы Божага Нараджэння або Вялікадня. І толькі творы з нагоды важных сямейных падзеяў (нараджэння дзіцяці, шлюбу, пахавання) выконваліся ў адпаведных сітуацыях.
Прэтэндуючы на трывалае месца ў традыцыйным укладзе жыцця чалавека, паэзія пратэстанцкіх канцыяналаў XVI ст. была насамрэч вельмі слаба звязана з рэальным побытам. Вершаваныя тэксты берасцейскага і нясвіжскага спеўнікаў належалі да рэлігійнай метафізічнай паэзіі, якая вылучалася герметычнасцю мастацкага сусвету, пазачасавай універсальнасцю. У цэнтры ўвагі метафізічнай паэзіі знаходзіліся ўзаемаадносіны чалавека з Богам, сутнасныя праблемы чалавечай экзістэнцыі. Засяроджаная на ўнутраных духоўных перажываннях чалавека, гэтая паэзія не закранала знешніх праяваў жыцця, чалавечых узаемадачыненняў.
Але ў дадатковым спеўніку 1564 г. з’яўляюцца вершаваныя тэксты зусім іншага характару, цесна звязаныя з кантэкстам тагачаснага грамадскага жыцця: “Pieśń zebrana z Zjawienia ś. Jana ... iż Papież jest prawdziwym Antykrystem, a już prożno mamy inszego Antykrysta czekać” i “Pieśń nowa w ktоrej się zamyka prośba ludzi wiernych, aby ich Pan od Moskwicina uchować raczył”. Гэтыя творы таксама адносяцца да рэлігійнай паэзіі, але не да метафізічнай, а да палемічнай: першы верш мае выразную антыпапскую скіраванасць, другі – антымаскоўскую (своеасаблівая малітва з палітычным падтэкстам).
Ад такіх рэлігійных публіцыстычных твораў зуім блізка было да свецкай палітычнай паэзіі, ад ужывання вершаванай формы як сродку рэлігійнага выхавання – да выкарыстання паэзіі ў грамадскіх мэтах. Такі крок, ад духоўнага універсалізму да грамадскага прагматызму, быў неўзабаве зроблены А. Валянам у палітычным вершы “Do Polaków i do Litwy” (1564) і ананімным аўтарам у сатырычнай паэме “Proteus, abo Odmieniec”(1564).
Значэнне пратэстанцкіх канцыяналаў для культуры Беларусі эпохі Рэнесансу бачыцца перш за ўсё ў тым, што, актыўна выкарыстоўваючы паэзію і музыку дзеля сакралізацыі штодзённага побыту чалавека, аўтары зборнікаў тым самым паэтызавалі, умузычнялі побыт, насычалі жыццё нашых продкаў праявамі высокага мастацтва.
І. 2. ПЕРШЫ ЎЗОР ПАЛІТЫЧНАЙ ПАЭЗІІ: “ДА ПАЛЯКАЎ І ДА ЛІТВЫ” А. ВАЛЯНА
Першым узорам палітычнай паэзіі ў шматмоўнай літаратуры Беларусі эпохі Рэнесансу з’яўляецца верш “Do Polaków i do Litwy”, змешчаны ў кнізе “Rozmowa Polaka z Litwinem”. Кніга была выдадзена ананімна , без указання даты і месца выдання. Напісаў яе, паводле меркаванняў як польскіх, так і беларускіх даследчыкаў, вядомы гісторык і юрыст, віленскі войт Аўгуст Ратундус, а надрукаваў у 1564 - 1565 гг. у Бярэсці паэт, кампазітар і друкар Цыпрыян Базылік (Nowak-Dłużewski 1966: 271 – 272; Лабынцаў 1990: 169). Верш “Да Палякаў і да Літвы”, падпісаны крыптанімам “А.W.”, належаў пяру Андрэя Валяна, на той час – сціплага сакратара Мікалая Радзівіла Рудага, а ў будучым – выбітнага пісьменніка-палеміста, арыгінальнага ў сваіх поглядах тэолага і філосафа, дасведчанага юрыста і дыпламата.