Яшчэ раз перачытаў прадмову У. М. Конана — і яшчэ раз пераканаўся, што ніхто і ніколі так глыбока не прачытаў Н. Гілевіча, як ён. А як густа і лапідарна напісана! Усё — толькі па самым вялікім рахунку.