Як жа ў сьвятле пералічаных вышэй, запраўды неаспрэчных ці, паводле Абэцэдарскага, «неабвержных», фактаў можна цьвердзіць і цьвердзіць катэгарычна, што ў мінулым беларускі народ ня меў свае дзяржаўнасьці?!
Яшчэ больш парадаксальнае цьверджаньне, быццам «старажытнаруская дзяржаўная супольнасць» працягвала сваё йснаваньне ў ХІІ-ХІІІ стагодзьдзях, калі ў запраўднасьці ад старое Кіеўскае Русі заставалася адно імя, і больш нічога. Ня менш парадаксальна таксама ўважаць Кіеўскую Русь Х-ХІ стагодзьдзяў, калі яна была ў зэніце свайго палітычнага росквіту, за нейкую маналітную ці цэнтралізаваную дзяржаву, перад чым, між іншага, перасьцерагаў у сваёй апошняй працы згадваны вышэй савецкі гісторык А.Н.Насонаў (памёр у 1965 годзе)[37]. Такой яна не была ўжо хоць бы дзеля таго, што залежнасьць ад яе паасобных земляў вызначалася выплочваньнем адпаведнае даніны й вайсковай дапамогай. Далей за гэта тады ня йшла кіеўская адміністрацыя. Дарэчы, гісторыя адносінаў між сьцісла Кіеўскім і Чарнігаўскім княствамі таксама не дазваляе гаварыць пра нейкі там «цэнтралізм».
Прафэсару выпадала б таксама прасачыць, да якое тэрыторыі тарнаваўся назоў «Русь». Нават у савецкай гістарыяграфіі (праўда, у спэцыяльных працах) агульна прызнаецца, што назоў гэты, зьвязаны зь дзяржаўнасьцяй, датычыў толькі Сярэдняе Прыдняпроўшчыны з цэнтрамі Кіеў-Чарнігаў-Пераяслаў.
Што ж да Полацкага княства, дык яно звычайна называлася як Зямля крывічоў або палачанаў. Гэтак, прыкладам, у Лаўрэнцеўскім і Гіпацеўскім летапісах пад 1127 годам сьцьвярджаецца: «В то же лето посла князь Мстислав братью свою на Кривичи четырми пути». У Гіпацеўскім летапісе таксама паведамляецца, пад 1140 годам: «В то же время взидоста княжича два ис Царягорода, заточени были Мьстиславом великым князем Киевьскым, зане не бяхуть его воли и не слышахуть его, коли я зовяшеть в Рускую землю в помощь», і крыху далей: «посла по Кривитьстеи князе по Давида по Ростислава и Святослава и Рогволодича два и усажа у три лодьи и поточи и Царюграду за неслушание их, и мужа свои посажа по городом их»; ці пад 1162 годам: «Том же лете Рюрик и Святополк Гюргевичь Туровьскии... и с Кривьскими князьми идоша к Случьску на Володимира на Мьстиславича».
Адначасна Абэцэдарскі цьвердзіць, што за часамі Кіеўскае Русі ўжо йснавала «адзіная старажытнаруская народнасць», якую ён часамі называе й «адзінай усходняславянскай народнасцю». Хоць Абэцэдарскі зазначае, што «Русь, "рускую" народнасць тых даўніх часоў нельга атоесамліваць ні з рускай (вялікарускай), ні з украінскай, ні з беларускай народнасцю», агульная ягоная тэндэнцыя выступае даволі выразна[38]. А рэч у тым, што пры дапамозе гэтае містычнае «адзінае старажытнарускае народнасці» савецкая гістарыяграфія фактычна намагаецца зьліквідаваць узьніклую «гістарычную ненармальнасьць» існаваньня ў сучаснасьці беларускага і ўкраінскага народаў. Бо, згодна з тэндэнцыямі гэтай гістарыяграфіі, іхнае месца павінна быць «в общерусском народе», пад якім разумееца толькі расейскі народ і які беспасярэдне выводзіцца з той «древнерусской народности». Праўда, калі трымацца нейкае навуковае ці лягічнае пасьлядоўнасьці, дык тую «старажытнарускую народнасць» выпадала б найперш зьвязваць з сучасным украінскім народам. Наагул канцэпцыя пра «адзіную старажытнарускую народнасць», узятая ў прынцыпе і перанесеная ў сучаснасьць у якасьці палітычнага аргумэнту, магла б лёгка тарнавацца, прыкладам, да італійцаў, гішпанцаў, французаў, румынаў у тым сэньсе, што сучасныя італійцы таксама маглі б прыгадаць іншым пра свае «гістарычна-нацыянальныя» правы. А як жа, усе гэтыя народы ў мінулым тварылі супольную «старажытнарымскую дзяржаву» й агульную «старажытнарымскую народнасьць», а прасьцей - італійскую нацыянальную і дзяржаўную «старажытнасьць».