firmowa tradycja – szczebiotała tymczasem Ninadine, prowadząc honorowego gościa na
miejsce. – Mam nadzieję, że to panu nie przeszkadza?
– Lubię mięso – przyznał się, opadając na amortyzujące krzesło. Niby proste, a jednak
wyposażone w ukryty antygraw. Zadziwiał go przepych, w jakim żyli ci ludzie. – Wbrew
pozorom jadamy tam – wskazał na sufit – jak ludzie.
– Domyślam się jednak, że mięso macie głównie z namnażalni – rzucił niby przyjaznym,
a jednak kąśliwym tonem Fitz.
– Zapewniam pana, że nasz drób, ryby i wołowina w niczym nie ustępują naturalnym
odpowiednikom. A już na pewno nie smakiem – odciął się Henryan z równie jadowicie miłym
uśmiechem.
– Proszę nie mówić hop, dopóki nie skończy pan tego posiłku – wtrąciła Ninadine, podając
Święckiemu niewielkie pudełeczko.
– Co to jest? – Spojrzał na plastikowy sześcian z zaciekawieniem. Nie spodziewał się
prezentów.
– Regulatory enzymów. Na wypadek, gdyby nie tolerował pan naszej dziczyzny. Wie pan,
sprowadzone tutaj zwierzęta zostały zmodyfikowane genetycznie, aby mogły swobodnie
oddychać powietrzem Delty. Terraformowanie jeszcze się nie skończyło, rozumie pan…
Rozumiał, bardzo ładnie wybrnęła z niezręcznej sytuacji. Było bardziej niż
prawdopodobne, że dostanie rozstroju żołądka po zjedzeniu czegoś, z czym nigdy wcześniej
nie miał kontaktu.
Na szczęście mógł się jej zrewanżować, ponieważ nie przyszedł z pustymi rękami.
Zauważył, z jaką łapczywością nalała sobie drogiego trunku, gdy pokazywała mu apartament,
dlatego przyniósł połowę najciekawiej wyglądających butelek z barku. To był strzał
w dziesiątkę. Gdy ustawiał je na stole, wszyscy przyglądali się szkłu z niekłamanym
podziwem.
– Myślę, że możemy pominąć oficjalną część tego spotkania, jeśli etykieta taką przewiduje,
i przejść od razu do sedna – zaproponował, gdy pełniąca obowiązki pani domu Ninadine
rozkładała na talerze apetycznie pachnące płaty brunatnego mięsa, ziemniaczane purée
i najprawdziwsze ziemskie warzywa. – Zastanawia mnie tylko nieobecność szefa policji.
Czyżby nadmiar obowiązków nie pozwalał mu na dołączenie do reszty tutejszej elity?
– Jeantoine jest teraz na orbicie – wyjaśniła Truffaut, a Henryan odniósł wrażenie, że
wychwycił w jej głosie cień zawiści.
– Dostał bilet pierwszej klasy na największą arkę – dodał Dupree, widząc, że kapitan nie
do końca rozumie.
– Szczęściarz – mruknął. – Cóż, w takim razie zaczniemy bez niego.
Wszyscy chrząknęli zgodnie. Byli ciekawi, co wymyślił, tym bardziej że oprócz doktora nie
mieli wielkich szans na ewakuację. Korporacja potrzebowała ich do utrzymania porządku
w kopalni aż do ostatniej chwili. Gdyby Święcki był klasycznym służbistą, żyliby
w nieświadomości, dopóki eskadra Obcych nie weszłaby do ich systemu. A wtedy byłoby już
za późno.
Henryan nie wiedział, czy naturalne mięso naprawdę smakuje tak wybornie, czy jest to
raczej zasługa wybitnych talentów kulinarnych Fitza, w każdym razie pochwalił profesora,
przyznając, że czegoś równie pysznego nie jadł od wielu lat. To było jedno jedyne zdanie,
którym odbiegł od tematu, potem rozmowa zeszła na jego pomysł.
– W czasie dzisiejszej wizytacji kopalni – mówił szybko, co jakiś czas dokładając kolejny
kęs do ust – dowiedziałem się, że proces załadunku rdzeniowca jest nieco bardziej
skomplikowany, niż to się z pozoru wydaje. Inżynierowie wyjaśnili mi, że kontenery trafiają na
zbyt niską orbitę, by mógł się na niej utrzymać tak wielki frachtowiec, w związku z czym rudę
przeładowuje się tam do odłączonych ładowni rewolwerowych, które następnie są
odholowywane i przyczepiane do rdzenia. Proszę wybaczyć, jeśli używam zbyt laickich
określeń. Jestem wojskowym, nie górnikiem, więc tłumaczono mi to jak dziecku.
– Rozumiemy, o czym pan mówi, tutaj to dość powszechna wiedza – zapewnił go doktor
Pallance, który także nie miał wiele wspólnego z przemysłem wydobywczym, przynajmniej
tego rodzaju.
– Gdy pokazano mi dokładnie, na czym ten proces polega, wpadłem na pewien pomysł. Jak
państwo zapewne już wiecie, admiralicja nie da nam dodatkowego czasu, co jest chyba
zrozumiałe, a ja nie mam środków technicznych, by ewakuować wszystkich kolonistów…
– Kapitanie – wpadł mu w słowo doktor – może pan mówić szczerze. Oni wiedzą.
Święcki zamarł z widelcem uniesionym do wciąż pełnych ust.
– Słucham?
– Poinformowałem moich kolegów z korporacji, jak naprawdę wygląda sytuacja – wyjaśnił
Pallance.
– A jak wygląda według pana?
– Nie ma żadnej supernowej – rzucił doktor. – Ewakuujecie nas z powodu inwazji Obcych.
– Skąd pan… – Henryana zatkało.
– Ninadine nie naświetliła panu chyba mojej prawdziwej roli. Pracuję dla admiralicji.
Szefuję tutejszemu ośrodkowi rehabilitacyjnemu dla weteranów.
Święcki patrzył na niego z takim zdumieniem, jakby otyły lekarz przywalił mu w twarz.
W życiu nie słyszał o żadnym ośrodku rehabilitacyjnym trzeciej floty. Gdyby taka instytucja
znajdowała się na Delcie, otrzymałby stosowne instrukcje. Tymczasem był całkowicie pewien,
że rozkazy nic nie mówiły o tym człowieku i jego pacjentach.
– O czym pan mówi, tutaj nie ma żadnego…
– Nie drążmy tego tematu – poprosił Pallance, wpadając mu bezceremonialnie w słowo.
– Nie miał pan prawa… – zaczął Święcki, odkładając sztućce.
Czuł na twarzy palące spojrzenia pozostałych gości. Ten tłuścioch postawił go w tak
niezręcznej sytuacji, i to teraz, gdy wszystko zaczynało w końcu iść po jego myśli.
– Ma pan rację – przyznał doktor. – Ale może mi pan wierzyć, że pański sekret dość szybko
wyszedłby na jaw. To nie jest jakieś zadupie, tylko doskonale wyposażona kolonia.
Korporacja dysponuje na Delcie sprzętem, dzięki któremu tu obecny pan Fitz mógłby bez trudu
wykazać górniczej braci, że w promieniu setek lat świetlnych nie ma żadnej supernowej.
Szef pionu badawczego skinął głową.
– Moi podwładni poprosili godzinę temu o dostęp do radioteleskopu – potwierdził
obojętnym tonem, choć oczy lśniły mu dziwnie mocno. – Doktor był tego świadkiem.
– Uznałem, że to najrozsądniejsze rozwiązanie – wtrącił pośpiesznie Pallance. – Olivernest
spacyfikował asystentów, mówiąc, że sam już wszystko sprawdził.
Henryan przełknął ostatni kęs mięsa.
– To była tajemnica… Wie pan, co grozi za jej złamanie?
– Wolałby pan mieć do czynienia z buntem górników? – zapytał Dupree, zanim spocony
doktor otworzył usta. – Gdyby rewelacje z obserwatorium rozniosły się po kolonii, większość
ludzi wróciłaby do domów.
Święcki przeniósł wzrok na niego.
– Gdyby to ode mnie zależało, powiedziałbym wam całą prawdę, ale jestem żołnierzem,
przysięgałem, że…
– Nie mamy do pana pretensji, kapitanie – zapewniła go Ninadine. – Widzimy, jak pan się
stara. Może pan być pewny, że żadne z nas nie puści pary z ust. My naprawdę chcemy pomóc.
– Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, co nas czeka w razie fiaska pańskiej operacji –
rzucił Dupree, który także był dyrektorem z bardzo świeżej nominacji. – Dlatego proszę,
zapomnijmy o sprawie i wróćmy do tematu.
– Zapewniam was, że ja naprawdę nie chcę tutaj nikogo zostawić – kontynuował Święcki,
który nagle stracił apetyt. – Ale nie mam wolnej ręki. Dowództwo wyraziło się jasno. Ten
rdzeniowiec ma absolutne pierwszeństwo. Musi zostać załadowany bez względu na koszty
i straty.
– Rozumiemy to, kapitanie. Naprawdę. Proszę nam powiedzieć, na co pan wpadł,