Што ж цябе, дарагая, страшыць?
Ну, адкуль ён, адкуль ён — страх?
На віне пацалункі нашы,
Дзякуй Богу, не на слязах.
I калі я твой брат старэйшы,
То паслухай мяне хоць раз:
Багдановіч апошнім вершам
Ад самоты пазбавіў нас, —
А ў самотнейшыя хвіліны
Уначы, пад газніцы бліск,
Не ў Вільню — пісаў у Афіны
Да Вацлава нясмелы ліст.
30 жніўня 1991
* * *
Патухла свечка летняя. Даволі!
Адно прадонне і адзін зеніт.
«Паэт не памыляецца ніколі», —
Што ж, радуйся, самотны Леанід.
Ты прадчуваў, што так яно і будзе,
Наваражыў на прыпяцкай вадзе,
Што прыйдзе міг, калі табе на грудзі
Саломка залатая не ўпадзе.
I вось не ўпала, — чым далей, тым болей.
Узрошчаная на глухім пяску,
Егіпецкая ружа пальцы коле
I пакідае кроў на языку.
Каханая, ты на струне пагрознай
Губляеш голас, астрамі жывы;
Ты патрабуеш гутаркі сур'ёзнай
І хутка будзеш зваць мяне на «вы».
А мне ж усё сур'ёзнае — пакута,
Тугая канапляная пятля.
Яна ашчэрваецца пашчай лютай,
Пагойдваецца зблізку і здаля.
Асінавае слова «разьвітаньне»
У канапляны ўплецена вянок, —
Я заслужыў такое пакаранне,
Як чорны ліст — мне дадзена яно.
Ды каб хоць як самоты адцурацца,
Каб не паверыць, што цябе няма, —
Як ля іконак, буду прыпыняцца
Ля кожнай літары твайго імя.
2 верасня 1991
* * *
Ты ўчора вінаградзінкай была
Апошняй над халоднаю альтанкай,
А сёння ты высокая маланка —
Ахоўніца нябеснага стала.
А я жыхар гароднага эдэму,
Там я знайшоў свой камень хрызаліт,
Калі петунію прасіў і хрызантэму
Суцешыць баязлівы твой блакіт.
О, твой блакіт — цяпло жывых петуній
I хрызантэмнай музыкі жывой,
Такі ж блакіт у позірку матулі
Любові Аляксееўны маёй.
I гэткі ж страх (балючая страшынка) —
Цяжар найбольшы для маіх плячэй.
Усё аддаў бы і на ўсё рашыўся,
Каб толькі знік ён з дарагіх вачэй.
Ды ні крыві не хопіць тут, ні грошай,
Ні верасня ў расчыненым акне,
Тут Грэцыя ніяк пе дапаможа,
Давыд-мой-Гарадок таксама не...
Махну рукой. Ды за адчай-узмахам
Адразу ж папрашу твайго цяпла:
Цалуй мяне сваім высокім страхам,
Частуй мяне з нябеснага стала.
5 верасня 1991
* * *
Я зразумеў, адкуль мае трывогі —
Не трэба Дастаеўскага чытаць...
Галоўны д'ябал Мікалай Стаўрогін
Паспеў і ў Летушкі спакой забраць.
На пятніцу, суботу і нядзелю
Мы развіталіся, як і заўжды,
Каб зноў у тэлефонны панядзелак
Здабыць святло з гарынскае вады.
Я памыліўся так недаравальна,
Я не святлу, а цемры стаў відзён,
Бо засланіў раманам інфернальным
Сябе ад Летушкі на столькі дзён!
Схаваўшыся пад кніжныя галіны,
Я варажыў над коранем «стаўро»
I дакранаўся да класічнай гліны,
Каб вылепіць уласнае святло.
Але дабро я не зрабіў дабрэйшым
I не адчуў шыпшынавы разрыў, —
Я захапіўся духам нетутэйшым
I духам тым каханне апавіў.
Зусім не думаў, што ў душы мужчыны
Мацней за ўсё базарная мана:
Жаночы смутак — смутак без прычыны,
Жаночы смутак — лёгкая цана.
Няўцям было мне пад чытанне-сненне, —
Калі марнела Летушка адна, —
Што адзіноты кожнае імгненне
Не Бог дае жанчыне — сатана.
9 верасня 1991
* * *
Нам да Марыі Магдалены
Па Старавіленскай ісці
I страх у радасці імгненнай
Згубіць і болей не знайсці...