— Pacalostal chyba już nigdy niczego nie zamelduje, oolt’ondai — powiedział Cholosta’an. — Podejrzewam, że większość tenarali została zniszczona.
— Thrah nah toll! — zaklął Orostan. — Na Demony Nieba i Ognia, jak ja nienawidzę ludzi!
— Och, nie jest aż tak źle — powiedział spokojnie Cholosta’an. — Straciliśmy tylko dwa okręty, a Mur runął i usunęliśmy z drogi większość ludzkich sił. Może ten wybuch tylko wszystko przyspieszy.
— Tenarale miały być użyte przeciwko metalowym threshkreen — warknął Orostan.
— Zajmiemy się nimi, kiedy przyjdzie pora. — Cholosta’an z rezygnacją kłapnął grzebieniem.
— Masz rację. Trudno. Do wszystkich okrętów: kierunek — dolina Gap. Czas na drugą fazę.
25
Major Ryan potrząsnął głową, próbując pozbyć się uporczywego dzwonienia w uszach.
— Przysięgam na Boga, że w końcu zacznę nosić te cholerne zatyczki — jęknął.
— Jest pan cały, majorze? — zapytała specjalistka, z którą dzielił bunkier.
— Co?! — krzyknął Ryan, wstając. Głos kobiety brzmiał tak. jakby mówiła do niego z dna studni.
— Pytałam, czy jest pan cały! — odkrzyknęła, wyciągając zatyczki z uszu. — Ja na przykład czuję się trochę wstrząśnięta.
— Cały! — krzyknął Ryan. — Zobaczmy, czy coś ocalało.
Jeden róg bunkra zawalił się, ale reszta pozostała nie tknięta, a wejście było tylko częściowo zablokowane. Ryan wypełzł na zewnątrz i rozejrzał się po zdewastowanym pustkowiu.
Z malowniczej szkoły na szczycie wzniesienia zostały jedynie przygięte dźwigary. Cegły leżały rozrzucone na całym zachodnim zboczu wraz z innymi, trudnymi do rozpoznania szczątkami. Z bunkrów wypełzali inni ocalali; niewiarygodne, ale ktoś podnosił się wprost z rumowiska. Cała kwatera główna korpusu zniknęła. Ryan nie był pewien, co się stało z kwaterami głównymi trzech dywizji, ale z jego perspektywy tak naprawdę nie miało to znaczenia. Korpus został rozbity i jedyne rozsądne w tej chwili pytanie brzmiało, co on osobiście zamierza teraz zrobić.
Spojrzał na specjalistkę, która wypełzła z bunkra i siadła na dachu, rozglądając się. po rumowisku z wyrazem zainteresowania na twarzy.
— Jaka jest wasza specjalizacja… — Zerknął na jej naszywkę z nazwiskiem Kitteket i uniósł brew. — Kitkay? Kitta…
— Ma pan problemy z moim nazwiskiem, panie majorze? — odkrzyknęła z uśmiechem specjalistka. — Jest indiańskie. Wymawia się Kitakat. A jak nie, to proszę sobie zapamiętać Kittycat.
— W porządku — odparł zdezorientowany Ryan. — Co tam, mój sierżant w Occoąuan miał na nazwisko Leon…
— Jestem maszynistką, sir — powiedziała śmiało żołnierz. — Wie pan, najwyraźniej nie wybuchła cała antymateria. W przeciwnym wypadku ten bunkier zapadłby się jak domek z kart.
— Maszynistki rzadko wiedzą takie rzeczy zauważył — Ryan. Fala uderzeniowa poszarpała ogrodzenie parkingu, więc minął bramę i wszedł do środka przez dziurę.
— Czytam dużo podręczników.
— Aha. Pewnie dlatego uciekła pani do bunkra, kiedy zaczęli grzać w SheVę?
— No pewnie — wyszczerzyła zęby Kitteket. — Pracowałam przy budowie bunkrów, więc nie mogłam pozwolić, żeby się zmarnowały!
— No, jeśli faktycznie mają się nie zmarnować, musimy stąd szybko wiać — stwierdził Ryan, schodząc ze wzgórza.
— Dokąd pan… Dokąd idziemy? — zapytała kobieta. — Czy nie powinniśmy… nie wiem… organizować obrony czy coś takiego?
— Nie. Za jakieś pięć minut do wszystkich dotrze, że Posleeni nadchodzą i że nic ich nie zatrzyma, a wtedy zaczną uciekać. A to znaczy, że zablokują wszystkie drogi.
Otworzył drzwi pierwszego rozsądnie wyglądającego humvee i spróbował go odpalić. Udało mu się, kiedy zresetował bezpiecznik.
— Pojedziemy do najbliższego składu amunicji — rzekł. — Po drodze zabierzemy jeszcze ze cztery osoby. A potem pojedziemy na wzgórza.
— Tak jak myślałam — powiedziała Kitteket, wsiadając z drugiej strony. — Uciekamy.
— Nie. Jedziemy na wzgórza, gdzie drogi są bardzo strome. Ze składu amunicji zabierzemy tyle materiałów wybuchowych, ile zmieści się do tego grata…
Mueller wyszedł ze swojej kwatery i spojrzał w głąb doliny, kiedy pierwszy wstrząs kosmicznej broni odbił się echem w górach. Z tego miejsca nie mógł widzieć działa SheVa, ale widział błyski jego wystrzałów i ślad „srebrnej kuli”. Tak czy inaczej było oczywiste, że Posleeni przypuścili zmasowany atak. Mueller pogładził się po brodzie, zastanawiając się, co powinni w takim razie zrobić. Oddziały zwiadowcze podczas szturmu były prawie bezużyteczne, ale ci Posleeni zachowywali się inaczej niż zwykle, choćby dlatego, że używali lądowników i atakowali Mur.
Stał tak przez chwilę — z koszar zaczęli wysypywać się w tym czasie inni podoficerowie — aż zobaczył klucz posleeńskich latających czołgów.
— Przekaźnik — powiedział, unosząc rękę tak, by urządzenie je zobaczyło. — Widzisz je?
Część klucza zniknęła po prawej stronie, przypuszczalnie atakując park artyleryjski, a druga część zaczęła zataczać kręgi, atakując coś po wschodniej stronie wzgórza.
— Widzę, sierżancie Mueller. Uwaga, celem ich ataku jest SheVa Czternaście. Biorąc pod uwagę ich uzbrojenie i liczbę przelotów, jest bardzo prawdopodobne, że przebiją pancerz magazynu amunicji.
— Zaznacz wysunięte pozycje korpusu — powiedział Mueller, patrząc na hologram — i prawdopodobne strefy zniszczeń w wyniku eksplozji SheVy.
Wyniki nie wyglądały dobrze; jeśli SheVa padnie, korpus pójdzie w rozsypkę.
— O cholera — mruknął sierżant. — Połącz mnie ze starszym sierżantem sztabowym Mosovichem. I dopilnuj, żeby o całej sytuacji dowiedział się generał Homer.
Homer popatrzył na własny hologram i pokręcił głową. O sytuacji w dolinie poinformowało go Dowództwo Wschód. Musiał przyznać, że sprawy nie wyglądają najlepiej. Przypomniał sobie jedno ze swoich ulubionych w takiej sytuacji powiedzeń, które sformułował jeden z nielicznych naprawdę skutecznych brytyjskich generałów z czasu drugiej wojny światowej: sytuacja nigdy nie jest aż tak dobra ani tak zła, jak wskazują wstępne raporty. Jeśli tak jest, to to, co właśnie stało się w dolinie Gap, jest po prostu katastrofą, a nie końcem wojny.
Zauważył też, że nawet z pomocą przekaźnika mapa nigdy w stu procentach nie odzwierciedla rzeczywistości. I że nigdy nie szkodzi zapytać o zdanie naocznego obserwatora.
— Przekaźnik, gdzie w tym bałaganie jest sierżant Mosovich?
— Starszy sierżant sztabowy Mosovich znajduje się około ośmiu kilometrów na zachód od męskich koszar podoficerów korpusu.
— Połącz mnie z nim, proszę.
Mosovich poprawił pasek plecaka, kiedy drużyna dotarła na grzbiet wzniesienia. Widać stąd było jak na dłoni strumień pojazdów, oznaczający, że korpus „pryska” na całego. Nie mógł mieć do nikogo pretensji; nad główną doliną Gap kłębiły się lądowniki, a bez sprawnej SheVy nie było jak stawić im oporu.
— Sierżancie — odezwał się przekaźnik — generał Homer na linii.
— Połącz — westchnął Mosovich. — Witam, sir.
— Widzę, że nie mówi pan „dzień dobry”, sierżancie. — Przekaźnik włączył hologram oficera z dalekiej kwatery głównej; generał miał na twarzy swój zwykły ponury uśmiech. — Niech mi pan powie, co się tam dzieje.