ДЗВЕ ПАРАЛЕЛЬНЬІЯ ПРАМЫЯ
За школьным! вокнамі
вецер вые...
Пра дзве паралельныя прамыя
гаворыць настаўнік,
ад холаду сіні.
На чорнай дошцы —
дзве белыя лініі,
якія ніколі не перасякаюцца,
якія нідзе не сустракаюцца...
«Няўжо гэта праўда?
Чаму — ніколі?» —
думаю я, ідучы са школы.
«Няўжо гэта праўда?
Чаму — нідзе?» —
думка з маёй галавы не ідзе...
Даўно адшумелі
школьныя ветры,
ды помню чамусьці
урок геаметрыі.
Перада мною
зноў, як жывыя, —
дзве паралельныя прамыя.
Бачу: ідуць у прасторы лініі,
нічога агульнага паміж імі.
Ідуць i маўчаць яны, нямыя,
дзве паралельныя прамыя.
Ідуць яны побач,
ідуць яны поплеч —
адна другую
не клічуць на помач.
Нібы пракляцце вісіць над імі,
над паралельнымі прамымі.
Будуць заўсёды яны чужыя,
яны — паралельныя прамыя.
Не суджаны ім сустрэчы праменныя, —
яны — прамыя,
яны — паралельныя.
Ад крыўды за вас
маё сэрца ные,
дзве паралельныя прамыя.
*
Бачу ў мінуту азарэння:
падаюць вашы тры вымярэнні.
Падаюць вашы сцены і столі,
i — адкрываюцца прасторы.
Падаюць брамы вашы і дзверы.
Выходжу прама ў сінія сферы.
Выходжу ў сінія сферы бязмернасці,
вернасці вечнай i бяссмертнасці.
З быту выходжу, як з нябыту,
на сваю новую арбіту.
Тры вымярэнні, мы з вамі — квіты.
Вы — дрэнныя прарокі, эўкліды.
Падаюць крыўды і няпраўды.
Вы — дрэнныя прарокі, плаўты[1].
Пакінем нявер'е і іронію.
Бачу вышэйшую гармонію.
Бачу: сустрэліся, як жывыя,
дзве паралельныя прамыя.
Бачу: заззялі, як праменныя,
тыя прамыя паралельныя...
БУНТ АНЁЛА
Аднойчы анёлаў
сабраў херувім.
Агледзеў вачамі вясёлымі
і стаў гаварыць узрушана ім,
як ён задаволен анёламі.
«Хай надалей вас грэх міне? —
казаў херувім урачыста. —
І надалей, браты мае,
жывіце нявінна і чыста!
Помніце божы запавет!
Інакш прапалі людзі,
інакш загіне цэлы свет
у распусце і брудзе...»
Расчулена слухалі браты,
раскрыўшы ружовыя раты.
Нявінна вачамі лыпалі
ды адказвалі ўсхліпамі.
Стараліся яшчэ святлей
свяціць сваімі німбамі,
давалі знаць, што i далей
будуць такімі ж нявіннымі.
І толькі маўчаў адзін анёл.
І толькі адзін з анёлаў
сядзеў, унурыўшы вочы ў дол,
нізка схіліўшы голаў.
Спытаўся тады ў яго херувім:
«Што гэта з табой, анёле?
Браты анёлы, што гэта з ім?
Не быў ён такім ніколі.
Яшчэ ні ва сне, ні наяву
не бачыў такім я анёла».
Той дзіўны анёл узняў галаву,
агледзеў усіх наўкола.
«Ты хочаш ведаць, херувім?
Я адкажу, васпане!..
Я ганарыўся німбам сваім,
я шанаваў сваё званне.
А потым падумаў я, браты:
«Няўжо я такі нявінны,
такі бязгрэшны сапраўды? —
нібы не з плоці, а з гліны.
Вакол мяне — страсці,
вакол мяне — грэх,
брыдота, тупыя рыльцы,
i толькі я адзін, як на смех,
нашу вось гэтыя крыльцы.
Малюся я на свой арэол,
а д'ябал рагоча, заядлы...
Анёл — ужо таму не анёл,
што ёсць сатана, ёсць д'яблы».
I тут падскочыў херувім:
«Браты анёлы! Вы чулі?!
Браты анёлы, што гэта з ім?!
Ды ён жа нейкі чумны!
Ерасі гэткай, такіх славец
не чула анёльскае вушка.
І гэта — божы пасланец!
І гэта — божы служка!
Анёлы, кідайце ў яго камяні!
Анёлы, біце трывогу!..»
Імчаўся архангел на кані,
вёз данясенне богу.
На небе быў страшны перапалох.
Анёлы рыкалі, як зверы...
...Не ведаю я, як вырашыў бог,
якія прыняў ён меры.
* * *
Што значым мы
самі па сабе?..
Семя знаходзіць сябе
ў сяўбе.
У гэтым полі,
гэтым жыцці
мы павінны
прарасці.
У гэтым полі,
гэтым жыцці.
мы павінны
узысці.
У гэтым полі,
гэтым жыцці.
мы павінны
сябе знайсці.
А па вясне,
а па сяўбе
мы ўжо
не самі па сабе.