Прадчуванне не ашукала.
У фае сустракаю знаёмага элегантнага мужчыну ў чорным гарнітуры. Ён ветліва кланяецца, і мы разыходзімся. Але і секунднага спаткання дастаткова. Плыву на крылах сярод нейкіх чароўных гукаў, паху духоў ды дзіўных вобразаў, поўных незямной раскошы і значнасці. Колькі гэтае лунанне працягваецца: секунду, гадзіну — не змагла б вызначыць.
На перапынку да мяне набліжаецца выкладчык гісторыі Сяргей Міхайлавіч.
— О-о, якая вы сімпатычная асоба! — крычыць здалёк.
— Толькі сёння заўважылі?
— Вінаваты!
— Вінаватых б'юць!
— Ахвотна панясу кару! Даю сваю галаву на адсячэнне — бярыце яе!
— Велікадушна вам дарую!
— Ірына Іванаўна,— пачынае ўжо таямніча.— Пойдзем, пазнаёмлю вас з маім найлепшым сябрам. Таксама, як і мы,— аматар класічнай музыкі.
Мяне агортвае з ног да галавы жудасны страх.
— Куды вы мяне валачэ-эце? — бытта бы дзіўлюся, інстынктыўна ўпіраючыся.
— Нічога, нічога, смялей! Я ведаю напэўна — ён вам спадабаецца!
Сябра пераходзіць на шэпт ды робіцца паважным:
— Скончыў інстытут міжнародных адносін у Маскве. Валодае аж трыма замежнымі мовамі!
— О-о, палігло-от!..
— Бацька яго — былы дыпламат... Другі раз здзівіцца не паспяваю.
— А вось і ён сам! — Выкладчык ажыўляецца.— Ірына Іванаўна, перад вамі...
— Пятро Уладзіміравіч! — апярэджвае яго мужчына ў чорным гарнітуры ды працягвае руку.
Нешта гавару, што належыць казаць у такіх выпадках, падаю руку таксама і чырванею.
— Шчыра кажучы, Сяргей, то мы — знаёмыя!
— Ну-у?!
— Я заходзіў да Ірыны Іванаўны ў школу! I, калі быць дакладным, вельмі здзівіўся!
— Чаго-о? — прыкідваюся.
— Першы раз убачыў такога маладога ды абаяльнага начальніка. Слова гонару! Дырэктары школ — худыя зануды альбо мардатыя тыпы, а спаткаў — чароўную і сімпатычную істоту!..
— О-о, пра гэта мы ведаем даўно-о! — падхоплівае адразу гісторык.
А я адчуваю, як мяне залівае новая хваля чырвані, але цяпер ужо толькі ад таго, што ў гэтую хвіліну пачырванець мне выпадае. Бо я поўнасцю сабою валодаю. Сама з сябе нават дзіўлюся: як усё лоўка ў мяне атрымліваецца, і працягваю, як роўная з роўнымі, гульню. Пра тое, што абодвум мужчынам я нераўня, што парушаю прынятыя грамадствам правілы паводзін замужняй жанчыны, што існуюць забароны, не хачу і ведаць. Бо так здараецца ўжо, што не бачыш, не хочаш бачыць мяжы і ты — шчаслівы.
На жаль, у гэты момант якраз тры разы звоняць, і мы разыходзімся па сваіх месцах.
Потым на вачах у людзей, цалкам занятыя сабой, цэлы перапынак ходзім утраіх у фае. Пятро Уладзіміравіч расказвае эпізод з дзяцінства:
— У вайну я быў яшчэ зусім малым і, памятаю, усё прасіў: «Мама, хачу бачыць партызан!.. Партызан пабачыць хачу!..» А яна: «Трэба, сынок, усю ноч не спаць, адно тады і ўбачыш!» А як жа ты спаць не будзеш у такім узросце? Але аднойчы маці мяне пабудзіла...
Я так уважліва яго слухаю! Жанчыны, калі хочуць каму-небудзь палесціць, дзівяцца кожнаму яго слову. I не спадзявалася, што і з мяне такая тэатралка, што і я магу гэтак падтакваць, охаць ды ахаць.
— Ой, няўжо вы іх уба-ачылі?!. Раскажы-ыце!..
— Уявіце сабе! I нават добра памятаю тую ноч! — падхоплівае новы знаёмы.— Вось вам малюнак. Цьмяна гарыць газнічка. На кухні мама ў балейцы нешта сцірае, а ля ног яе валяецца цэлая гара чужой бялізны. На падлозе ў нашай хаце поўна саломы. На саломе ўпокат, абняўшы зброю, ляжаць змардаваныя ўшчэнт дзядзькі і дружна храпуць. Спаўзаю з ложка і давай прыглядацца да іх бліжэй.
Доўга лазіў паміж імі, балюча стукаўся каленкамі аб прыклады і боты — хоць бы каторы прачнуўся! Паспрабаваў у бліжэйшага мужчыны пацягнуць аўтамат. Партызан праз сон нешта прамычэў ды паклаў на зброю галаву...
Я цалкам ужо асвоіўся. А была і ў мяне стрэльба. Шпулькай ад нітак пры дапамозе гумкі і шпяня пстрыкаў гарохам. Выняў я свой «пісталет», стрэліў ды знячэўку трапіў партызану ў бараду. Чалавек як усхопіцца, а за ім — астатнія. Узняліся на ногі, ляскаюць зброяй, прыцішана пытаюцца:
«Дзе?.. Га?.. Што-о?!.»
Мама з кухні іх супакойвае: «Здало-ося вам!.. Спіце, хлопчыкі, шчэ нават пеўні не спявалі!..»