admirałowie Gerdagmar Schwartz, dowodząca pionem nawigacyjnym trzeciej floty, i szef
logistyki Anselmodesto Bonaventura. Po prawicy tego ostatniego miejsca zajmowali
generałowie Adambrose Wexler, z operacyjnego, Toshikochiyo Kaneda, zawiadujący
uzbrojeniem, i Achilleon Rulescu, odpowiadający za łączność. Patykowaty i wiecznie
bazgrzący po wirtualnym notesie kontradmirał Standriej Lee z lewej miał z kolei pieczę nad
stoczniami floty i jej mobilnymi jednostkami remontowo-naprawczymi. Wydział
bezpieczeństwa reprezentował siedzący z nim ramię w ramię pułkownik Modestiepan
Korolenko. Ostatnim z obecnych był znany już Rutcie wiceadmirał Allandreas Duarte,
zawiadujący wywiadem sektora.
– Niecały kwadrans temu rozmawiałem ponownie z Ziemią – zagaił Farland, gdy ostatni
z przybyłych oficerów zajął miejsce. – Niestety Rada podtrzymała wcześniejsze
postanowienia, tak więc nie pozostaje nam nic innego, jak podjąć zdecydowane próby
powstrzymania najeźdźców. – Uniósł dłoń, by uspokoić podwładnych, a gdy w końcu zamilkli,
dodał jeszcze: – Pułkownik Rutta przedstawi wam teraz założenia planu, nad którym
pracowaliśmy tej nocy. Jestem ciekaw waszych opinii, ale – znowu uniósł rękę – chcę je
usłyszeć dopiero po prezentacji, nie w trakcie.
Przyjęli jego słowa w ciszy, potakując szybko.
– Panie i panowie oficerowie. – Rutta też nie zamierzał przeciągać tej odprawy. – Rozkaz
Rady stawia nas w wyjątkowo trudnej sytuacji. Wszyscy wiemy, że otwarta walka z eskadrami
liniowców Obcych doprowadzi do szybkiej eksterminacji nie tylko mieszkańców tego sektora,
ale także trzeciej floty. Wykonując rozkaz 3-79/54, przegramy, dlatego zdecydowaliśmy się na
zastosowanie pewnego fortelu…
– Czy ja dobrze słyszę? – przerwała mu Schwartz. – Mówimy o obejściu bezpośrednich
dyrektyw Rady Najwyższej Senatu Federacji? Przecież to akt zdrady!
– Źle pani słyszy, admirale! – ryknął Farland, waląc pięścią w blat.
– Pułkownik wyraźnie… – Młoda jeszcze, niespełna sześćdziesięcioletnia postawna
brunetka o oliwkowej skórze i wydatnym nosie na pociągłej twarzy nie odpuszczała.
Theo uprzedzał Ruttę, że z nią mogą mieć największe kłopoty. Należała do nowego
pokolenia wyższych oficerów, które zbyt długo czekało na szansę udowodnienia własnej
przydatności, zwłaszcza na polu walki. Jego zdaniem była gotowa walczyć do ostatniego
człowieka, o ile jej samej nikt nie każe wsadzić krągłego dupska na pokład flagowca. A miał
szczerą ochotę na podobną zagrywkę.
– Milczeć! – wydarł się ponownie. – To odprawa dowództwa floty sektora, nie dyskusja
o dupie Maryni w kantynie!
Policzki jej zapłonęły, ale zmilczała. Usiadła wyniośle jak urażona księżniczka, dając mu
wzrokiem znać, że to jeszcze nie koniec.
– Wykonamy rozkaz Rady – zapewnił ją moment później Rutta – ale zrobimy to w taki
sposób, by nie stracić większości okrętów i ludzi. Wracając do tematu… Jeśli wielki admirał
ma rację, a jestem przekonany w dwustu procentach, że się nie myli, ostatnie ataki na
graniczne systemy są dopiero początkiem inwazji na znacznie szerszą skalę. – Nie zaszemrali
na jego słowa, każdy oficer przy zdrowych zmysłach musiał już o tym sam pomyśleć. –
Dotychczasowe akcje, w których brało udział po kilka liniowców, to klasyczny zwiad bojem.
Nie wiemy, ile czasu nam jeszcze zostało, ale jedno wydaje się pewne: jeśli chcemy
powstrzymać marsz Obcych, musimy totalnie zmienić strategię działania. – Pokiwali głowami,
to także było dla nich oczywiste. – Po pierwsze: wróg przeprowadził dokładne rozpoznanie.
W przeciwieństwie do nas wie, gdzie uderzać, i robi to z chirurgiczną precyzją. To może
również sugerować, że posiada agentów po tej stronie granicy. – Ostatnie stwierdzenie
poruszyło wielu z obecnych, zwłaszcza ludzi z wydziału bezpieczeństwa i wywiadu. Rutta nie
zwracał jednak na to uwagi. – Po drugie: jednostki Obcych dysponują osłonami i bronią,
o jakich możemy tylko pomarzyć. Aby mieć szanse na równą walkę z eskadrą kilku ich
liniowców, musielibyśmy rzucić do akcji kilkanaście albo nawet kilkadziesiąt naszych
najcięższych okrętów wojennych z odpowiednią asystą. Mimo to w każdym niemal wariancie,
jaki sprawdziliśmy z wielkim admirałem, straty po naszej stronie byłyby ogromne. Chyba że
do akcji rzucilibyśmy naraz niemal wszystko, czym dysponujemy na Rubieżach. – Teraz nawet
Schwartz przytaknęła. To jej pasowało: gigantyczna bitwa, o której cała Galaktyka
pamiętałaby jeszcze przez stulecia. – Nie jestem jednak pewien, czy to najrozsądniejsze
rozwiązanie.
– Dlaczego? – zapytał Duarte.
Zrobił to bezwiednie, zanim pomyślał, i natychmiast skulił potężne ramiona, jakby
przygotowywał się na gniew Farlanda.
– Choćby dlatego, że właśnie o to może chodzić wrogowi – odpowiedział spokojnie Rutta.
– Jeśli skoncentrujemy trzecią flotę w jednym z pobliskich systemów, staniemy się łatwym
celem dla armady, która czai się gdzieś tam. – Wskazał palcem na miriady gwiazd skrzących
się poza linią wyznaczającą umowną granicę Federacji. – Wystarczy, że Obcy rzucą przeciw
nam dwadzieścia albo trzydzieści liniowców… – celowo zawiesił głos, by kolejne zdanie
zabrzmiało z należytą emfazą. – A przecież równie dobrze może ich być sto – dodał po chwili,
osiągając zamierzony efekt. Dając im czas na zastanowienie, zbudował odpowiednie napięcie.
Mógł więc spokojnie przejść do omówienia dalszych szczegółów. – Nie mamy bladego
pojęcia, jak liczną flotą dysponują Obcy, to prawda, ale tylko szaleniec mógłby uwierzyć, że te
dziesięć okrętów to cała ich potęga militarna. Ten atak został poprzedzony odpowiednim
rozpoznaniem. Czytając raporty, z pewnością zauważyliście, że wróg doskonale wie, jak
z nami walczyć. To nie przypadek sprawił, że już w pierwszym starciu liniowce uderzyły
w najsłabsze punkty Rutheforda. Wątpię zatem, by przeciwnik, który zna dokładnie nasz
potencjał obronny i naszą determinację, uwierzył w szanse pokonania Federacji dziesięcioma
okrętami wojennymi. Nawet przy tak ogromnej przewadze technologicznej, jaką dysponują
Obcy, ta wojna musiałaby się zakończyć ich sromotną przegraną. Federacja prędzej czy
później przerzuci tutaj sporą część pozostałych czterech flot, zmieniając diametralnie obecny
układ sił. Mając to wszystko na względzie, zaczęliśmy się więc zastanawiać, co zamierzali
osiągnąć Obcy, atakując Valis 11, Valkirię 7 i Vandala. Odpowiedzi może być kilka, ale
doszliśmy do wniosku, że dotychczasowe działania wroga miały na celu sprowokowanie nas
do reakcji polegającej na koncentracji trzeciej floty, aby łatwiej ją było zniszczyć jednym
zdecydowanym uderzeniem. Nie muszę chyba mówić, jak taka porażka wpłynęłaby na morale
ludzi z pozostałych metasektorów. To byłby koniec Federacji. – Zgodzili się i z tym
twierdzeniem. Nawet Schwartz nie wyłamała się z szeregu potakujących. – Dlatego właśnie
powinniśmy zmienić podejście. Od tej pory naszym głównym celem będzie maksymalne
opóźnianie postępów wroga. Musimy kupić Federacji czas na zgromadzenie wszystkich sił
i wdrożenie nowych programów zbrojeniowych, nie tracąc przy tym większości jednostek.
– Mówi pan o okrętach piątej generacji? – zainteresował się Wexler.
– Między innymi – odparł Rutta, zanim wielki admirał zdążył otworzyć usta – ale nie
odbiegajmy od tematu tej odprawy, proszę. Oto, co konkretnie proponujemy: trzecia flota
zostanie przeformowana w dziewięć zespołów uderzeniowych tworzących trzy zbliżone
liczebnie flotylle. Rozmieścimy je w ciągu najbliższych dwóch tygodni w pasie minus trzy.
Tutaj, tutaj i tutaj – duże czerwone ikonki zapłonęły kolejno na holograficznej mapie sektora –