1969—1979
У ЮРМАЛЕ[7] ПРАЗ НЕКАЛЬКІ ГОД
Тут новы, вышынны дом.
Жыву я на восьмым паверсе.
Бачу я: снег на беразе,
а мора само — пад ільдом.
Выходжу я ў парк стары.
Пагляд асвятляе здагадка:
«Вунь домік той, тая хатка!
Стаіць да гэтай пары!
Ці помніць яна мяне?
Ні следу далей, ні дарожкі.
Іду па цаліне...
На вокнах, крыж-накрыж, дошкі.
Домік, што ў дзюну ўрос,
што мною не забыты, —
ці то да лета забіты,
ці то ўжо ідзе на знос.
Да сэрца падкочвае жаль.
Сумна гляджу на ўсё гэта.
I бачу: пагоднае лета...
Чайкі... кіпенне хваль...
Мы з сынам бяжым да вады —
проста з доміка, з дзюны.
Сын — яшчэ зусім юны.
I я — яшчэ малады.
Навыперадкі імчым.
Разам плывём, ныраем,
плёскаемся, загараем.
Не думаем ні аб чым.
Цешымся летнім раем.
Паўдзённая гарачыня
прыемна абпальвае плечы.
Сын — яшчэ хлапчаня.
I мне — толькі трыццаць з нечым.
Нешта каля дваццаці
наш з ім узрост сярэдні.
Думаецца аб жыцці,
не думаецца аб старэнні.
Марская празрыстая сінь
зліваецца з сінню нябеснай.
Сын — у разгары маленства.
Я — у росквіце сіл...
Здаволіўшыся спаўна,
бяжым мы ў свой домік дашчаны.
I там, з рытуальнай пашанай,
п'ём мінералку...
Яна
іскрыцца на шкле i губах,
астуджвае свежасцю вострай.
Аднекуль кухонны пах
даходзіць i дражніць ноздры.
Яшчэ мы чытаем удвух.
Яшчэ нам скрозь сон, начамі,
мроіцца мора гучанне,
шум сосен старых, што наўкруг.
Сын — яшчэ дзіця.
Я — з думкаю сталай на ўзлёце:
«Напоўненасць жыцця —
лепшае бессмяроцце».
Мінула дзесяць год,
пражытых неяк спехам.
...Бераг занесены снегам
i на моры — лёд.
Падае снег з дажджом.
Такі тут клімат зімовы.
Я вяртаюся ў дом —
новы, шматпавярховы.
Таго, што было, няма.
Ды ёсць у душы прастора,
дзе сходзяцца «сёння» i «ўчора»,
i лета i зіма.
1979