Святло зямное

7
Цярпення, прашу я, цярпення!
Яшчэ пачакаем ледзь-ледзь.
Тут нечага і глядзець.
Што ўбачыш у гэтай пене,
у гэтай вось каламуці,
у месіве гэтым густым?..
Давайце яшчэ пабудзем,
яшчэ крыху пастаім.
Бачыце: вецер сціхае,
бура ідзе на спад,
а разам з ёю назад
уся каламуць сцякае.
Яна на дно асядзе.
І мы, скрозь чысты слой,
у люстранай гладзі
убачым зноў воблік свой.
Убачым у ёй адвячорак,
воблакаў белых сувой,
убачым адбітак зорак
і вечнасці самой.
Давайце пачакаем...

8
Нехта спявае, як вешчы баян,
спеў той разліўся ў паветры:
«...І ўсё гэта ў мора, i усё ў акіян,
і ўсё ў акіян сусветны».
Зыходзім, хто чым, мы:
рыба — ікрой,
хмара — вадой дажджавою,
мы з табой — потам,
слязамі,
крывёй,
праяваю іншай жывою.
Зыходзім, сцякаем, як сокі палян,
і ўсё ў той абсяг запаведны —
і ўсё ў акіян, і ўсё ў акіян,
і ўсё ў акіян сусветны.

Жыццё пачалося з яго глыбінь.
І ў памяць аб тым мінулым
ён патрабуе ахвяр і любві
сваім уладарным гулам.

На беразе помнік былым баям,
ветрам не раз апеты.
Лілася тут кроў... I усё ў акіян,
і ўсё ў акіян сусветны.

Ты плачаш дзяўчынка?
Праходзяць, як зман,
паўднёвыя стрэчы і леты.
Цякуць твае слёзы... І ўсё ў акіян,
і ўсё ў акіян сусветны.

9

З сваімі прылівамі і адлівамі,
з сваімі штылямі і штормамі
мора вучыла нас быць шчаслівымі,
мора вучыла нас быць задорнымі.
З сваімі адценнямі і светаценямі,
з тайнай чароўнай у ціхім пошуме
мора вучыла нас быць летуценнымі,
мора вучыла нас быць прыгожымі.
З сваімі ўсходамі i заходамі,
з зорамі, што адбіваліся ўвечары,
мора вучыла яшчэ нас быць гордымі,
мора вучыла яшчэ нас быць вечнымі.
Мора, абдымкі твае шырокія
на развітанне прымаю адчайна я.
Мора, удзячны табе за ўрокі я,
за прыклады светлыя i павучальныя.