ГРЭМ’Ё
Таму, сіньёр, што вашую мілашку
Прымілаваў сабе слуга ваш Грэм’ё.
ГАРТЭНЗ’Ё
Вы не туды, сіньёр, не ў тое стрэмя:
Я сам абраў яе сваім кумірам.
ТРАНЬЁ
Сіньёры, ціха! Скончым сварку мірам.
Прашу паслухаць, калі вы дваране,
Што скажа ваш слуга пакорны Траньё:
Сіньёр Баптыста знатны, радавіты;
Ён з бацькам маім знаўся ў лепшы час.
Няхай цяпер прыкіне кожны з вас:
Дапусцім, да ягонай Афрадыты —
Чароўнай Б’янкі прывалілі ў сваты
Сем жаніхоў адразу,— я, вядома,
З іх буду першы і не выйду з дому,
Не атрымаўшы згоды: «Я — твая».
Царэўну Леду[12] тысячы кахалі,
Хай будзе ў Б’янкі з тысячы адзін,
I той адзін — Лючэнц’ё, ну а далей —
Хоць не расці трава, хоць дзіва з дзіў,
Хоць сам Парыс няхай прыскача з Троі[13].
ГРЭМ’Ё
Ён — скакунок. Хаця нас тут і трое,
А зазяваемся,— усіх абскача.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Скакун на месцы, а прышпорыш — кляча.
ПЕТРУЧ’Ё
Гартэнз’ё, што вы гэткі ганарысты?
ГАРТЭНЗ’Ё
Асмелюся спытацца ў вас, сіньёр:
Вы бачылі хоць раз дачку Баптысты?
ТРАНЬЁ
Не, але чулі шмат пра дзвюх сясцёр.
Старэйшая сварлівая без меры.
Малодшая — красою незямной.
ПЕТРУЧ’Ё
Старэйшай не лічыце, кавалеры:
Я ўжо сказаў вам, што яна за мной.
ГРЭМ’Ё
Ды вы — герой. З такою непакорай
I Геркулес пакаштаваў бы гора.
ПЕТРУЧ’Ё
Але ж паслухайце мяне, сіньёры,
Што я скажу: Баптыста Мінала
Яе сястру трымае на запоры;
I хоць бы й маладосць яе прайшла,
Датуль не быць ёй замужам за вамі,
Пакуль яго старэйшая дачка
Сядзіць у дзеўках. Самі вы з вусамі,
Як той казаў, тут — самая рука:
Адну сасватаць, волю даць другой.
ТРАНЬЁ
То калі вы той самы малайчына,
Што дзеля нас гатовы і ў агонь,
I ў воду, і гатовыя, магчыма,
Жаніцца на старэйшай,— быў бы грэх
Пярэчыць вам. Бярыце, вы з вачыма,
Сабе на гора, а людзям на смех.
Вы гэтым самым вызваліце Б’янку,
I той шчаслівец з нас, каму яна
Аддасць руку, збярэ ў ваш гонар п’янку
Такую, што зальешся ад віна.
ГАРТЭНЗ’Ё
Балака вы, сіньёр. Пакінем кпіны.
Красуня й вам засела пад рабро.
Вы, як і мы, аддзякаваць павінны
Таму, хто рады нам зрабіць дабро.
ТРАНЬЁ
Сябры, сіньёры, к- чорту нараканні!
Умова — згода, а адклад — не ў лад,
І я прашу сягоння ж на змярканні
Ка мне на баль. Я вельмі буду рад
Перакуліць за шчасце нашай любай
Так кварты тры вінца альбо настойкі,
Бо, як сказаў якісьці дыпламат:
За справай — спрэчкі і рука да чуба,
А за сталом — сяброўскія папойкі.
ГРУМ’Ё і Б’ЁНДЭЛА
Выдатна сказана, сябры. Засядзем
Упобач — і адразу справу зладзім.
ГАРТЭНЗ’Ё
Пайшлі, Петруч’ё. Я на гэты раз
У ролі benvenuto буду ў вас,
Што значыць «госць жаданы» ў перакладзе.
Выходзяць.
АКТ II
СЦЭНА I
Падуя. Пакой у доме БАПТЫСТЫ.
Уваходзяць КАТАРЫНА і Б'ЯНКА са звязанымі рукамі.
Б’ЯНКА
Сястрыца, развяжы; табе ж няслава
З мяне смяяцца, кпіць. Другая справа —
Так здзекавацца з беднай пакаёўкі,
А мне, сястры,— і крыўдна, і няёмка.
А што да плаццяў і другіх пажыткаў,
Дык ты не думай, прама мне скажы,
I я аддам табе — усё да ніткі,
Аддам, ты толькі рукі развяжы.
Я ўмею быць паслушнай у старэйшых.
КАТАРЫНА
А ты скажы мне, хто табе мілейшы
З усіх тваіх залётнікаў, лісіца?
вернуться
12
Леда — дачка эталійскага цара Фесція. У яе закахаўся Юпітэр і, прыняўшы вобраз лебедзя, спакусіў яе (рымская міфалогія).