— Ну цябе. Не хочаш слухаць — так і скажы.
— Не крыўдуй, Карэньчык. Я проста хачу падзадорыць цябе. Кажы далей, цікава ўсё ж пра свайго земляка даведацца.
— Значыць так. Вырасла Ярмакова старэйшая Верка, замуж трэба аддаваць, на той час я была яшчэ вуглаватай і крываногай малечай…
Лазебная і тут не змоўчала. Дзяўчына на крокі два адстала ад Таццяны, ацэньваючым позіркам акінула ногі журналісткі і з-за яе спіны прамовіла:
— Танечка, дзетка, ды ў цябе і зараз між тваіх стройненькіх лытак «зэпар» праедзе.
Коранева прыпынілася, спапяляючым позіркам (так падалося Кацярыне) глянула на сяброўку:
— Кацька, ну і ведзьма ж ты. Каб добра цябе не ведала, то пакрыўдзілася б да самай магілы. Як з табою Пятрок жыве?
Лазебная спалохана пачала апраўдвацца. Таццяна ж, хітравата рагатнуўшы, кінула сяброўцы ўлюбёны жарт:
— Дарагуша, за гэтыя ножкі ў рэстаране бойку ўсчалі. Вось так. Але слухай далей.
Лазебная і Коранева зноўку пайшлі ўпоплеч.
— Аддаваць замуж Верку трэба, а хто возьме галечу ды з гультайскай сям’і? Вясковыя жаніхі на дзяучыну і вокам не кідалі, зыркалі, як на пустое месца. Вось тут Ярмак і надумаўся. Запрог ён каня ў калёсы (узяў у калгасе, яны нядаўна зробленыя ў нас былі), быццам на базар ехаць. Пасадзіў побач з сабою Верку, і паехалі яны ў дальнія вёскі, дзе пра іх мала хто ведаў. Значыць, заязджае Ярмак у чарговую вёску і гарлапаніць што ёсць моцы, аж шыбы ў хатах звіняць: «Саспела дзеўка, сазрэла, замуж захацела. Каму трэба ?!» I знаеш, выдаў-такі дачку замуж.
— Шчаслівая тая Верка,— уздыхнула Лазебная.— А то жывеш сабе і не ведаеш: замужняя ўжо ці ўдава, а можа, і ўвогуле — гуляшчая. Не, Таццяна, думаю, што ўсё ж гуляшчая я. Без дурыкаў прызнаюся, што зыркаю на ёмкіх прыгожых мужчын. Іншы раз убачыш такога самца, аж дых займае.
— Пятрок што, дрэнны ў пасцелі? — спачувальна зірнула Коранева на Кацярыну.— Тады навошта хлопца трымаеш каля сябе, мазгі яму пудрыш? Найдзін жа глядкі хлопец, сабе б знайшоў тую, якая ацэніць.
— Не разумееш мяне, падруга.— Вочы ў Лазебнай быццам зацягнула павалокай.— Не ўсё так проста. Хапае мне Петрака ў ложку, але душой адчуваю, што ён не мой, часовы, мімаходны. Ну, як бы перавалачны, ці што? Проста кагосьці хачу, а каго — і сама не ведаю.
— Ад тлушчу ёрнічаеш ды бесішся.
— I я так думаю, Танюш. Але ж сэрца не абманеш і вочы не заплюшчыш, якія, нібы зладзеі, слізгаюць па тварах маладых мужчын-бацькоў, што прыводзяць сваіх дзетак да мяне на прыём. Павер, не хачу заігрываць, а само сабою атрымліваецца…
— Так… Ну ты і лярва!
— Я душу раскрываю, а ты?!
Кацярына, здавалася, сапраўды пакрыўдзілася. Таццяна гэта адчула. Зразумела, што перабрала крыху крытычнага запалу. Трэба было ратаваць сітуацыю, таму яна зрабіла выгляд, што нічога не адбылося, і сумным — нават завельмі — голасам пачала гаманіць пра аддаленае, пра тое, што часта даймала дасціпную і спрытную журналістку.
— Кожны дзень мару пра тую часіну, калі нарэшце прыйду дамоў, зачынюся ў кватэры, адгараджуся ад усяго свету чатырма сценамі, разняволю цела ад шмотак і напоўню ванну гарачай водою. Добра, калі нікога няма побач: ні мужа, ні дзяцей.— Таццяна паправіла сумачку на плячы.— Абрыдла ўсё. Неяк не так мы жывём. Не, не толькі я асабіста, а ўсе. У гэтым я проста ўпэўнена. Думаем перш за ўсё пра сваё цела, толькі пра цела. Песцім, даглядаем, лашчым, задавальняем яго. А душа… Душа пакутуе ў нашай выглянцаванай плоці. Але што я кажу? Ды не пакутуе яна, душа наша вечная, памірае. Ці мо ўжо памерла…
— Ну-ну,— Кацярына нахілілася збоч тратуара і падняла з выцвілай, пацямнелай восеньскай травы жоўта-карычневы лісток каштана, зірнула на яго і панесла ў руцэ, баццам сакавітую ружу з кідкім бутонам.— Слухаю цябе, корань-карэньчык, і здаецца, што іду побач з манашкаю, якой абрыдла свецкае жыццё, а келля для яе — найлепшы паратунак.
— Можа, яно і так. Але ўсё значна прасцей. Учора была ў царкве. Зайшла выпадкова. Вой, зноў хлушу сама сабе. Душа запрасілася ў храм, быццам параненае цела да лекара. Кацярынка, каб ты бачыла, колькі жабракоў сядзіць на паперці! У мяне сэрца зайшлося ад болю. Толькі не падумай, што там атабарыліся адны нягеглыя прапойцы-алкаголікі, не. Хісткіх бабулечак ды дзядкоў старэнькіх там плойма. Бедна апранутых, але чысценькіх і… маўклівых, не нахабных. А зайшла я за царкоўныя дзверы і апынулася ў залатой раскошы, пачула голас бацюшкі ў даражэзнай апратцы і з тварам, што аж блішчыць ад утробнай нястрыманасці, усёдазволенасці. Не асуджай, сяброўка. Мне так падалося. I голас у таго святара быў казённы, няшчыры і… нейкі халодны, абыякавы да ўсіх і ўсяго.