Alico rigardis lin kompate. "Ligi la vizaĝon multe helpas kiam dento doloras," ŝi diris.
"Kaj helpas la arogantecon," plu diris la Vespo.
Alico ne precize komprenis la vorton. "Ĉu temas pri ia dentodoloro, do?" ŝi demandis.
La Vespo pripensis iomete. "Nu, ne," li diris: "temas pri kiam oni tenas la
kapon—tiel—sen klini la kolon."
"Ho, vi volas diri rigidkole," diris Alico.
La Vespo diris "Jen ja novaspeca nomo. Oni nomis ĝin aroganteco dum mia epoko."
"Aroganteco tute ne estas malsano," Alico komentis.
"Tamen jes ja," diris la Vespo: "nur atendu ĝis vi mem suferos ĝin, tiam vi scios. Kaj kiam ĝi atakos vin, nur provu ligi flavan mantukon ĉirkaŭ vian vizaĝon. Tio resanigos vin ektuj!"
Li malligis la mantukon parolante, kaj Alico rigardis lian perukon tre surprizite. Ĝi estis helflava, kia la mantuko, kaj tute ĉifita kvazaŭ amaso da marherbo. "Vi povus multe pliordigi vian perukon," ŝi diris, "se vi nur uzus laŭcelan ilon."
"Kio, vi estas Abelo, ĉu?" la Vespo diris, rigardante ŝin pli interesate. "Kaj vi havas laŭĉelan ilon. Multe da mielo, ĉu?"
"Ne tian ilon," Alico hastis klarigi. "Estas ilo por kombi hararon—ĉar via
peruko estis tiom taŭzita, vere."
"Mi rakontos al vi kial mi komencis porti ĝin," la Vespo diris. "Dum mia juneco, miaj bukloj pendis loze—"
Kurioza ideo penetris la kapon de Alico. Preskaŭ ĉiu renkontito deklamis poezion al ŝi, kaj ŝi decidis trovi ĉu ankaŭ la Vespo tion faros. "Ĉu vi bonvolos rakonti perrime?" ŝi demandis tre ĝentile.
"Mi ne kutim's tion," diris la Vespo: "tamen, mi provos; nur atendu." Li silentis dum kelkaj momentoj, kaj rekomencis—
Miaj bukloj dum mia juneco
Pendis loze sur mia kapeto: Ili diris 'Sed mankas beleco, Kalvu, flavan perukon aĉetu/
Do mi agis laŭ tiu konsilo,
Sed al ili malplaĉis rezulto, 'Vi des pli malbelas, ho file' Pro tio estiĝis tumulto.
Laŭ ili ĝi tro grandas, do Pro tio mi malbelaspektas:
Sed kion mi nun faru, ho?
Car miaj bukloj ja ne plu kreskas.
Maljuna nun mi ĉirkaŭiras, Kun haroj preskaŭ tutmankaj,
Pro l peruko ili nun diras 'Pro kio ni estu do dankaj?'
Negrave nun kie mi estas,
Ili mokas, kriante 'Ho, Pugo!'
Kaj samtempe ili figestas,
Pro l flava peruko sur l nuko.
"Mi tre bedaŭras pro via sperto," diris Alico plenkore: "mi kredas ke se via peruko estus nur iomete pli ĝustagranda, oni ne incitus vin tiom."
"Via peruko estas tre ĝustagranda," la Vespo murmuris, rigardante ŝin admire: "pro la formo de via kapo, ja. Viaj makzeloj ne estas bonformaj, tamen—mi supozas ke vi ne povas facile mordi, ĉu?"
Alico ekridis laŭte, sed ŝi klopodis laŭeble sonigi sin tusanta. Fine ŝi sukcesis diri seriozatone, "Mi povas mordi kion ajn mi volas."
"Ne per tiel malgranda buŝo," la Vespo insistis. "Se vi bataladus, ja—ĉu vi povus kapti la aliulon per la dorso de lia kolo?"
"Mi kredas ke ne," diris Alico.
"Nu, estas ĉar viaj makzeloj estas tro kurtaj," la Vespo pludiris: "sed la supro de via kapo estas bele ronda." Li deprenis sian propran perukon parolante, kaj etendis unu krifon cele Alicon, kvazaŭ volante samon fari al ŝi, sed ŝi tenis sin for de lia atingodistanco, kaj rifuzis akcepti la proponon. Do li daŭrigis sian kritikadon.
"Kaj viaj okuloj—ili estas tro antaŭaj, sendube. Unu tute sufiĉus, vi ne bezonas du, kiam ili estas tiom proksimaj unu al la alia—"
Al Alico ne plaĉis tiom da personaj komentoj pri ŝi, kaj ĉar la Vespo jam plene regajnis sian humoron, ŝi opiniis ke estos tute bonoportune foriri de li. "Mi kredas ke mi devas nun plupromeni," ŝi diris. "Adiaŭ."
"Adiaŭ, kaj dankojn ja," diris la Vespo, kaj Alico rekuretadis laŭ la monteto, tute kontenta ĉar ŝi retroiris kaj elspezis kelkajn minutojn por komfortigi la kompatindan maljunulon.
6 Kaptodrako: populara nomo de la Antirino. La teksto ankaŭ aludas al populara Kristnaska ludo dum la epoko de Lewis Carroll. Oni metis sekajn vinberojn en brandon, kaj flamigis la brandon. La
8 Ludilo por beboj, kiu klakas kiam oni skuas ĝin, kun tenilo.
13 brassica chinensis
* * * *
17 Ŝmiraĵo por la hararo, origininta en la insulo Makasaro (Indonezia havenurbo).
20 Misprononco de "ĉagrenas".