Мой сон пусты, і я прашу: «Прысніся» —
I стаўлю вазу чыстую на стол...
Твой жоўты колер пазалоціць высі,
Мой сіні колер абцяжарыць дол.
16 ліпеня 1991
* * *
Твае гранатавыя каралі,
Захоўваючы пяшчоту ўсю,
На зборніку маім ляжалі,
На словах двух — Дранько-Майсюк.
Твае эмалевыя рамонкі,
Балетны ўскідваючы падол,
3 вазы ольштынскай, як з палонкі,
На ледзяны выскоквалі стол...
Табе разгортваючы Верлена,
Заўважыў: у жоўтым тваім агні
Зялёны блакіт успыхваў імгненна,
На страху настоены і чысціні...
Паспеў і болей таго спазнаці,
Верш апусціўшы ў сонечны шоўк:
Дзяўчына, жанчына, жонка і маці —
Таксама гранатавы ланцужок.
19 ліпеня 1991
* * *
Ты ведаеш, калі і што сказаць,
І так сказаць, што я раблюся п'яным,
I п'яная царкоўная лаза
Шуміць паміж талмудам і каранам.
Я слухаю і ў кожным любым дні
Хачу заўважыць і не заўважаю
Ні хітрасці ніякай, ні хлусні —
Ніякага сцэнічнага адчаю.
Ты абдымаеш голасам мяне —
Павоем эратычнае навукі,
I голас твой у гэты міг мацней
За мілас — грацыёзны і бязрукі.
У вершах, у былых маіх радках,
Дзе страх вучнёўства горы пераважыць,
Сябе самую, свой вялікі страх
Знаходзіш ты, як даўнюю прапажу.
Я не прашу: на памяць іх вучы!..
Ды каб забыць сямейныя галеры,
Ты шэпчаш іх, на кухню ідучы
Да місак звонкіх і глухіх талерак.
Так, мы — галернікі, так, мы — рабы,
Да вёслаў розных змушаны схіляцца,
Бо ўсё як ёсць, так і павінна быць,
Нязрушаным павінна заставацца.
24 ліпеня 1991
* * *
Сон залаты не менее ў цане —
Трывалая, на ўсе часы валюта!
I ты мяне вяртаеш да м я н е
Той сонна-тэлефоннаю пакутай.
Да нашых слоў падстройваецца гук —
Расколінка гітарная такая,
Нібыта задаволены павук
На струны нітку слізкую пускае.
Нас падслухоўвае маленькі чалавек
Не гогалеўскай, а савецкай косці,
I круціцца ў ягонай галаве
Вужака непрыручаная злосці.
3 падпольных, невядомых нам планід —
Ен існуе і разам з тым няісны.
Навушнікаў казённы эбаніт,
Як абцугі, душу яму заціснуў...
I ўсё ж, і ўсё ж — ён дзядзька неблагі,
Я ўпэўнены, ён слёзы выцірае,
Калі ты прамаўляеш: «Дарагі...»,
Калі я прамаўляю: «Дарагая...»
Калі знаходзім пачуццё адно
I нітку залатую, што не рвецца,
То мы — не тут, мы ў Грэцыі даўно,
А ён, бядак, у Мінску застаецца.
1 жніуня 1991
* * *
Я зведаў найкароткае спатканне
На строме еўрапейскага крыла,
Калі раса мядовага змяркання
На гіяцынты белыя лягла.
I час не знаў — стаяць яму ці бегчы,
Адной табой захоплены, калі
Усё мянялася і нам на плечы
Пакуты салаўіныя ляглі.
I да цябе — на голас далікатны
Цякла артэрыяльная Гарынь,
I зноў мяне вандроўнае бельканта
Вяло ў Афіны праз вучнёўскі Рым...
Еўропа любая, з якой прычыны
Твая Атлантыка каралі рве, —
Сукенку звонкую маёй жанчыны
Да самай раніцы не аддае!
I я прымушаны, як пакаранне,
Вучыць паэзію чужых магіл.
Смерць блізка дыхае, і ў тым дыханні
Гарынь праваліцца ў драпежны Ніл.
Еўропа мілая, я плачу, плачу,
Сініцу трацячы і жураўля;
Шчаслівы, што нічога не зыначу
У кветках Вольгі, красках Васіля.
8 жніўня — 19 снежня 1991
* * *
Калі агонь у горле ці ангіна, —
Тады спакой ірвецца напалам
I кволяцца вербена і вяргіня
За ганкам — тут і за адрынай — там.