La Kavaliro aspektis tiel solena pri la afero ke Alico ne kuraĝis ridi. "Mi timas ke eble vi damaĝis lin," ŝi diris per trema voĉo, "ĉar vi estis sur lia kapo."
"Mi devis piedbati lin, kompreneble," la Kavaliro diris, tre serioze. "Do li deprenis la kaskon—sed mi bezonis multajn horojn por eliĝi. Mi estis firme fiksita kiel—firma kiel kompanio, sciu."
"Sed tio estas alia speco de firmo," Alico obĵetis.
La Kavaliro kapneis. "Ĉiel firma, mi certigas al vi!" li diris. Li levis siajn manojn iom ekscitite dum li diris tion, kaj tuj li ruliĝis el la selo, kaj falis surkapen en profundan sulkon.
Alico kuris al la flanko de la sulko por serĉi lin. Ŝin iom alarmis la falo, ĉar dum kelka tempo li surrestis sufiĉe bone, kaj ŝi timis ke ĉifoje li vere estis damaĝita. Tamen, kvankam ŝi povis vidi nur liajn plandojn, ŝin multe trankviligis aŭdi lin plu paroladi per sia kutima tono. "Ĉiel firma," li ripetis: "sed li estis tre senatentema, kiam li surmetis la kaskon de alia persono—kun la persono ankoraŭ en ĝi."
"Kiel vi povas plu paroladi tiel trankvile, kapmalsupre?" Alico demandis, dum ŝi eltiris lin per la piedoj, kaj metis lin senordigita sur la bordon.
La Kavaliro aspektis surprizita de la demando. "Kial gravas la loko de mia korpo?" li diris. "Mia menso tamen ankoraŭ funkcias. Efektive, ju pli kapmalsupre mi estas, des pli mi plu inventas novajn aferon."
"Nu, mia plej lerta invento tia," li daŭrigis post paŭzo, "estis mia invento de nova pudingo dum oni manĝis la viandon."
"Sufiĉatempe por ke ĝi estu kuirita por tujsekva manĝado?" diris Alico. "Nu, tio ja estis rapida, certe!"
"Nu, ne tujsekva," la Kavaliro diris penseme: "ne, certe ne tujsekva."
"Do sendube por la sekva tago. Mi supozas ke vi ne manĝus du pudingojn dum unusama manĝo."
"Nu, ne la sekva tago," la Kavaliro ripetis kiel antaŭe: "ne la sekva tago. Efektive," li pludiris, tenante sian kapon malsupra, "mi kredas ke tiu pudingo neniam estis kuirita! Efektive mi kredas ke tiu pudingo neniam estos kuirita! Tamen ĝi
estis tre lerte inventita pudingo."
"El kio vi planis ke ĝi konsistos?" Alico demandis, esperante regajigi lin, ĉar la kompatinda Kavaliro ŝajnis tre senespera pri ĝi.
"Unue estis inksorba papero," la Kavaliro respondis ĝeme.
"Tio ne estus tre bongusta, mi timas—"
"Ne tre bongusta sola," li interrompis, tre fervore: "sed vi ne konscias kia diferenco estiĝas, kiam oni miksas ĝin kun aliaĵoj—kiaj pulvo kaj sigelvakso. Kaj ĉi tie mi devas foriri de vi." Ili ĵus atingis la finon de la arbaro.
Alico nur povis aspekti senkomprena: ŝi ankoraŭ pensadis pri la pudingo.
"Vi estas malĝoja," la Kavaliro diris per maltrankvila tono: "mi kantu kanton por komfortigi vin."
"Ĉu ĝi estas tre longa?" Alico demandis, ĉar ŝi jam aŭskultis tre multan poezion tiutage.
"Ĝi estas longa," diris la Kavaliro, "sed ĝi estas tre tre bela. Ĉiu kiu aŭdas min kanti ĝin—aŭ ĝi alvokas larmojn en ties okulojn, aŭ—"
"Aŭ kio?" demandis Alico, ĉar la Kavaliro subite paŭzis.
"Aŭ ĝi ne alvokas ilin, sciu. La nomo de la kanto estas nomata 'Gadokuloj'."
"Ho, jen la nomo de la kanto, ĉu?" Alico diris, penante senti interesiĝon.
"Ne, vi ne komprenas," la Kavaliro diris, aspektante iom ĉagrenita. "Jen kiel oni nomas la nomon de la kanto. La nomo vere estas 'La Maljunulo'."
"Do mi devus diri 'Jen kiel oni nomas la kanton?'" Alico korektis sin.
"Ne, nepre ne: tio estas tute alia afero. La kanto estas nomata 'Perrimedoj: sed ĝi estas nur nomata tiel, sciu!"
"Nu, kio do estas la kanto?" diris Alico, kiu jam komencis esti plene perpleksa.
"Mi estis tuj dironta tion," la Kavaliro diris. "La kanto vere estas 'Sidanta Sur Barilo': kaj mi mem inventis la melodion."
Dirinte tion, li haltigis sian ĉevalon kaj lasis la rimenojn fali sur ĝian kolon: kaj, malrapide batante la tempojn per unu mano, kaj kun febla rideto briliganta lian mildan malsaĝan vizaĝon, kvazaŭ li ĝuas la muzikon de sia kanto, li komencis.
El ĉiuj strangaĵoj kiujn vidis Alico dum sia veturo Trans la Spegulo, ĉi tiun ŝi ĉiam poste plej klare memoris. Jarojn poste ŝi povis reenmensigi la tutan scenon, kvazaŭ okazis nur hieraŭ—la mildajn bluojn okulojn kaj la afablan rideton de la Kavaliro—la subiĝantan sunon kiu brilas tra lia hararo, kaj lumigas lian kirason per lumego kiu tute konfuzas ŝiajn okulojn—la ĉevalon moviĝantan trankvile, kun la rimenoj pendantaj malstrikte sur lia kolo, manĝante la herbon ĉe ŝiaj piedoj—kaj la nigrajn ombrojn de la pretera arbaro—ĉion tion ŝi perceptis kvazaŭ bildon, dum kun unu mano ombranta la okulojn, ŝi apogis sin per arbo, rigardante la strangan paron, kaj aŭskultante, duonsonĝe, la melankolion muzikon de la kanto.
"Sed li ne mem inventis la melodion," ŝi diris al si: "ĝi estas 'Al vi mi ĉion donas, nenion plian povas'." Ŝi staris aŭskultante tre atente, sed larmoj ne eniris ŝiajn okulojn.
Mi diros al vi ĉion eblan, Mi nur malmulton vidis.
Mi trovis maljunulon feblan, Li sur barilo sidis.
Demandis mi: "Vi kiu estas? Kaj vi kiele vivas?"
Respondo lia en kap7 restas Kiel akv' tra kribril' vibras.
Laŭ li: "Mi papiliojn serĉas
Kiuj en tritiko pendas. Mi ilin en pasteĉojn verŝas Kaj en la stratoj vendas. Mi vendas al velistoj, for-
-irontaj sur mar' ŝtorma— Al vi mi antaŭdankas por Almozo (ne enorma)."
Sed meditadis mi pri plano
Kolori verda barton Kaj ventumilon en la mano
Teni por kaŝi Г farton. Do ĉar respondi mi ne povis Lian kapon mi nur tatis Kaj kriis laŭte, pugnon movis, Lin ja mi ne kompatis.
Per voĉo milda li pludiris: "Mi marŝas laŭ la vojo Kaj kiam mi montrojon trovas
Bruligas ĝin kun ĝojo. El cindroj mi pretigi devas
A 17
Smiraĵon Makasaran . Sed nur du pencojn mi ricevas, Do lukron tre avaran."
Sed meditadis mi pri kiel
Sin nutri nur per pasto; Per tag'-post-taga manĝo tie! Grandiĝus korpovasto.
De flank' al flank' mi skuis lin
Ĝis lia korpo bluas. "Sed kiel vi vivtenas vin? Kaj kiel vi vivpluas?"
Respondis li: "Mi gadokulojn
Serĉas en la herbo. El ili faras jakbutonojn Kiel dumnokta servo.
Mi vendas ilin ne por oro
Nek por brilad' arĝenta; Aĉetas naŭ monero kupra— Oferto vere tenta."
"Elfosas bulkojn mi kelkfoje,
Persage krabojn trafas, Fiakrajn radojn mi enfojne Serĉas kaj berojn ĉasas. Do tie! mi pergajnas panon
Kaj gajnos ĝin estonte. Mi krome drinkos vian sanon, Sinjoro, tre volonte."
Mi aŭdis tion ĉar min ĵus
Inspiris nova plano La Menaj-Ponton kontraŭ rust'
Protekti per mollano. Mi dankis lin ke li informis
Pri sia gajn' de pano, Kaj ĉefe ke li volon formis Drinki al mia sano.
Kaj nun se mi tro emas fuŝi
Aŭ fingrojn meti en la gluon, Piedon dekstran penas puŝi
En mian nurmaldekstran ŝuon, Aŭ pro fervoro tro senbrida
Faligas pezon sur piedon, Mi ploras, mi per penso vida Memoras pri Г oldul' homida, Kun haroj blankaj, lip' rigida, Mieno dolĉa, tono hida, Piedo ofte malrapida, Kun brako longa, mano frida, Malsaĝa brov', okulo rida, Kaj ĉiam kun aspekt' sordida, Kaj buŝo kiel bov' avida, Kuraĝa kiel mus' timida, Grimaco ankaŭ tre perfida, Konstanta peto plenkonfida, Sidanta sur barilo.
Dum la Kavaliro kantis la lastajn vortojn de la balado, li prenis la rimenojn, kaj