Браканьер
Штрыхі да адной біяграфіі
Жыў паэт. Жыў і гэтак і так —
з мазаля. У раскошу не ппуўся.
I дажыў да гадоў, калі час
азірнуцца. I ён азірнуўся.
А татулькі-матулькі мае!
Ажно страшна самому паверыць:
як ён мог так бяздарна свой век
змарнаваць, спуставаць, збраканьерыць?
Тое ўсё, чым штодзённа жывуць
і чым цешацца ў свеце паэты —
абышло, абмінула яго
як не вартага радасцяў гэтых.
За апошніх год трыццаць, бадай,
апантаны грыбнік у маленстве,
два ці тры ўсяго, можа, разы
пахадзіў-пабадзяўся па лесе.
Сорак год не падвязаваў лыж,
і паўсотні набегла ўжо недзе,
як за вёсламі ў чоўне сядзеў
і як ехаў на веласіпедзе.
Пра аўто нават смех гаварыць —
тут ад жарсці ён поўнасцю вольны:
хоць страляйце яго — «мерседэс»
ён не зможа адрозніць ад «вольвы».
Ані разу ў жыцці не сіляў
на шампур і не пёк над вуголлем
смакату, у чаканні якой
дух людскі вар'яцее сягоння.
А жыццё. як цякучы пясок
у той колбе — сцякала, сцякала...
З гэткім нуднікам дружбу вадзіць
стала многім сябрам нецікава.
Дзіўны лёсу свайго браканьер!
Недарэка. Ды нават і рэдкі.
У свяцілішчы нашых пісьмён —
шмат няцэпкіх. Хай будзе і гэткі.
2006-2007
Чым больш я на свеце...
Чым больш я на свеце і жыў і мадзеў —
ішачыў, цярпеў і змагаўся, —
тым болей да праўды дабрацца хацеў,
да праўды ўсім духам ірваўся.
З хлусні і з абману, з аблуды сляпой —
да праўды, да праўды штосілы!
Да самай вялікай, галоўнай, да той,
што кожнага лучыць з усімі.
I вось яна ўрэшце адкрылася мне —
ні чым не прыкрытай паўстала.
У поўнай істоце. Ва ўсёй галізне.
...I праўда мяне зруйнавала.
Студзень 2007 г.
А маладых усё хапаюць...
А маладых усё хапаюць,
Усё хапаюць і хапаюць —
Па двух, па трох,
Па пяць, па дзесяць, —
Усё хапаюць і хапаюць,
I ў ізалятар запіхаюць,
I люта палкай лупяць-месяць,
Каваным ботам б'юць пад дых —
«Закону» вучаць маладых.
I зноў хапаюць і хапаюць,
А маткі бедныя ўздыхаюць
І горка плачуць: гора нам!
Але сваім арлам-сынам
Вымоў-папрокаў не кідаюць,
Бо добра ведаюць яны —
Калі ў пакутах слёзы роняць, —
Што толькі мужныя сыны
Іх гонар матчын абароняць.
Сакавік 2007 г.
У дзень найвялікшага свята
Лірычны рэпартаж
У дзень найвялікшага свята
Народа,
Краіны,
Дзяржавы
Я сведчу аб злосці зацятай
Да нашай свабоды і славы.
Як дзікі табун, наляцелі
Малойцы ў рубцах уніформы,
Каб гвалтам пазбавіць надзеі
Наш юны народ непакорны.
У дзень найвялікшага свята
Народа,
Дзяржавы,
Краіны
Я сведчу, што сцяг наш крылаты
Не здолелі сплюндрыць грамілы.
І вочы старога паэта
Макрэюць не з роспачы чорнай,
Не, людзі, — ад гонару гэта
За юны народ непакорны.
25 сакавіка 2007 г.
Жахліва
Ну вось і дазналіся мы
з сакрэтных архіўных папер,
што Сталін, у бытнасць сваю
дыктатарам эС эС эС эР,
сам, сам падпісаў на расстрэл
(уласнай рукой, асабіста)
амаль трыста семдзесят спіскаў —
прыблізна на сорак пяць тысяч
дзяржавы сваёй грамадзян.
А ў цэлым з ягоным удзелам
і з волі садысцкай ягонай
былі расстраляны, забіты,
замучаны голадаморам,
хваробамі, сцюжай сібернай,
біццём у катоўнях — мільёны,
мільёны, мільёны людзей...
Ад гэтага ведання мы
павінны былі звар'яцець,
не вынесшы грузу такога
на кожную фібру душы.
I мы звар'яцелі, нарэшце.