— Высадзімся на бязлюдны востраў.
— Ты ўпэўнен, што ён бязлюдны? А мо тут людаеды?
Русіновічу здалося, што злосць яе прайшла. Ён падаў Галі руку, вывеў на бераг.
— Зараз праверым...
— Не шкодзіла б толькі, каб тут быў буфет.
— Буфет — раскоша для студэнтаў,— сказаў Русіновіч, а сам ужо думаў: сапраўды, неяк не па-людску выходзіць — ён нават не здагадаўся купіць дзяўчыне якіх-небудзь цукерак.
— Будзем купацца ці не? — спытаў ён у Галі.
— Я не хачу. Вада халодная,— адмовілася Галя.
Русіновіч выцягнуў ледзь не да палавіны лодку з вады, паклаў вёслы ў траву і з разгону бухнуўся ў раку. Тут было глыбока, вада апякла цела крынічным холадам. Ён узмахнуў рукамі, выплыў наверх, працёр вочы, азірнуўся. Галі не было відаць. Тады ён сваім павольным і нязграбным стылем паплыў да процілеглага берага, далей ад вострава, і хутка адчуў, што тут стала плытчэй — вада была зусім цёплая. Ён аддыхаўся, расцёр ногі, якія пачала зводзіць сутарга, скіраваў да вострава.
Лодка была на месцы, а Галя недзе прапала.
— Галя, дзе ты! — крыкнуў Русіновіч.
Яна не адклікалася. Яму стала нават страшна. Ён пабег наўпрост — да другога берага, выбраўся на невялічкі грудок, дзе трава была трохі меншая, чым з таго берага, затое пад нагамі не хлюпала вада, расла лапушыстая лотаць, ружавелі смолкі, пагойдвалася на ветры мятліца. За невялічкім лазовым кустом заўважыў Галю. Яна сядзела на купіне і пляла вянок з маленькіх бледна-блакітных незабудак.
Ён моўчкі пастаяў над ёю,— мокры, бліскучы на сонцы. Чакаў, што яна скажа яму нешта — ну, хоць «Прысядзь ля мяне»,— але яна маўчала, нават не зірнула на яго і далей пляла свой вянок.
Ён сеў ля яе, абняў за гарачую талію, прытуліў да сябе.
— Не дакранайся, ты мокры,— сказала яна і адсунулася.
— Галя! —Ён пасунуўся да яе зноў.— Я хачу ведаць, што ты пра мяне думаеш...
Яна не зварухнулася, не ўзняла вачэй ад вянка — нібы важней за гэтую работу цяпер у яе нічога не было на свеце.
— Чуеш, Галя? — ціха спытаў Русіновіч.
— Дзівак! Навошта аб гэтым гаварыць? І так усё ясна.
— Мо для цябе ясна, а для мяне не. Я хачу ведаць...
— Трэба быць больш здагадлівым. А ўсяго ведаць ніколі не будзеш,— павучальна сказала яна, уплятаючы новыя кветкі ў вянок.— Праўда, прыгожа? —Яна павярнула галаву да Русіновіча.
— Яшчэ як! — Ён ускочыў на ногі.— Пойдзем! — амаль рэзка сказаў ён урэшце і, не чакаючы дзяўчыны, скіраваў да лодкі.
Галя прыйшла не адразу.
Моўчкі селі ў лодку. Русіновіч адштурхнуўся ад берага, на хаду скочыў на дно, адразу сеў за вёслы. Галя па-ранейшаму была на карме. Яна стала абыякавай і сумнай, і ўвесь яе выгляд як бы гаварыў: «Хутчэй бы ўсё гэта скончылася».
Русіновіч цяпер сядзеў тварам на захад. Ён бачыў, як сонца паволі схавалася за шэраю пялёнкаю хмары, якая паціху, без гулу і грымотаў, пасоўвалася ўслед за імі.
Русіновіч зноў з усёй сілы налягаў на вёслы, але лодка, здавалася, стаяла на месцы — надта далёка яны адплылі. Хоць бы паспець да дажджу!
Галя некалькі разоў азірнулася, паглядвала на неба, на твары яе з’явіліся прыкметы трывогі і неспакою. І чым бліжэй была хмара, чым гучней пачынаў далятаць да іх грукат грымотаў, Галя ўсё больш рабілася змрочнай.
Першыя кроплі дажджу ўпалі тады, калі яны прысталі да берага на лодачнай станцыі.
— А пад лодкай было б лепш перачакаць.— Русіновіч задраў галаву і азіраў неба.— Памятаеш «Сэрцы чатырох?»
— Я згодна, толькі адна,— не то жартам, не то ўсур’ёз сказала Галя.
Русіновіч праглынуў пілюлю, але пасля паўзы, якая цягнулася хвіліну, усё ж знайшоў, як яму здавалася, даволі трапны адказ:
— А я згодзен, але толькі з табою...
Дождж наляцеў так раптоўна, што пакуль яны прабеглі метраў дваццаць — да павільёна «Марожанае»,— вымаклі да ніткі.
— Гэта за тое, што ты не хацела купацца,— пажартаваў Русіновіч, выціраючы мокры твар далонямі.
— Няхай я толькі...
Дзяўчына не паспела дагаварыць: асляпляльная маланка запаліла ўсё неба, і тут жа ўдарыў такі траскучы і рэзкі пярун, што Русіновіч адчуў, як па целе ў яго прабег лёгкі ток. Галя, закрыўшы твар рукамі, упала яму на грудзі.
— Не бойся, гэта не ў нас.— Русіновіч туліў Галю да сябе, а другою рукою гладзіў яе мокрыя валасы.— Супакойся, зараз ўсё сціхне.
Але навальніца яшчэ бушавала доўга. Гром і маланка чаргаваліся раз-пораз, шалёны вецер гатоў быў перавярнуць няўстойлівы павільён, а струмені вады з яго круглага даху спачатку залівалі ім ногі, а потым пачалі забірацца вышэй. Ды што! Яны і так вымаклі, як вадзяныя пацукі.