Адно з двух: альбо вы асцерагаецеся яго зменлівасці, альбо сумняваецеся ў маіх здольнасцях, калі ставіце пад сумненне пастаянства яго любові. Ён што — непастаянны ў сваіх сімпатыях?
ВАЛЯНЦІН
Паверце мне, пастаянны.
ВІЁЛА
Дзякую. Сюды ідзе сам герцаг.
Уваходзяць ГЕРЦАГ, КУРЫЁ і СЛУГІ.
ГЕРЦАГ
Цэзарыё не бачылі, сіньёры?
ВІЁЛА
Я тут, да вашае паслугі, герцаг.
ГЕРЦАГ
(да слуг)
Вы адыдзіце ўоок і пачакайце.—
Цэзарыё, табе мне больш нічога
Няма сказаць. Перад табой, мой хлопчык,
Раскрыў я кнігу таямніц душэўных,
Пагэтаму прашу цябе, мой мілы,
Кіруйся проста да яе з пасольствам.
Адмовы не прымай, стань пры варотах,
Гразі, што ступакамі ўрос у камень
I не скранешся з месца. Патрабуй:
«Мне толькі да яе» — і ўсё.
ВІЁЛА
Мой герцаг,
Калі дзяўчына шчэ ў такой жалобе,
Як кажуць, то яна ж мяне не прыме.
ГЕРЦАГ
Скандаль, пераступай усе граніцы
Прыстойнасці — прыдатны сродкі ўсе
Для дасягнення поспеху.
ВІЁЛА
Дапусцім,—
Графіня прыме, ну, а што далей?
ГЕРЦАГ
О, самае ж галоўнае ў далейшым:
Старайся ўвесь парыў майго кахання,
Ўсю страсць яго раскрыць, каб гэтым самым
Расчуліць, паланіць дзяўчыны сэрца.
Кажы, што я адданым, і пяшчотным,
I верным мужам буду ёй да смерці.
Ты ж лёгка можаш зразумець пакуты
I мой адчай: ты сам яшчэ юнак,
Бо маладое ж маладому верыць
Хутчэй, чым пасланцу ў гадах.
ВІЁЛА
ГЕРЦАГ
Павер мне, мілы.
Ачэрніць той шчаслівы твой узрост,
Хто скажа — ты мужчына. Свежасць шчочак,
Румянасць вуснаў, шыйка — ты Дыяна,
Багіня хараства, і сам твой голас,
Пявучы і высокі, зграбнасць рухаў,
Як у дзяўчыны,— ты самой прыродай,
Здаецца, створаны іграць жанчыну.
Я ўпэўнены, што гэтае сузор’е
Тваіх задаткаў тут якраз да месца.
(Да слуг.)
Чацвёра з вас ці пяцера, ступайце
Ўслед за паслом маім, а — хоць і ўсе!
Мне лепш, калі нікога з вас няма тут:
Зрабіў што, не зрабіў — ніхто не бачыць.
Дык ты вярніся, юны друг, з удачай
I зажывеш прывольна, як мы самі —
Усім з табой падзелімся.
ВІЁЛА
Зраблю
Ўсё, што змагу, каб вам яе сасватаць.
(Убок.)
Быць сватам, значыць, быць і добрым хватам.
А што, каб сват сабе яго сасватаў?
(Выходзіць.)
СЦЭНА V
Дом Алівіі.
Уваходзяць камерыстка МАРЫЯ і блазен ФЭСТА.
МАРЫЯ
Не, галубок, калі не скажаш мне, дзе ты валачыўся, дык я і языком не павярну, каб заступіцца. Гаспадыня павесіць цябе, валацугу, за адлучку.
БЛАЗЕН
Няхай вешае. Хто на гэтым свеце навісіцца, той на тым — і д’ябла не пабаіцца.
МАРЫЯ
Чаму гэта?
БЛАЗЕН
Таму, што там ён нічога не ўбачыць.
МАРЫЯ
Складна, але не зусім дакладна. Я магу сказаць, дзе ты падабраў сваю чартоўскую прымаўку.
БЛАЗЕН
Ну дзе, дабрэйшая міс Мэры?
МАРЫЯ
У разбоях, вось дзе, разбойнік. I не дзіва, што ты яе смела абкатваеш у сваіх дурыках.
БЛАЗЕН
Што ж зробіш? Дай бог мудрасці тым, у каго яна ёсць, а дурням — карыстацца сваім талентам.
МАРЫЯ
I ўсё-такі цябе павесяць — гэта ж так доўга недзе швэндаўся! А калі не павесяць, то патураць з двара. Ці гэта табе не ўсё роўна?
БЛАЗЕН
Многіх вісусаў добрая вісельня ратуе ад благой жаніцьбы; прагоняць — скажам: «Дзякуй гэтаму дому, пойдзем к другому».
МАРЫЯ
Упарціся, упарціся, болей заробіш!
БЛАЗЕН
Я не ўпарчуся і не апраўдваюся; проста ў мяне — во памочніца з двух бакоў.