– Tylko dwa, Tadku – sprostował Tomek. – Oprócz tego, nad którym ukrywał się Kampa, szliśmy jeszcze brzegiem drugiego strumienia. Ten drugi strumień był dopływem pierwszego.
– Nie gadaj głupstw, dokładnie liczyłem!
– Nie wątpię w to, ale jestem pewny, że jeden i ten sam strumień liczyłeś kilkakrotnie. Haboku umyślnie kluczył, abyśmy stracili orientację. Rozumiesz?
– Nie mylisz się przypadkiem?!
– Jestem pewny tego, co mówię. Podobnej sztuczki próbował ze mną Czerwony Orzeł w Meksyku, prowadząc mnie na spotkanie z wodzem Czarną Błyskawicą. On również nie chciał zdradzić drogi do kryjówki wolnych Apaczów.
– Tak, tak, teraz sobie przypominam, mówiłeś mi o tym.
– Dzisiaj przez cały czas trzymałem w ręku kompas, a poza tym stale zwracałem uwagę na położenie słońca oraz łańcuchów górskich. Dzięki temu nie dałem się wprowadzić w błąd. W dalszym ciągu mogę wskazać drogę do La Huairy.
– No, no, naprawdę łepetynę nosisz nie od parady! Ojciec nie zmarnował pieniędzy na twoją naukę. A czy może również wiesz, ile drogi dziś uszliśmy?
– Niewiele, nie więcej jak około dwunastu do piętnastu kilometrów. Spójrz na góry! Czy przybliżyliśmy się do nich?
– Do licha, chyba masz rację.
– Pierwszy strumień wiódł wprost na zachód w kierunku gór. Szliśmy wzdłuż jego brzegów około pięciu kilometrów. Potem powędrowaliśmy lewym dopływem. Ten drugi strumień płynął z północy, więc tym samym szliśmy na północ. Dlatego tylko nieznacznie zbliżyliśmy się do Andów.
– Zadziwiasz mnie, brachu. Czy zaznaczyłeś tę trasę na mapie?
– Tak, zaraz ci pokażę – Tomek wyjął szkic mapy i mówił dalej: – Tutaj jest Ukajali, Urubamba i La Huaira. Po przeprawie przez Ukajali szliśmy tędy. W tym miejscu zawrócili Pirowie, a tutaj jest strumień i szałas Kampy. Potem Haboku prowadził nas, klucząc prawie w miejscu, aż do tego dopływu. Przed nami, a więc na północy, leży Grań Pajonal, natomiast w kierunku zachodnim Andy.
– Ha, więc jutro powinniśmy znaleźć się w Grań Pajonalu.
– Wydaje mi się, że raczej pójdziemy ku górom.
– Skąd takie przypuszczenie? Przecież do lasu śmierci trzeba iść przez Pajonal?
– Kampa ręczył, że przez las śmierci nikt nie przejdzie. Skoro Haboku podjął się roli przewodnika, zapewne teraz zna inną drogę, która może prowadzić tylko przez góry.
– To brzmi logicznie, ale przekonamy się jutro.
– Kto po nas pełni straż?
– Zbyszek i Saturu, a o najgorszej porze przed świtem Haboku ze swoim kumplem.
– To dobrze. Indianie zazwyczaj napadają o świcie. Ale chyba nic nam nie grozi. Dingo przez cały dzień zachowywał się spokojnie; teraz także zerka na nas tylko jednym okiem.
– Poczciwe, zmyślne psisko. Dzięki niemu znaleźliśmy umierającego przewodnika Smugi.
O północy zbudzili następnych wartowników. Noc minęła spokojnie.
Wkrótce po wschodzie słońca wyruszyli w dalszą drogę. Jeszcze przed południem kapitan Nowicki zbliżył się do Tomka i szepnąłŕ- Twoje domysły się sprawdziły. Idziemy w kierunku gór.
– Haboku przestał kluczyć. Widocznie uważa, że już straciliśmy orientację.
– Nieborak! Myślał, że wyprowadzi w pole takiego starego wygę jak ty! Tomek spojrzał ku pasmom górskim, w pełnym blasku słońca przybierały liliową barwę.
– Pójdziemy inną trasą niż Smuga. Był on chyba pierwszym Polakiem, który zagłębił się w Grań Pajonal [126] – rzekł po chwili.
– Ciekaw byłem tego Pajonalu, ale ze względu na kobiety lepiej ominąć las śmierci – odparł Nowicki.
– Dzielnie trzymają się panie.
– A jakże! Nasza sikorka wodzi rej wśród nich. Zuch baba! Mara patrzy w nią jak w obrazek.
– Trochę niepokoję się o Natkę. Ona nie czuje się najlepiej na tej wyprawie.
– Zaginięcie Smugi wyprowadziło ją z równowagi.
– Cicho! Spójrz na Dinga!
– Czemu on się tak nastroszył? Może zwęszył jakiegoś zwierzaka?
– Poczekajmy na naszych. Lepiej idźmy teraz w bardziej zwartym szyku.
Przystanęli pod wielkim głazem. Od pewnego czasu szli przez podgórską, falistą krainę. Napotykali coraz więcej pagórków porośniętych dziewiczym lasem, rumowisk skalnych i potężnych kamieni.
– Okolica jak wymarzona na zasadzkę – mruknął Nowicki uważnie rozglądając się wokoło. – Haboku niepotrzebnie tak się oddala.
– Na pewno wkrótce poczeka na nas. Spenetruje drogę…
– Dingo jeszcze kręci nosem, ale ja nic nie widzę pomiędzy skałami.
– Również nie spostrzegłem niczego podejrzanego. Nasi już nadchodzą.
– Czy zatrzymujemy się na odpoczynek? – zawołała Sally. – Od dłuższego czasu wciąż pniemy się pod górę. Zmęczyłyśmy się trochę.
– Musimy połączyć się z Haboku, wtedy odpoczniemy – odparł Tomek.
– Według twych obliczeń powinniśmy już być w pobliżu Pajonalu – powiedziała Natasza.
– Ale teraz prowadzi Haboku, a nie ja – odpowiedział Tomek.
– Prawdopodobnie pójdziemy inną drogą. Suchoroślowy krajobraz wskazuje na to, że już znajdujemy się na skraju tego pustynnego wyżu. Gdybyśmy zboczyli na północ, wkrótce ujrzelibyśmy tę osławioną krainę.
Nadeszli tragarze, a za nimi Zbyszek. Kapitan Nowicki, który przez cały czas penetrował wzrokiem załomy skalne, zdjął karabin z ramienia, sprawdził, czy nabój wprowadzony jest do lufy, po czym zawołałŕ- Nie przystawajcie, idziemy! Zbyszku, nie pozostawaj w tyle. Trzymajmy się razem.
– Bądź blisko kobiet, Tadku – odezwał się Tomek. – Idę z Dingiem pierwszy!
Ze sztucerem pod pachą wysforował się o kilkanaście kroków do przodu. Rozglądał się po skałach i chaszczach, jednocześnie zerkając na psa. Dingo wciąż węszył w powietrzu, jeżył sierść na karku.
Sally zorientowała się, że sytuacja jest niepewna. Poprawiła na biodrach pas z rewolwerem. Teraz jednym ruchem mogła wydobyć broń z pochwy.
Naraz Tomek błyskawicznie uskoczył w bok, przyklęknął i, prawie nie przykładając sztucera do ramienia, strzelił. Długa, czarna strzała, wymierzona przed sekunda prosto w jego pierś wbiła się głęboko w ziemię. Tomek w ostatniej niemal chwili spostrzegł Indianina wychylającego się zza skały. Przytomność umysłu uratowała mu życie. Indianin natomiast ugodzony śmiertelnie kulą osunął się na skraj skalnego występu, bezwładnie przetoczył się po nim i runął wprost pod stopy swej niedoszłej ofiary.
Zanim przebrzmiał huk wystrzału, rozległ się przeraźliwy okrzyk bojowy Kampów. Strzały z łuków świsnęły w powietrzu.
– Dingo, do pani! – krzyknął Tomek.
Sally popchnęła swe towarzyszki w rumowisko kamieni. Saina również skryła się za głazem, wydobyła rewolwer i zaczęła wypatrywać napastników. Wierny Dingo przybiegł do niej; sierść jeżyła mu się na karku, gniewnie szczerzył kły patrząc na skały. Mara, żona Haboku przyczaiła się obok Sally, z łukiem gotowym do strzału.
Cubeo, który pierwszy szedł za kobietami, zatoczył się, upuścił niesiony bagaż, z chrapliwym jękiem padł na niego. Czarna strząła z haku przeszyła na wylot jego szyję.
– Kryć się za kamienie! – krzyknął Nowicki, lecz sam nie szultał schronienia. Ruchliwy i zwinny, co chwila składał się do strzaJu, a każda kula powalała jednego wroga.
Zbyszek przycupnął za głazami obok kobiet. Nie był zbyt dobrym strzelcem, a w dodatku nieoczekiwany napad oszołomił go w pierwszej chwili. Toteż strzały jego nie były celne. Za to czterej pozostali przy życiu Cubeowie dzielnie wspierali Tomka i Nowickiego. Przyklękli za tarczami opartymi o bagaże i ogniem z karabinów razili atakujących Kampów.
[126] Drzewa tego rodzaju należą do rzędu motylkowatych, najczęściej