Кацярына маўчала, абхапіўшы танклявыя калені рукамі. Караткавата астрыжаныя валасы прыкрывалі ейны твар, а выгнутая спіна падавалася маладой неакрэплай лазінкай, на якую мароз навесіў празрыстыя ледзяшы. Пыхкія языкі агню з каміна няроўна асвятлялі шэрую сукенку на дзяўчыне.
Абое маўчалі. Маўчалі, думаючы ці не пра адно і тое ж. Але вось Кацярына страпянулася, выпрамілася ў зручным фатэлі, паспешліва акінула позіркам пакой, у якім знаходзілася не больш за тры гадзіны і да якога, як ёй падалося, не маглі ніяк прызвычаіцца. Не маглі — бо тут усё чужое, нават Сяргей і той здаваўся чужым… Але гэта з часам праходзіць. Яна добра ведала пра такія адчуванні. Дастаткова тут пераначаваць, а раніцай усё вакол будзе ўжо значна бліжэйшым, а мо нават адчуеш, што яно тваё.
— Ты, Сяргунчык, гаворыш пра тых, хто аддае, і тых, хто забірае, каму балюча ад чужога, пра тых, хто забывае пра свае крывавыя раны і плача над болькамі іншых. Мне падалося, ты не верыш, што такое бывае. Не верыш? Я праўду кажу?
— Ды як у такое верыць? Ты паглядзі навокал, расплюшчы нарэшце вочы — і замест людзей убачыш незлічоныя зграі ваўкоў, якія грызуцца за абгрызеныя косткі, шматкі мяса. А калі няма ўжо косткі, то яны — людзі-ваўкі — пажыраюць адзін аднаго. I не так ужо важна, хто перад табою — ваўчаня ці старая нямоглая ваўчыца. Эх, Кацярына!
— Дурненькі. Як жывецца табе з такою душою? Мы вось гаварылі пра боль і гора, і я міжволі ўзгадала радкі аднаго паэта, якога люблю. Праўда, поўнай дакладнасці не гарантую, але ён некалі пісаў, што хтось выносіць гора напаказ, як з пажару чорныя калёсы, ці не трацім часам мы запас дабрыні на бедненькіх і слёзных. Добраму вучыла ты, дабро, як жа ведаць, хто перад табою: сапраўды баліць яму альбо стогне, каб не ўчуць чужога болю.
— Кацярынка, даражэнькая, гэтымі словамі ты аспрэчваеш сама сябе. Ну адкуль мне ведаць, хто сапраўды перада мною? Чаму я павінен астужваць чужую больку, калі сам сыходжу крывёю? Дзе логіка? Ну скажы: дзе яна?
Кацярына ўсхапілася з фатэля так імкліва, што Сяргей усім тулавам падаўся да кафельнай сцяны каміна. Руку вышэй локця перацяў пякучы боль: загараджальная рашотка каміна прапаліла кашулю. Смуродліва запахла сінтэтычнай тканінай. Хлопец, як на спружынах, ускочыў на ногі, адзіраючы кашулю ад апёклай рукі. Спалоханая Кацярына далонямі прыкрыла твар, знерухомела.
— Логіка. Вось табе і логіка,— праз сціснутыя зубы нягучна прамовіў Сяргей.— Спрэчак хопіць, давай лячыцца, а то заўтра і дроў не змагу накалоць.
Дзяўчына маўчала. Яна быццам абмерла.
— Згодны з табою,— працягваў далей хлопец,— няхай будзе ўсё лагічна, толькі пашукай у шуфлядцы пад люстэркам бінт і вазьмі ў лядоўні алею. Ты ж у мяне медычка, хоць і незакончаная яшчэ,— Сяргей нацягнута ўсміхнуўся, уключаючы здаровай рукой святло ў пакоі.
Насценны гадзіннік з выявамі сямі гномікаў роўна і няспешна адлічваў хвіліны. Яны ўсё доўжыліся, а Сяргей з Кацярынай так і стаялі слупамі.
— Усё адначасова магчыма і немагчыма. Зноў парадокс. Ці не так? — нібы самому сабе прыглушана прагаварыў Сяргей.— Мне іншым разам падаецца, што я ў адзін і той жа момант знаходжуся ў некалькіх месцах. Штосьці прыблізнае можна адчуць у круглым пакоі з люстранымі сценамі, падлогай і столлю, вялізнымі люстэркамі. Ты, па сутнасці, адзін, але цябе дзясяткі, сотні.— Ён крыху памаўчаў, гледзячы ашклянелымі вачыма ў нікуды. Затым нетаропка прадоўжыў: — Але паўглядаўшыся некалькі імгненняў у сотні свайго родненькага адбітку, ужо не адчуваеш, дзе ты сапраўдны, а дзе ўяўны, шкляны. I з горла вырываецца крык. Толькі ж і сотні тваіх уяўных «я» крычаць такім жа голасам, і позіркі ўва ўсіх аднолькавыя. Яшчэ праз каліўка часу ты ўсоўваеш у разяўлены рот пальцы і кусаеш іх, кусаеш, не шкадуючы, але і «яны» кусаюць самога сябе. I пасля ўва ўсіх сінеюць пазногці. Дык магчыма такое, Кацярынка, ці ўсё ж немагчыма? — Сяргей нарэшце адняў руку ад прапаленай кашулі.
Кацярына адвяла далоні ад твару. Вецер праз шчыліны ў акне мерна пакалыхваў укарочаную фіранку, у каміне патрэсквалі, дагараючы, паленцы, а гадзіннік няспешкі адлічваў хвіліны.