ТРАНЬЁ
Паспех — курам на смех. Дальбог,— пацеха:
Ад цесцевых варот і — паварот.
ПЕТРУЧ’Ё
Дазвольце, што за смех? Тут не да смеху.—
На мой кусок не разяўляйце рот.
Мы з ёю згаварыліся сам-насам,
Што пры старонніх к ёй не падыдзі.
Сіньёры, калі б я прызнаўся часам,
Што з ёю вытвараў тут я адзін,
Як мілаваўся — не далі б вы веры.
Яна бажылася ў каханні мне:
То пацалуе, то, прымкнуўшы дзверы,
Прыгорне, прыгалубіць, ушчыпне...
Вы — навічкі. I не прайшлі навуку,
Што робяць двое ў спальні без агню,
Што нават суслік лютую гадзюку
Гатоў утаймаваць, прыпёршы к пню.—
Катуль,— руку! Я еду на куплянне
Ў Венецыю. Прашу не сумаваць.—
А вы, цясцёк, рыхтуйцеся к гулянню,
Гасцей склікайце — будзем баляваць.
Я веру: кіска будзе мілай, добрай.
ТРАНЬЁ
Так, так: кось-косю, косю — ды ў аглоблі.
БАПТЫСТА
Я так расчулены... Вы, маладыя,
Злучыце рукі. Богам бласлаўлю.
ТРАНЬЁ і ГРЭМ’Ё
Дай бог! Мы тут у вас як панятыя.
ПЕТРУЧ’Ё
Бывайце, цесць.— Каток, не плач, люблю.
Бывай, катулька, міленькая краля;
Ўсё прывязу: пярсцёнкі і каралі,
Уборы, вэлюмы — усё к вяселлю.
Цалуй і знай: заручыны ў нядзелю.
ПЕТРУЧ'Ё і КАТАРЫНА выходзяць у розныя бакі.
ГРЭМ’Ё
Ну бачылі: ні села і ні пала,
Кляп-цяп — і шлюб, і выпіўка, і сала.
БАПТЫСТА
Заселі ў печань мне яе выборы,
I я пайшоў на рызыку, сіньёры,
Як той купец, збываючы тавар.
ТРАНЬЁ
Тавар з гнільцой, ды меў падробны твар.
Цяпер гадай на два: ці зяця купіш,
Ці, як разгледзіцца,— вялікі кукіш.
БАПТЫСТА
Адна падзяка трэба мне — іх шлюб.
ГРЭМ’Ё
Шлюб іхні будзе, абы цесць не скуп.
Але ж давайце гутарку завершым
Аб вашай меншай. Перашкод няма.
Я ваш сусед, і сватаўся я першы.
ТРАНЬЁ
А я па ёй душу раняў дарма?
I так раняў, што нават немагчыма
Ні выказаць на словах, ні ўявіць.
ГРЭМ’Ё
Шчанё, ты шчэ не ўмееш чын па чыну
Вусы завіць, не то што палюбіць.
ТРАНЬЁ
Сівабароды, а ў цябе каханне
Прымёрзла пад лядком.
ГРЭМ’Ё
А ты з жарком,
Глядзі не апячы. Гады — не ганьба:
Стары-стары, як кажуць, ды з дурком.
ТРАНЬЁ
Юнак — прынада у вачах жанчыны.
БАПТЫСТА
Сіньёры, хопіць сваркі без прычыны.
З вас кожны атрымае па заслугах.
Мы спрэчку ўладзім так: каторы з вас
Адкажа Б’янцы ў прадсмяротны час
Палову спадчыны, таму, як другу,
Скажу: яна твая, бяры, шануй.
Вы чулі ўмову.— Грэм’ё, прапануй.
ГРЭМ’Ё
Па-першае, як вам усім вядома,
Мой двор не тое, што ў другіх двары:
Гаспадары і слугі ў нашым доме
Ядуць і п’юць заўжды на серабры.
Збаноў, тазоў, каб мыць ёй рукі, ногі —
Хоць адбаўляй. I вам не навіна,
Што сцены ў нас ад столі да падлогі
У самых лепшых цірскіх дыванах[17].
Слановыя куфэркі, як належыць,
Трашчаць ад крон, а кутыя куфры
Пад века напакованы адзежай;
Там полагі, куніцы і бабры,
Цянюткая бялізна для пасцелей;
Турэцкія падушкі ў жамчугах;
Шыццё венецыянскай каніцеллю,
Вязанне, розны посуд па кутках —
Трывалы, толькі медны, алавяны.
Усім, што ў доме трэба,— повен дом.
На фермах, дзякуй богу, пастаянна
Да ста кароў — заліся малаком.
Ну, а валоў — дык тым няма і ліку,
Авец, свіней, дальбог, хоць гаць гаці.
Я сам, сказаць, асілак невялікі,—
Задышка. Колькі там яшчэ ў жыцці...
Дам заўтра дуба,— я ж у дамавіну
Не забяру з сабой сваё дабро.
Усё б да крошкі ёй адной пакінуў,
Калі б яна зрабіла мне дабро,
Згадзіўшыся пайсці і стаць маёю.