La voCeto ĝemis profunde: evidente ĝi estis tre malfeliCa, kaj Alico dirus ion kompatan por komfortigi ĝin, "se nur ĝi
3 Sur tiutempaj Britaj poŝtmarkoj Ciam aperis la kapo de la Reĝino, tiel ke vulgare "kapo" = "poŝtmarko".
ĝemus kiel aliaj homoj!" ŝi pensis. Sed ĉi tiu estis tiel mirige malgranda ĝemo, ke ŝi tute ne aŭdus ĝin, se ĝi ne estus tute apud ŝia orelo. La konsekvenco de tio estis ke ĝi multe tiklis ŝian orelon, kaj plene fortiris ŝiajn pensojn de la malfeliĉeco de la kompatinda uleto.
"Mi scias ke vi estas amikino," la voĉeto daŭrigis;
"kara amikino, kaj malnova amikino. Kaj vi ne damaĝos min, kvankam mi ja estas insekto."
"Kia insekto?" Alico demandis, iom maltrankvile. Ŝi efektive volis scii ĉu ĝi pikos, sed ŝi opiniis ke tio ne estus deca demando.
"Kion? Do vi ne—" la voĉeto komencis, sed ĝin dronigis akra bruo de la lokomotivo, kaj ĉiu eksaltis alarmite, Alico estis inter ili.
La Ĉevalo, kiu elmetis sian kapon tra la fenestro, trankvile entiris ĝin kaj diris, "Estas nur rivereto kiun ni transsaltos." Ĉiun ŝajne kontentigis tio, kvankam Alico sentis iom da nervozeco pro la ideo ke trajnoj saltas. "Tamen, tio kondukos nin en la Kvaran Kvadraton, tio iom komfortigas!" ŝi diris al si. Post momento ŝi sentis la vagonon leviĝi rekte en la aeron, kaj pro sia timo ŝi ekprenis tion kio estis plej proksima al ŝia mano, nome la barbon de
la Kapro.
* * * *
Sed la barbo ŝajnis fordegeli dum ŝi tuŝis ĝin, kaj ŝi trovis sin sidanta trankvile sub arbo—dum la Kuledo (ĉar tia estis la insekto kun kiu ŝi konversaciis) balancis sin sur branĉeto tuj super ŝia kapo, kaj ventumis ŝin per siaj flugiloj.
Certe ĝi estis tre granda Kuledo: "proksimume granda kiel kokino," Alico pensis. Tamen, ŝi ne povis senti nervozecon pro ĝi, ĉar ili ja delonge interparolas.
"—do vi ne amas ĉiujn insektojn?" la
Kuledo daŭrigis, trankvile kvazaŭ nenio intertempe okazis.
"Mi amas la parolkapablajn," Alico diris. "Neniu el ili povas paroli, en mia lando."
"Kiajn insektojn vi ĝuas, en via lando?" la Kuledo demandis.
"Mi efektive ne ĝuas insektojn," Alico klarigis, "ĉar mi iom timas ilin—almenaŭ la grandajn speciojn. Sed mi povas nomi kelkajn el ili por vi."
"Kompreneble ili respondas al siaj nomoj?" la Kuledo komentis senĝene.
"Mi neniam trovis tion."
"Do kiel utilas ke ili havas nomojn," la Kuledo diris, "se ili ne respondas al ili?"
"Ne utilas al ili," diris Alico; "sed estas utile por la nomintoj, mi supozas. Se ne, do kial objektoj ja havas nomojn?"
"Mi ne scias," la Kuledo diris. "Iom for, en la arbaro tie, ne estas nomoj—tamen, daŭrigu per via listo de insektoj: vi malŝparas tempon."
"Nu, unua estas la Ĉevalmuŝo," Alico komencis, kalkulante la nomojn per siaj fingroj.
"Bone," diris la Kuledo: "meze de tiu arbusto, videblas Balanc-Cevalmuŝo. Ĝi konsistas tute el ligno, kaj moviĝas svigante sin de branCo al branCo."
"Kion ĝi manĝas?" Alico demandis. "Sukon kaj segaĵojn," diris la Kuledo. "Daŭrigu la liston."
Alico rigardis la Balanc-Cevalmuŝon tre interesate, kaj decidis ke oni ĵus refarbis ĝin, Car ĝi aspektis tre brila kaj glueca;
kaj post tio ŝi daŭrigis.
"Kaj dua estas la Drak-Muŝo.""Rigardu la branĉon super via kapo," diris la Kuledo, "kaj tie vi vidos Kaptodrakan
П A
Muŝon. Ĝia korpo konsistas el prunpudingo, ĝiaj flugiloj el ileksaj folioj, kaj ĝia kapo estas seka vinbero brulanta en brando."
"Kaj kion ĝi manĝas?" Alico demandis, kiel antaŭe.
"Tritikopudingon kaj pasteĉon el frukteroj," la Kuledo respondis; "kaj ĝi nestas en Kristnaskaj skatoloj."
H
"Kaj tria estas la Butermuŝo, Alico daŭrigis, atente rigardinte la insekton kiu havis flamantan kapon, kaj pensinte, "Eble tial insektoj tiom amas flugi en kandelojn—ĉar ili volas fariĝi Kaptodrakaj Muŝoj!"
"Rampanta ĉe viaj piedoj," diris la Kuledo (Alico iom alamite retiris siajn piedojn), "vi povas observi Pan-kaj- Butermuŝon. Ĝiaj flugiloj estas maldikaj pan-kaj-butertranĉaĵoj, ĝia korpo estas krusto, kaj ĝia kapo estas kubo da sukero."
"Kaj kion ĝi manĝas?"
ludantoj provis kapti la sekajn vinberojn kaj enbuŝigi ilin. La brulantaj sekaj vinberoj nomiĝis "Kaptodrakoj". 7 Populara nomo de la Papilio.
"Malfortan teon en kiu estas kremo."
Nova problemo eniris la kapon de Alico. "Supozu ke ĝi ne povus trovi tion?" ŝi proponis.
"Nepre ĝi mortus, kompreneble."
"Sed sendube tio tre ofte okazas," Alico komentis penseme.
"Ĉiam," diris la Kuledo.
Post tio, Alicio silentis dum unu-du minutoj, cerbumante. La Kuledo distris sin dume per multfoja zumado ĉirkaŭ ŝian kapon: fine ĝi residiĝis kaj komentis, "Mi supozas ke vi ne volas perdi vian nomon?"
"Neniel," Alico diris, iom maltrankvile.
"Tamen, mi ne scias," la Kuledo daŭrigis per leĝera tono: "nur pensu—kiom bele estus se vi povus hejmeniri sen ĝi! Ekzemple, se la lernigistino volus voki vin por lecionoj, ŝi vokus 'Venu—,' kaj ŝi devus ĉesi, ĉar ne ekzistus nomo vokebla, kaj kompreneble ne necesus ke vi iru, sciu."
"Tio tute ne sufiĉus, mi estas certa," diris Alico: "la lernigistino neniel akceptus nuligi miajn lecionojn pro tio. Se ŝi ne memorus mian nomon, ŝi nomus min 'F-ino', same kiel la servistoj."
"Nu, se ŝi dirus 'F-ino', kaj nur tion," la Kuledo komentis, "kompreneble tio estus fino de viaj lecionoj. Tio estas ŝerco. Prefere vi faru ĝin."
"Kial prefere mi faru ĝin?" Alico demandis. "Ĝi estas tre malbona ŝerco."
Sed la Kuledo nur profunde ĝemis, dum du grandaj larmoj ruliĝis laŭ ĝiaj vangoj.
"Estas dezirinde ne fari ŝercojn," Alico diris, "se tio tiom malfeliCigas vin."
Sekvis nova melankolia ĝemeto, kaj Cifoje ŝajne la Kuledo efektive forĝemis sin, Car, kiam Alico suprenrigardis, tute nenio estis videbla sur la branCeto, kaj, Car ŝi komencis fariĝi tre malvarma pro la longa sidado, ŝi levis sin kaj ekmarŝis.
Tre baldaŭ ŝi atingis vakan kampon, kun arbaro trans ĝi: ĝi aspektis multe pli obskura ol la lasta arbaro, kaj Alico sentis iom da timideco pri eniro. Tamen, repensante, ŝi decidis pluiri: "ĉar mi nepre ne retroiros," ŝi pensis, kaj ĉi tiu estas la sola vojo al la Oka Kvadrato.
"Sendube ĉi tiu estas la arbaro," ŝi diris penseme al si, "kie objektoj ne havas nomojn. Kio do okazos al mia nomo kiam mi eniros? Mi neniel volus perdi ĝin—ĉar oni devus doni al mi novan, kaj preskaŭ certe ĝi estus malbela. Sed estus amuze, serĉi la ulon kiu havas mian antaŭan nomon! Estas ĝuste kiel en la reklamoj, sciu, kiam oni perdas hundon—'respondas al la nomo "Kur": surportis latunan kolumon'—imagu ke vi vokas ĉion renkontatan 'Alico', ĝis unu el ili respondos! Sed ili tute ne respondus, se ili estus saĝaj."
Ŝi ankoraŭ tiel babiladis al si kiam ŝi atingis la arbaron: ĝi aspektis tre malvarmeta kaj ombra. "Nu, ja estas pli komforte," ŝi diris, paŝinte sub la arbojn, "post tiu varmego, eniri la—eniri la—eniri kion?" ŝi pludiris, iom surprizite pro sia nekapablo memori la vorton. "Mi volas diri, estis sub la—sub la—sub ĉi tio, vi scias!" metinte sian manon sur la trunkon de la arbo. "Kiel ĝi do nomas sin, kiel? Mi ja kredas ke ĝi ne havas nomon—kompreneble ĝi ne havas!"
Ŝi staris silente dum minuto, pensante: post tio ŝi subite denove ekkomencis. "Do ja vere okazis! Kaj nun, kiu mi estas? Mi nepre memoru, se eble! Mi insistas memori!" Sed insisto ne multe helpis ŝin, kaj ŝi povis diri nur, post multa cerbumado, "L, mi scias ke ĝi komenciĝas per L!"