— Я зараз, хуценька, Сяргейка, ты здымі толькі кашулю, і мы перавяжам руку. Нічога страшнага нямашака, будзь надалей абачлівы.— Кацярына асцярожна прамачыла бінт алеем і абматала пачырванелую вышэй локця руку хлопца.— Пяцярпі крышку, і боль сунімецца, палягчэе.
— Ды яно і не баліць ужо, толькі дробненька паколвае,— Сяргей дакрануўся лбом да галавы дзяўчыны.— Ты прабач маю гаварыльню. Проста іншым разам находзіць, прарывае, і нельга змоўчаць. Хоць і хацеў бы.
…Тэлефонны званок назойліва тузаў цішыню ў кватэры. Кацярына прахапілася. Некалькі секунд яна не магла зразумець, дзе знаходзіцца, бо памяць да таго яскрава высвеціла ўспамін, быццам яна перажыла тое нанава.
«Ці не Пятрок? — падумала.— А мо з бальніцы? Першы выхадны за два тыдні. Дзеці хварэюць, урачоў не хапае. Чыё сёння дзяжурства?.. Міканоравай. Яна ж толькі пасля ардынатуры, маладая зусім. Раптам нешта неадкладнае?..» — думкі мільгалі, як прыдарожныя дрэвы за акном хуткага цягніка, а Кацярына аніяк не магла ўзняцца з месца. Яе нібы скавала, зледзяніла і даўняя размова з Сяргеем, яе аднагрупнікам, на дачы. Цяпер ён у Германіі, урач пасольства, паспрыялі бацькі. «Што паробіш, калі я не дачка пасла? Ды і ці трэба тое, мінулае? Хай яно застанецца там. Кожны ідзе сваёй дарогай ці, хутчэй, сцежачкай. Тапчы яе, не збочвай на чужую, бо чужое чужым і застанецца…»
Тэлефон не змаўкаў. Ён ужо, падалося Кацярыне, зласліва заходзіўся. Лазебная паднялася з крэсла, узяла трубку, паднесла да вуха.
— Алё. Так, я. Чаму не ўгадала? Таццянка, золатка. Я рада чуць цябе. Вечнасць не бачыліся. Гультайнічаю. Адна. Пайшоў дапамагчы сябру з машынай. Так, дзень выдатны. Не, не супраць. Тое, што трэба. Давай на выхадзе са станцыі метро «Кастрычніцкая». Хвілін праз сорак. Паспею. Падмалюю зенкі, свісток падвяду. Сумны голас? Не, Усё добра. Успаміны нагарнуліся. Так, пагамонім. Добра, праз сорак хвілін. Пакуль. Нічога, пачакаю.
Тэлефон вуркатнуў задаволеным кацянём і змоўк, уціхамірыўся. Кацярына пацягнулася каля насценнага люстэрка, хіснула ўбок галавой, валасы прыкрылі твар.
«Што ж, выхадны дык выхадны. Трэба і ў людзі выбрацца. Малайчына, Таццянка, што пазваніла, а то б даймала сябе ў адзіноце ўспамінамі, вярэдзіла душу. Зараз крыху макіяжу — і на свежае паветра».
Кацярына Лазебная пазнаёмілася з Кораневай гады два таму, напярэдадні Дня медыцынскага работніка. Таццяна працавала карэспандэнтам на рэспубліканскім радыё, падрыхтоўвала перадачу да свята медыкаў. Загадчык педыятрычнага аддзялення і параіў Кораневай пагаварыць з Лазебнай, як з лепшым педыятрам іхняй бальніцы. Пры першай жа сустрэчы неяк незаўважна і завязалася сяброўства паміж дзяўчатамі. Нягледзячы на розніцу ў прафесіях, было нешта агульнае ў характарах Кацярыны і Таццяны. Спачатку Лазебную здзівіла прастата, нават, можна сказаць, прасцецкасць, з якой журналістка адносілася да жыцця, а мо гэта і імпанавала Кацярыне, бо яна сама не магла так жыць. Заўсёды капалася сама ў сабе, зводзілася душой, калі нешта не атрымлівалася на рабоце ці дома, нервавалася, як Таццяна гаварыла, з-за дробязяў, займалася непатрэбным самаспусташэннем. «Умей радавацца жыццю,— даводзіла Коранева,— якія нашы гады, мы з табою яшчэ дзеўкі о-го-го. Любога кавалера акруцім».
Значна пазней, калі яны бліжэй сышліся душэўна, Кацярына зразумела, што ў Таццяны гэта напускное, для чужога вока. Што і ў яе не ўсё так гладка, не дужа ладзіцца ў сям’і з мужам-развядзенцам і ўжо, лічы, дарослымі ягонымі дзецьмі.
Хвілін праз пятнаццаць прычыпураная Кацярына крочыла да аўтобуснага прыпынку. Восеньскае сонца пяшчотна агортвала яе стройную постаць, а лёгкія подыхі-ўсплёскі ветру перабіралі кароткія пасмы валасоў, шлыкаталі па шчаках і шыі.
***
Гараж Рудзькі Ганьчына знаходзіўся ў мікрараёне «Вяснянка», ціснуўся ён сярод соцень аднатыповых прыземіста-шэрых цагляных будынкаў з доўгімі выцяжнымі трубамі. На рознакаляровых, па гусце гаспадароў, дзвярах гаражоў красавалі парадкавыя нумары. Пятрок памятаў, што Рудзькава ўласнасць мела сто дзевяноста трэці знак. Сябрук атрымаў гэтую рэзідэнцыю (так Рудзька ахрысціў шэры цаглянік) ад цесця-нябожчыка.
«Рэдка цяпер такія людзі сустракаюцца,— часта паўтараў пры сустрэчах з Петраком Рудзька,— адкрытай душы быў чалавек, нічога не шкадаваў, чужога не браў, а сваім спакойна мог падзяліцца. Мне часта здаецца, што ён лёгка жыў, бяскрыўдна. Вось бы нам так навучыцца… Шыш — не выйдзе. Не той цяпер момант!» Заўсёды, кажучы апошнія словы, Ганьчын уздымаў угору ўказальны палец правай рукі і глыбакадумна закочваў вочы.