2006
Марадзёры
I ўдзень і ўначы
марадзёры арудуюць скрозь,
марадзёры!
I сярод белага дня,
на вачах у людзей,
і ў цямрэчы, таемпа.
Марадзеры —
адвеку вядомае гнюснае племя,
зводу якому няма.
Марадзёры рабуюць мёртвых —
здзіраюць адзенне, абутак і іншыя рэчы.
Звычайна, з палеглых на бойным полі
і яшчэ не зарытых у дол
ваяроў.
Але ў гэтых,
у сённяшніх нашых,
разлік адмысловы:
гэтыя з мёртвых
сыноў і дачок Беларусі
зрываюць нацельныя крыжыкі —
амулеты багаславення, —
іх веру, іх гонар, іх памяць.
Сарванае — прадаюць:
золата ўсё ж такі!
Ці ссрабро.
Ну а хоць бы і медзь...
Гэтым патрэбна паспець
душы абрабаваць.
2006
Расхмарыцца...
Расхмарыцца,
сыдзе-сплыве за далёкі,
сляпы і глухі небасхіл
чорная навісь,
і выблісне сонца,
пасля — і зусім распагодзіцца,
і будуць
пазумкваць вясёлыя пчолкі
і лянотна-паважна пагудваць
у тон ім чмялі, —
на нашай,
усё яшчэ ў красках і зёлках,
зямлі.
2006
Аб рыфме «свабоду — народу»
Я адплаціў народу,
Чым моц мая магла:
Зваў з путаў на свабоду,
Зваў з цемры да святла.
Вы памыляецеся, пане наватар,
Калі, на пацеху якому звыроду,
Смяецеся з рыфмы «свабоду — народу»
Як з прымітыўнай, нічога не вартай.
Можа, у нашай мове ёсць
Лепшая да слова «народу» сугучнасць?
Лепшая зместам і духам спалучнасць?
Дык засведчыце: вось яна, вось —
Болей сэнсоўная,
Больш адпаведная,
Болей змястоўная,
Больш запаветная...
У нашай паэзіі, пане,
«Свабоду — народу» —
Не проста сугучча.
Гэта — лёс,
Гэта — кон,
Гэта — клятва:
Ніводным радком не сагнуцца.
У нашай паэзіі
Самая моцная рыфма —
Тая, што з сэрца,
Якое ад болю ахрыпла.
Як у Купалы ў трынаццатым,
У дваццатым і дваццаць шостым...
У нашай паэзіі
Самая страшная доля —
Застацца «малым-недарослым».
Калі будзеце шчыра маліцца
Беларускаму богу Сварогу,
Вы прыйдзеце —
Веру і не хачу памыліцца —
Да сугучча «Народу — Свабоду».
Да яго ідуць праз пакуты,
Праз боль ідуць люты, пякучы,
Да сябе не знаючы літасці,
Душу вызваляючы з сытасці...
Зрэшты, кожнаму рупіць сваё,
Можна й гуляць
У вершыкі-хахачкі,
Хіхачкі, хохмачкі...
Іх безліч на свеце —
Лматараў пазабаўляць,
Сугуччы няведамыя знаходзячы.
Дык гэта на свеце!
А ў Беларусі да слова «народа»
Сёння адзінае трэба сугучча:
С В А Б О Д А !
Ліпень 2006 г.
Пра порткі
Між калег, крутых і порсткіх,
Я — апошні на паяўцы,
Хто насіў са зрэб'я порткі,
Фарбаваныя ў рудаўцы.
Так, іх шылі мне са зрэб'я.
А каб выгляд мелі файны —
Фарбаваць было іх трэба
У рудой балотнай твані.
Вось іх мама й фарбавала
У імшарным іржавінні.
Як я ў іх фарсіў, бывала, —
Зразумець вы ўсё ж павінны.
Як ішоў я па дзядзінцы —
Мне ўвесь свет тады зайздросціў.
Больш, чым вам у новых джынсах
У зялёным тым жа ўзросце.
Пэўна, больш. I болын я імі
Даражыў. Хаця б за тое,
Што другіх не меў. Аднымі
Быў шчаслівы пагатове.
Памяць, свенчаная ў горы, —
Штука, знаеце, такая,
Што каторых-некаторых
Аж па смерць не адпускае.
I дыктуе ўсё ім: густы,
Меркі, прынцыпы, пагляды.
Бо — датуль і беларус ты,
Покуль помніш лёс пракляты.
Ну, а іншых цешыць, жывіць
Дух зусім-зусім інакшы.
Памяць фарбамі чужымі
Перакрэслілі крыж-накрыж.