Poczuł przygnębienie. W saloniku recepcyjnym musiał przekonać Wen, a potem wyjaśnić swoje decyzje pozostałym. Obawiał się reakcji sekretarza Li – zwłaszcza że w tle działał Wydział Wewnętrzny. Li zareagował jednak pozytywnie. Chen przyjął to z ulgą, chociaż wiedział, że sekretarz może okazywać radość tylko ze względu na obecność inspektor Rohn.
Teraz, siedząc obok niej, nie czuł satysfakcji, jaka była udziałem detektywa, który w powieści sensacyjnej pomyślnie rozwiązał zagadkę. Może wykonał „wspaniałą pracę". Ale czy dla Wen rezultat był równie wspaniały? Jej życie w Chinach dobiegło końca, ten rozdział zamykał się tragicznym punktem kulminacyjnym. A życie w Stanach Zjednoczonych? Na pewno nie czekała na nie z radością.
Jaka była jego rola w doprowadzeniu do takiego rozwiązania? Starszy inspektor Chen mógł oczywiście wynajdować wszystkie wygodne tłumaczenia i wymówki, na przykład: „Na tym świecie sprawy nie zawsze układają się tak, jak chcemy", albo że „jest to jedynie ironiczny związek przyczynowy źle ulokowanych jin i jang". Ale tak czy inaczej, odegrał swoją rolę w wysłaniu bezbronnej kobiety do łajdaka, który zniszczył jej życie.
A co z gangami? Wszystkie poważniejsze posunięcia przeciwko międzynarodowym organizacjom przestępczym należało podejmować, jak to określił sekretarz Li, po starannym rozważeniu względów politycznych. Zwłoki w parku zostały zidentyfikowane, i co z tego? Informacje Gu o potędze triad i ich operacjach można łatwo zlekceważyć. Li powiedział, że powinni uczcić sukces. „Wszystko dobre, co się dobrze kończy". Jasne przesłanie. Nie będzie dalszego śledztwa w sprawie gangów. Chen nic na to nie poradzi.
Czekająca go praca też nie nastrajała optymistycznie.
Nikt nigdy nie zbada korupcji w policji w Fujianie ani nie rozpocznie dochodzenia, skąd Qian ma zielony telefon komórkowy. Po cichu trzeba było załatwić parking dla klubu karaoke. I przemilczeć kwestię możliwego współuczestnictwa wyższych władz w działaniach triad.
Zastanawiał się też, czy Wydział Wewnętrzny uzna za stosowne zniknąć z jego życia po zakończeniu sprawy.
Inspektor Rohn starannie jak Chinka, szczypta po szczypcie, wkładała herbaciane listki do białych filiżanek. Sprawiała wrażenie bardzo skupionej na czymś o wiele ważniejszym niż pytania na temat śledztwa.
Podobnie jak w dniu jej przylotu, gdy siedziała w samochodzie, podobnie teraz, tuż przed odlotem, kiedy są w kawiarni, nie wiedział, co Catherine właściwie myśli.
Wzięła termos, nalała wody do jego filiżanki, potem przygotowała filiżankę dla siebie.
– Lubię chiński sposób picia herbaty. Obserwowanie, jak liście rozwijają się powoli, takie zielone, delikatne w białej filiżance. – Upiła łyk aromatycznego napoju.
Przez chwilę obraz Catherine nałożył się na inny, który tkwił w pamięci Chena – kobiety towarzyszącej mu w herbaciarni w Pekinie. Też była blada, z czarnymi kręgami pod oczami widocznymi w powodzi słonecznego światła i zielonym listkiem herbaty na białych zębach.
Kruchość listka herbaty między jej wargami.
Wszystko jest możliwe, lecz nie wszystko wybaczalne…
– Li nie zachowuje się dziś jak sekretarz partii – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Kto by pomyślał, że będzie zachęcał swojego osobiście wybranego następcę do tete-a-tete z amerykańską policjantką!
– Taki właśnie jest sekretarz Li. Politycznie poprawny, ale niepo-zbawiony słabości.
– A więc któregoś dnia stanie się pan taki jak on?
– Nikt nie jest w stanie tego przewidzieć.
– Wiem. Co z panem będzie, starszy inspektorze Chen? – Zajrzała do filiżanki. – Kiedy nastąpi pański kolejny awans?
– To zależy od wielu czynników, na które nie mam wpływu.
– Cóż, jest pan wschodzącą polityczną gwiazdą, choćby nawet mimo woli.
– Czy czekając na pani odlot, musimy rozmawiać o polityce?
– Nie, ale polityka nas otacza. To jedna z modernistycznych teorii, które mi pan wykładał, starszy inspektorze. Szybko uczę się chińskiego stylu.
– Jest pani sarkastyczna, Catherine – powiedział, starając się zmienić temat. – Mam nadzieję, że dziesięć dni spędzonych tutaj podtrzyma pani zainteresowanie studiami sinologicznymi.
– Owszem, będę je kontynuowała. Pewnie w tym roku zapiszę się na kilka wieczorowych kursów.
Oczekiwał, że zada mu kolejne pytania na temat dochodzenia. Miała do tego prawo, ale z niego nie korzystała.
Prawdę mówiąc, kilku kwestii wolał nie poruszać w saloniku recepcyjnym. Na przykład, dowiedział się od Gu, że gangsterzy otrzymali polecenie, by podczas śledzenia Chena i jego amerykańskiej partnerki nie nosili broni palnej. Według Gu nie chcieli sobie zrobić z Chena wroga, ponieważ miał powiązania na najwyższych szczeblach. Poza tym, gdyby amerykańska funkcjonariuszka została zabita w Chinach, rząd w Pekinie nie pozwoliłby sprawie przyschnąć. To również tłumaczyłoby charakter wcześniejszych wypadków – poważnych, ale nie śmiertelnych. Podobnie z tym, co przydarzyło się Yu.
Odstawiła filiżankę i wyjęła z torebki fotografię.
– Mam coś dla pana.
Młoda dziewczyna siedzi przy stoliku w kawiarnianym ogródku. Gra na gitarze, jej długie do ramion włosy lśnią w słońcu, a sandały kołyszą się nad mosiężną tabliczką wmurowaną w chodnik.
Chen natychmiast ją poznał.
– To pani, Catherine.
– Tak. Pięć, sześć lat temu w kawiarni na Delmar. Widzi pan tę tabliczkę? Jest ich tam kilkanaście, jak w Hollywood, z tą tylko różnicą, że uhonorowano nimi słynnych ludzi związanych z Saint Louis. W tym również, oczywiście T.S. Eliota.
– To jedna z nich?
– Właśnie Eliota – powiedziała. – Przepraszam, ale nie zamierzałam uchybić pańskiemu ulubionemu poecie.
– Nie, na pewno by mu się to spodobało: piękna dziewczyna ze słonecznym światłem wplecionym we włosy śpiewa, machając sandałami nad jego tablicą pamiątkową.
– Poprosiłam matkę, żeby znalazła to zdjęcie i mi przysłała.
– Urocze!
– Któregoś dnia może będzie pan tam siedział, rozmawiał o Eliocie i mieszał wspomnienia łyżeczką w zapadającym zmierzchu.
– Bardzo bym chciał.
– To obietnica, starszy inspektorze Chen. Jest pan na liście osób zaproszonych przez US News Agency, prawda? Proszę zatrzymać zdjęcie. Kiedy pan będzie myślał o T.S. Eliocie, może pomyśli pan również o mnie… od czasu do czasu.
– Nie będę tak często myślał o Eliocie jak o… – przerwał gwałtownie. Przekroczyłby granicę. A to niedozwolone. Nagle wyobraził sobie, że spacerując w Parku na Bundzie „słyszy syreny śpiewające do siebie, ale nie do niego", jak to robił Eliot.
– A ja już z niecierpliwością czekam na pańskie nowe wiersze, po angielsku albo po chińsku.
– Minionej nocy próbowałem napisać kilka wersów, ale kiedy siedziałem koło Liu w samochodzie, uświadomiłem sobie, że jestem słabym poetą. I równie kiepskim policjantem.
– Dlaczego ocenia się pan tak surowo? – Wyciągnęła rękę nad stolikiem i ujęła jego dłoń. – Robi pan wszystko, co może, w trudnej sytuacji. Ja to rozumiem.
Ale było wiele rzeczy, których nie mogła zrozumieć. Nie odezwał się.
– Czy powiedział pan sekretarzowi Li o umowie z Gu w sprawie parkingu?
– Nie. – Przewidział to pytanie. Li wcale nie zdziwił się jego kontaktami z dyrektorem klubu karaoke. Wyglądało na to, że o nich wiedział.
Jak mocno Li był powiązany z Niebieskimi? Może musiał utrzymywać robocze kontakty z miejscową triadą, jako najważniejszy funkcjonariusz policji odpowiedzialny za bezpieczeństwo w mieście. Po burzliwym lecie 1989 roku w partyjnej prasie wciąż największy priorytet miało hasło „politycznej stabilności". Ale Chen odnosił wrażenie, że te związki są poważniejsze.