Каб авалодаць сабой, гаспадар гэтым часам, не паднімаючы галавы, нібы прыбірае ў пакоі. З канапы, з крэслаў хапае рознакаляровыя часопісы з загалоўкамі, надрукаванымі лацінскім шрыфтам, з фатаграфіямі на ўсю вокладку ладных жанчын у купальніках ды шпурляе на этажэрку. Адтуль —перакладвае на журнальны столік, совае на кніжныя паліцы, а фатаграфіі з амаль голымі дзяўчатамі стараецца прыкрыць ад мяне.
«Ну-ну, прыбірай, прыбірай! Колькі ты будзеш так прыбіраць!,. Усё роўна не выкруцішся — ад размовы нікуды не дзенешся!..»
Нечакана мяне апякае здагадка:
«I яна тут бывала?!. Напэўна! Спатыкаючыся, яны тут гаварылі і пра мяне?! Што-о?..»
Раптам адчуваю сябе чалавекам, які адышоў ад кампаніі, але спахапляецца, што ў яго моцна парваны ззаду нагавіцы, а праз дзіравыя шкарпэткі бліскаюць пяткі. Аднак я ўпершыню зайшоў да саперніка і мушу адагнаць пабочныя думкі ды браць ініцыятыву ў свае рукі.
— Ну, то што будзем цяпер рабіць? — стрымана кладу рукі на стол.
— Аб чым вы? — дзівіцца ён з фальшывай нявіннасцю ды ўзнімае галаву.
— Я вам не дурань, не разыгрывайце!
На маім баку закон, прынцыпы маралі, якімі звычайна кіруецца грамадства. Гэта я разумею, адчуваю і выкарыстоўваю са злараднай прыемнасцю. Сваю правату выказваю ўпэўненым тонам голасу, позіркам, якога не адводжу ад гаспадара, і нават тым, як сяджу за сталом, як гляджу.
— Так і будзем маўчаць?
— Гаварыце, слухаю...
— Вам няма чаго, вы — цаца?!
— Дакажыце, калі маеце што!— паціскае незалежна плячыма.
Фраза мяне непрыемна коле і расчароўвае. Я нават лепш прыглядаюся: ці не здалося мне? Не, не здалося. Ён нават яшчэ раз нібы спакойна паціскае плячыма.
— О-го, ты ба-ачыш?! — вырываецца ў мяне мімаволі.
— Што «о-го»? А вы дакажыце фактамі! — паўтарае зноў.
Гэта справу мяняла. Ён зараз напомніў мне клішэ фатаграфіі, якое акунулі ў праявіцель, і вось вырысаваліся на ім контуры, твар, а за тым і ўсё астатняе, што вызначае чалавека.
Я не раз чуў у міліцыі, як злоўлены злачынца кідаў: «Што-о, па-вашаму, я — укра-аў? А дзе вашы доказы? Вы мяне злавілі за руку? Спачатку за руку злавіце, тады будзем і гаварыць, бо інакш — я вам пакажу!..» I не раз бачыў, як розныя махінатары за фармальныя кручкі таксама стараліся схаваць свае брудныя справы.
Становіцца як бы радасна, што мой сапернік паказаў сапраўдны твар, ужыўшы менавіта добравядомую мне методу. I хоць ён цяпер сеў на канапу гэтак, каб быць вышэй мяне, і як бы чакаў, калі нязваны госць сабе пойдзе, але ў гэтым доме фактычным гаспадаром адчуваю сябе ўжо я і не адводжу ад яго вачэй.
Вырашаю не траціць часу.
— Мне — пра ўсё вядома. Яна пісала вам ліст, ён выпадкова трапіў мне на вочы. Вось вам і ўсе «доказы».
— Та-ак? — кажа разгублена.
— «Та-ак»!—дражню.— Таму і прыйшоў да вас, каб вырашыць, што нам цяпер рабіць!
Хлапец неспакойна варушыцца па канапе.
— Ірына Іванаўна сапраўды такі чалавек, які выклікае пашану...— пачынае і моўкне.
Тое, што называе яе па імені і па бацьку, у мяне родзіць якуюсьці надзею. Мо перабольшваю? Мо адносіны ў іх не былі аж такімі блізкімі? Ну, пахадзіла, паўздыхала па ім!.. Мо ён да яе адносіцца проста як да настаўніцы? Любоўнікі ж называюць адно аднаго па імені!
— Толькі цяпер вы гэта бачыце? — крычу ўжо больш упэўнена ды спакойна.
Па ўзросту, па сваёй ролі ў данай сітуацыі я магу звяртацца да яго на «ты», але не раблю гэтага, каб не збівацца на фамільярнасць. Адно слова «вы» вымаўляю як — «ты».
— Чаму не паважалі яе ў той час, калі пачыналі ўсю гэтую забаву?!
У мяне затаілася раптам надзея, мне вельмі ўжо хочацца, я надта спадзяюся, што ён вось зараз скажа — нічога ў іх там і не было. Аднак гэтага не здараецца. Вочы яго злосна бліскаюць, а наўме — я выразна бачу — нараджаецца штосьці крыўднае. Найхутчэй за ўсё, набраўшыся рашучасці, ён хоча паслаць мяне к чортавай мацеры, але ў апошнюю секунду стрымліваецца і толькі адводзіць злыя вочы ўбок.
Выходзіць, у іх усё было, і няма чаго мне сябе ашукваць. Было, і гэтага ўжо не вернеш. Хвіліну маўчым.
Адчуваю толькі цяпер усю няроўнасць нашага становішча. Яму — што? Усё гэта — гульня, забава, спорт, флірт, здавальненне фізіялагічных жаданняў. З трывогай успамінаю сваю маладосць нават: ці не выкідваў і я такія конікі гадоў з дваццаць таму назад?! Не, такога, здаецца, не было.