калі будзе ўзыходзіць сюды.
На кожнай бярозцы
прыймеў па зязюлі:
вось радасна будзе дзяўчаткам,
калі ўсе будуць тут кукаваць.
У кожныя грудзі
уклаў я па слову:
вось заспяваюць сэрцы ў мужчын,
калі будуць ісці праз Літву.
1978
СЛОВА ЧОРНАЯ КВЕТКА
Памяці Стасіса Красаускаса
1.
Не магу вымавіць тваю смерць.
Не хачу імя яе чуць.
Летам, калі садзілася сонца,
глядзеў я на мора,
чакаючы твайго вяртання,—
як супакоіць вочы,
якія цябе ўсё шукаюць?
А ў нашых руках
рэха трапеча жывое
тваіх рук:
яны трымаюць цябе
і нікому не аддаюць.
2.
Упаў,
а неба не ўпусціў.
Птушкі бачылі, як ляцеў,
як і мы —
яго песню чулі.
Высока над намі
ўзнялося дрэва яго голасу.
Маўклівыя, мы селі пад ім,
ужо ведаючы,
што самае вялікае сярод нас —
Час.
3.
Карціна без рамкі — жыццё.
Чорнае і белае.
Які ж гэты трэці —
смерці
колер?
Знік, як зорка,
не адказаўшы.
Упершыню прамаўчаў.
А можа, і не пачуў,
што табе мы крычалі:
Застанься!
У зямлі і ў мора
ёсць дно.
Высечыце акенца,
каб праз века гроба
усіх вас
бачыць я мог.
1978
ПСАЛОМ ДОМУ
Па сцежцы, што вядзе дамоў,
парог балюча прыбягае,
да сэрца туліцца,— пагладзь хоць,—
імя тваіх зямлі і дому.
А з вокан, многа дзе вачэй,
на сон твой ціха налягае
знаёмы твар зямлі і дому,
агню, вады спрадвечных святасць.
I цёплай пысаю жыцця
гасцінны стол вячэрай дыша.
У першародстве ў сэрцы зліты
імя тваіх зямлі і дому.
I болей, чым магу я, веру!
1978
ПАХАВАННЕ
Двор успамінаў засланяе цень.
Каму і на каго цябе пакіну?
На кім самкну абапал шыі рукі?
Дзіця зямлі ўбягае ў гэты свет,
як з лугу, вышчыпнуўшы ў ім званочак,
і ўсё, праменячыся, звоніць, звоніць.
Збяры яго, наш свет, з любві і працы —
і ўбачыш: людзі ж там. Чаму ў жалобе
яны з такою цяжкасцю выносяць
з быцця у небыццё сваю паклажу?
Ёсць недзе сэнс, камусьці так патрэбна.
Схіляецца над дзіцем ціха радасць,
і вусны, лоб пацалаваўшы, шэпчуць:
апроч зямлі ёсць і бясхмар’е неба,
куды імкнуцца з вечнай песняй птушка
і чалавек з акрыленаю марай.
1978
***
Са сцірты, як з крыл аблокаў,
ахапіць дасяжна воку
ўсё па самай крайняй мерцы —
ад стала да слоў ад сэрца.
Дзьмуць вятры, а спіны ў поце
на гары ў такой рабоце.
Сып, жаўрук, свой спеў з вышыняў,
як расу нябёс, за шыю.
I калі не хмарыць зрання,
стуль відно і да прызнання:
хтосьці там, дзе зжата ніва,
быццам кветку, беражліва
чалавека ўзняў. Далёка —
а, здаецца, ўзняў высока.
1978
***
То аддалялася, то зноў навісла...
I я гатоў бы сам абняць
квітнення разгайданую вяршыню.
Прашу цябе, грудочак дабраты,