Gdy skończyli przeszukiwanie górnej części domu, Marilyn zwróciła się do Jupe'a:
– No dobrze, to gdzie on jest? Powiedz mi, skoro jesteś taki mądry!
– Ponieważ wszystkie inne możliwości wyeliminowaliśmy, musimy przyjąć, że zszedł na dół po schodach, nie zauważony przez zajętych rozmową gości i wyszedł z domu…
– Nie sądzę – przerwała mu Marilyn. – Cały czas stałam twarzą do schodów. Widziałabym, gdyby nimi schodził.
– A tylne schody? – wtrącił Ray Sanchez. – Mógł zejść nimi do piwnicy lub na podwórze.
– Z poduszką? – zapytał Jupe.
– Dlaczego uczepiłeś się tej poduszki? – zniecierpliwiła się Marilyn.
– Ponieważ to może być ważne – odparł Jupe. Zeszli na dół kuchennymi schodami. Przy zlewie w kuchni krzątał się człowiek najęty do mycia naczyń.
– Czy widział pan, żeby mój ojciec schodził tymi schodami? – zapytała go Marilyn.
Pomywacz odwrócił się. Po jego twarzy było widać, że ma ponad pięćdziesiąt, może nawet sześćdziesiąt lat, ale sylwetkę miał krzepką i muskularną. Lewe ramię zdobił tatuaż przedstawiający smoka. Jupiterowi wydał się człowiekiem ponurym. Odpowiedział Marilyn potrząśnięciem głowy i wrócił do zmywania.
Do kuchni wszedł Harry Burnside.
– Czy coś się stało? – zapytał.
– Wygląda na to, że ojciec mi się zawieruszył – odpowiedziała Marilyn.
Detektywi zajrzeli do piwnicy, ale znaleźli tam tylko wyjście na podwórze, po czym okrążyli cały ogród z przerośniętymi krzewami i zachwaszczoną trawą. Goście biesiadowali teraz przy stołach w ogrodzie, ale Jeremy'ego Pilchera wśród nich nie było.
– Widocznie więc zrobił to, co odgaduje ten dzieciak – powiedziała Marilyn. – Wyszedł gdzieś. Nie życzy sobie, żebym wychodziła za mąż i pokazał mi swoją dezaprobatę. Myślał, że się tym przejmę, że wyrzeknę się Jima, zaręczyn i…
– Przypuszczam, że to nie było tak – wpadł jej w słowo Jupiter. – Nie zapominajmy o poduszce. Czy dorosły człowiek zabierałby z sobą poduszkę, gdyby zamierzał zniknąć? Tak jak dziecko zabiera ulubiony kocyk? A co znaczył odgłos, który usłyszał Pete? Odgłos upadającego ciała? A skąd się wziął ogień na kominku?
– Co właściwie z tym ogniem? – zapytała Marilyn. – Ten głuchy łoskot mógł być tylko… tylko komedią. Ojciec jest do wszystkiego zdolny. Wszystko, co robi jest grą. Uważa, że jak mnie dostatecznie zdenerwuje, zrozumiem, o co mu chodzi.
Jupe potrząsnął głową.
– A czy równie logiczny nie wydaje się wniosek, że pani ojciec spalił coś na kominku, żeby nie wpadło w ręce niepożądanej osoby? I że ktoś go uprowadził, używając poduszki do stłumienia jego krzyków?
Marilyn spojrzała na niego i twarz jej pobladła.
– Chcesz powiedzieć, że został porwany?
Jupe skinął głową.
Marilyn zamyśliła się na chwilę.
– Trzeba zawiadomić policję! – wykrzyknęła wreszcie.
ROZDZIAŁ 4. Koniec przyjęcia
– Twój tato znikł? Naprawdę? – rudowłosa dziewczyna otworzyła szeroko oczy. Kłopotliwe położenie Marilyn bawiło ją równie serdecznie jak zejście Pete'a z piętra po drzewie.
Znajdowali się w holu na parterze. Marilyn wciąż trzymała rękę na telefonie. Skończyła właśnie rozmowę z komendą policji w Rocky Beach. Obiecali przyjechać natychmiast.
– To zabawa, tak? – mówiła rudowłosa. – Jak taka gra towarzyska, w której jedna osoba udaje ofiarę morderstwa i wszyscy mają rozwiązać zagadkę: kto zabił?
– Och, zamknij się, Betsy – powiedziała Marilyn. – To nie jest żadna zabawa.
Ale rudowłosa wcale jej nie słuchała.
– A więc mamy zgadnąć, gdzie jest twój tato, tak? Albo kto spowodował jego zniknięcie. Tak, to jest to. Kto miałby jakiś motyw?
– Betsy, jesteś głupia – powiedziała Marilyn.
W holu ukazał się gładkolicy młodzieniec, wyraźnie zirytowany. Jupe wiedział już, że jest to narzeczony Marilyn. Nazywał się Jim Westerbrook i był jej szkolnym kolegą. Pani w szarej, jedwabnej sukni była jego matką. Przybyli samolotem z Bostonu specjalnie na przyjęcie.
Wcześniej, po południu, Jupe natknął się na matkę Jima, kiedy sprawdzała palcem czystość parapetów. Zastanawiał się, czy cieszy ją fakt, że syn wżeni się w rodzinę Pilcnerów.
– Gdzie ty się podziewasz? – zwrócił się Westerbrook do Marilyn – wszyscy o ciebie pytają.
– Szukałam ojca.
– Doprawdy? Dlaczego? Wciąż ma taki zły humor? Nie zawracaj sobie nim głowy.
Jupe skrzywił się słysząc te słowa. Marilyn cofnęła się i rzuciła Westerbrookowi piorunujące spojrzenie.
– Czy ci się to podoba, czy nie, to jest mój ojciec! – poszła zamaszyście do salonu i krzyknęła do orkiestry, żeby przerwano grę.
Grali jednak z takim zapamiętaniem, że musiała wrzasnąć trzy razy, nim wreszcie muzyka ucichła. Marilyn zwróciła się do gości:
– Mój ojciec… mój ojciec zasłabł po południu. A teraz… no więc, teraz nie wiadomo, gdzie jest. Nie możemy go znaleźć. Czy może ktoś z państwa go widział? Może ktoś zauważył, jak schodził ze schodów?
Wśród zebranych przebiegł szmer. Uczestnicy przyjęcia popatrywali na siebie. Kilku panów wzruszyło ramionami. Jupe zauważył kilka uśmiechów i niejedno znaczące spojrzenie. Nikt się jednak nie odezwał. Nikt nie widział Jeremy'ego Pilchera.
Na podjazd zajechał samochód policyjny i dwóch policjantów podeszło do drzwi frontowych. Pete wpuścił ich, a Marilyn i Sanchez wprowadzili do gabinetu po drugiej stronie holu.
Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, wśród gości podniosły się podekscytowane szepty. Wtem tęgi, starszy pan o czerwonej twarzy powiedział głośno:
– Dobrze!
– Harold, cokolwiek masz do powiedzenia, zachowaj to dla siebie – uciszyła go stojąca obok kobieta.
– A dlaczego właściwie – Harold wyciągnął cygaro. – Dlaczego mam nie powiedzieć tego na przykład, że ktoś się wreszcie dobrał do starego pirata?
– Cii! – syknęła kobieta. – I jeśli zamierzasz palić, wyjdź na dwór. Fuj! – zaczęła się wachlować gwałtownie torebką.