— Я яшчэ ўсіх не накарміла — з сёмага не прыходзіў!
Гаспадыня адразу памякчэла. Як добра, падумала Зіна, што старая нічога не заўважае!
Зіна сядзела побач з яго крэслам, глядзела на панікеляваны прыбор, ікру на талерцы і гладзіла белы чахол на спінцы крэсла. Яна прадчувала: сёння абавязкова нешта здарыцца. Чакала гэтага з трапятаннем сэрца. Каторы раз прыслухалася. А са двара нічога не чуваць, толькі праз шкляныя дзверы з кухні даляталі абрыўкі гаворкі. Марфа якраз казала:
— Ну, прыгожай — не мне судзіць, а маладой была і я, таму ведаю, як у такіх выпадках сябе паводзіць!
— Вядома, маладымі былі мы ўсе! — згаджалася кухарка.
I ў гэты момант, моцна тупаючы ад холаду, у сталоўку ўваліўся Віктар Арнольдавіч. Бобрыкавая вушанка і каракулевы каўнер былі заінелыя, твар — аж перакошаны ад сцюжы.
— Ай-яй-яй-я-ай, які маро-оз!
— Дзе вы так до-оўга?! — выдала сябе дзяўчына. Але ён яе нецярпення не заўважыў.
— А зараз, Зіначка, каб чаго гарачанькага!— пачаў вінавата.— Разумееш — аж тры гадзіны тырчалі ў сумёце з машынай!..
Зіна яго не слухала.
— Дзе вы так доўга прападалі, абед даўно быў!— напала ўжо яна з папрокам, бытта ён абяцаўся прыйсці ў час і абяцання не стрымаў.
Афіцыянтка хуценька падала талеркі.
— Ну, як тут табе жывецца? Колькі зарабляеш? — распытваў ён, абедаючы.— Гм, мала. Адно на адэкалон, а на капрон ужо — бацькі дадаюць, так? — Зіна адказала, і ён паспачуваў: — Сумнавата тут, відаць, праўда?
— Ой, шчэ як!
— Чаму ж з сяброўкамі на тэлевізар не прыходзіш вечарам? Няўжо не цікава?
— Не пускаюць — вячэру мусім гатаваць, калі цікавая перадача!
— Шкада!..
Ён яшчэ многа аб чым пытаўся. Расчырванелы, з марозу, доўга не пакідаў сталоўкі.
Зіна ў гэты час стаяла ля печы ды вадзіла шчакой і далонямі па кафлі. Маладосць і здароўе ў сялянскай дзяўчыны распіралі шчокі. З вуснаў біла чырвань. Мяккія шэра-сінія вочы глядзелі на пісьменніка аддана, здзіўлсна і палахліва. Карычневая касынка ў клетачку ледзь прыкрывала тугія косы. Самаробны льняны фартушок на зялёным світэры аблямаваны быў проста і прыгожа. Пры размове ў Зіны выступала на твары шчырая ўсмешка, рабіла дзяўчыну надта прывабнай і мілай. Зіна ведала, што не можа не падабацца Віктару Арнольдавічу, ад гэтага прамянела яшчэ больш ды ўспыхвала ад сарамлівасці. Падмывала яе прыемная хваля, ад шчасця выскоквала з грудзей сэрца.
— Ты ўся гарыш, што з табой? — прысталі дзяўчаты, калі афіцыянтка забегла ў інтэрнат,— Зірні на сябе ў люстэрка!
Яна толькі таямніча прамаўчала. А потым ад прыліву буйной радасці пачала кідацца падушкамі ды рагатаць.
5.
Пасля сняд'ання Зіна збірала талеркі. У сталоўку зазірнула касірка.
— Ты чула? Каб і мы маглі паглядзець тэлевізар, вячэра цяпер будзе аж на дзве гадзіны пазней. Мікалай Іванавіч дамовіўся з нашай Марфай.
— Той — лы-ысы?!— здзівілася Зіна: чаму не Віктар Арнольдавіч? Пасля ўчарашняй размовы было б лагічна.— Ой, што ў цябе?
— У сельмагу прадаюць! Чатыры рублі! — сказала касірка, трымаючы за канцы ружовенькі шалік.— Такі, як у той, што жыве ў адзінаццатым.
Гэта быў не шалік, а — мара, з танюткай, як павуцінне, тканіны і нагадваў пену, туман, воблачка, дымок.
Выцершы рукі аб пярзднік, Зіна з зайздрасцю хапіла шалік кончыкамі пальцаў. Яе ўразіла думка: мела б яна такую прыгажосць — і не трэба было б баяцца ні Дзіны Маркаўны, ні каго іншага! Так і ўявіла сабе, як Віктар Арнольдавіч прыходзіць на абед і бачыць яе. Сёння — тэлевізар. Заходзіць яна з шалікам у вестыбюль, а чалавек вытарошчвае вочы, спатыкаецца і... Далей яна не ведала, што будзе. Ды гэта было ўжо не важна...
— Натуральны шоўк! — выхвалялася Паліна, напускаючы на сябе абыякавасць.
Зіна раптам успомніла: старэйшая сястра замуж выходзіць— прыедзе па грошы. Дзяўчына адразу спахмурнела і выпусціла шалік.
— Колер мне не падабаецца.. Аблезлы нейкі!..— кінула абыякава ды ўзялася за талеркі.
— Сама ты аблезлая! — пакрыўдзілася сяброўка.
I тут у акно пастукалі. Паліна падняла фіранку, выглянула на двор, закрычала:
— Зінка, танцуй! Валодзька зноў пісьмо ад Цішэўскага вязе!.. Ой, а ў кабіне хто?.. Дык гэта ж — твая маці, бяжы, сустракай!
I праўда, прыехала мама. Убачыўшы выпадкам Валодзьку ў горадзе, старая вырашыла наведаць дачку.
— Ну, як ты тут?—спыталася, калі ў сталоўцы засталіся яны самі.— Прастудзілася недзе?
— З чаго вы ўзялі?!
— А чаму так сіпла гаворыш? Колькі разоў табе наказвала: хутай шыю і без хусткі не выходзь! На, насі маю!