Henryan nawet nie drgnął.
– Nie da się wystrzelić ich z ludźmi w środku? – zapytał ostrożnie.
Zareagowali zgodnie z jego przypuszczeniem, tłumacząc mu wszyscy naraz, dlaczego jest to
niemożliwe. A najgłośniej darł się lekarz, którego doproszono do tego towarzystwa – zanim
zaczął zdradzać tajemnice admiralicji – ponieważ jako jedyny był w stanie ocenić, czy ich
szalone pomysły nie przyniosą ewakuowanym więcej szkody niż pożytku.
– Przy przeciążeniu sięgającym trzydziestu g zabijemy ich szybciej i skuteczniej niż wróg –
podsumował dyskusję.
– W takim razie nie pozostaje nam nic innego, jak wyłączyć reaktor – zdecydował Święcki.
– Chce pan to jeszcze raz wałkować? – westchnął Fitz.
– Nie. Przeprowadzimy wyłączenie za wiedzą i zgodą wszystkich stron. Nie teraz, tylko za,
powiedzmy, osiem godzin. Kolonistów też uprzedzimy, że to robimy, aby nie siać fermentu. Do
tego czasu musimy przygotować dokładny plan masowego przerzucania ludzi na orbitę
księżyca.
– Trzeba upakować w kontenerach średnio pięć tysięcy ludzi na godzinę – wyliczył Dupree.
– Czy to w ogóle możliwe? – zapytał doktor.
– Mamy transportowce, którymi przewozimy górników do kopalni. Dostarczają one dwa
razy tyle pasażerów, ale lot w jedną stronę zajmuje im około czterdziestu minut… Jeśli zaczną
kursować wahadłowo, tam i z powrotem z przerwami na dostarczenie pracowników z kolejnej
zmiany, to powinniśmy się wyrobić.
– Nasze wahadłowce także mogą pomóc – zaproponował Święcki.
– Jak? – zdziwił się doktor. – Przecież macie przewozić tych z niższymi numerami.
– Za pięć godzin odleci stąd ostatnia arka z pierwszego rzutu… – Święcki zamilkł w pół
zdania, tknięty nową myślą. Numery. Kolejność. – A może nie powinniśmy czekać, tylko
zacząć pakować część stutysięczników do pseudohabitatów? – zapytał, szczerząc zęby na
widok ich zaskoczenia.
– A co z nami? – zapytała wystraszona Ninadine, mając na myśli nie zgromadzonych przy
tym stole, tylko wszystkich kolonistów z drugiej i trzeciej setki.
– Wy polecicie normalnymi statkami, które tu wrócą za kilkanaście godzin – wyjaśnił swój
plan.
– Oni nigdy na to nie pójdą – zawyrokował Pallance.
– Dlaczego? Przecież nikt prócz kilku moich ludzi i was nie wie, jak naprawdę ma
wyglądać ta ewakuacja. Poza tym zobaczą, gdzie ich pakujemy, dopiero gdy znajdą się na
orbicie księżyca.
– A jeśli ktoś mimo wszystko odmówi wejścia do pseudohabitatu? – Tym razem
wątpliwości miał Dupree. – Po powrocie do kolonii narobi takiego smrodu, że…
– Ależ panowie, jesteście czarnowidzami – żachnął się Henryan. – Odmowa zajęcia
miejsca zgodnego z numerem porządkowym oznacza przesunięcie na koniec kolejki
oczekujących – zacytował. – Punkt trzeci oficjalnego komunikatu admiralicji. Wątpię, aby ktoś
chciał ryzykować… Nawet jeśli się taki znajdzie, odtransportujecie go do kopalni, aby
poczekał na pierwszy wolny transport.
* * *
Następne pół godziny spędzili na dogrywaniu szczegółów, aby każdy etap operacji został
dopięty na ostatni guzik. A problemów znaleźli jeszcze wiele. Najpoważniejszy dotyczył tego,
jak dostarczyć odpowiednią ilość powietrza do habitatów, które zostaną zapełnione
w pierwszej kolejności. Ludzie spędzą w nich bowiem ponad dobę, zanim rdzeniowiec
wyruszy w podróż, co znaczy, że będą potrzebowali znacznie więcej tlenu niż ci, których
transportowce dostarczą na orbitę księżyca w ostatnich turach. Dupree po konsultacji z kolegą
znającym się na rzeczy orzekł, że jedynym wyjściem będzie przepołowienie dwóch
kontenerów i zmontowanie z nich jednego habitatu wyposażonego w zdublowane zestawy
kompresorów. Według ich wyliczeń dwa zbiorniki tlenu powinny wystarczyć z naddatkiem.
Wtedy Fitz zaproponował, by nie przepoławiali kontenerów, ale cięli je w jednej trzeciej
długości, dzięki czemu zmontowany habitat będzie o połowę większy i zmieści dwanaście
zamiast ośmiu tysięcy ludzi. Ten pomysł także spotkał się z akceptacją dyrektora kopalni
i pozostałych uczestników spotkania.
Święcki wyłączył się, gdy członkowie nowego zarządu zaczęli analizować szczegóły
techniczne kolejnych rozwiązań; siedział odchylony na oparcie krzesła, przyglądając się ich
dyskusjom z dystansu i sącząc powoli bursztynowy trunek. W końcu, gdy wszystkie przeszkody
zostały pokonane bądź ominięte, goście Ninadine zaczęli zbierać się do wyjścia.
Pierwszy wstał Pallance. Jego grawiolot czekał już na lądowisku, ponieważ dla niego ten
długi dzień – a doba na Delcie trwała ponad dwadzieścia dziewięć godzin standardowych –
nie skończył się jeszcze. Ewakuacja placówki medycznej, którą zarządzał, była nieco bardziej
skomplikowana niż wyprowadzenie kolonistów do terminali kosmoportu. Doktor uścisnął
więc dłoń gospodyni, ukłonił się kolegom, a gdy mijał Święckiego, przystanął na moment.
– Jest pewna sprawa, o której chciałbym z panem porozmawiać, ale u mnie w szpitalu, jeśli
to możliwe – powiedział.
– Obawiam się, że mogę nie mieć na to czasu – odparł lekko zaskoczony tą propozycją
Henryan. Wciąż czuł ogromny niesmak po tym, co zrobił ten człowiek.
– Proszę znaleźć choć kwadrans, chciałbym, aby pan coś zobaczył.
– Nie mogę niczego obiecać – zastrzegł Święcki, zanim odwrócił się do dyrektora kopalni,
który także musiał wracać do pełnionych obowiązków.
On był teraz kluczową postacią ich małego spisku. Techniczna strona przedsięwzięcia
wymagała niewiarygodnego nakładu pracy, zarówno koncepcyjnej, jak i fizycznej, zatem nikt
z obecnych nie zazdrościł mu perspektywy nieprzespanej nocy. Nie mieli mu też za złe, że
zabrał trzy z siedmiu butelek przyniesionych przez kapitana. Kilku inżynierów, których Dupree
musiał zaprząc do roboty, z pewnością spojrzy na problem łaskawszym okiem, jeśli będą
mogli przepłukać gardło trunkiem wartym więcej niż ich wielomiesięczne pobory.
W końcu zostali w trójkę: Święcki, Fitz i Truffaut.
– Na mnie także już czas – powiedział Henryan, wyciągając rękę do Ninadine – ale zanim
pójdę, chciałbym zapytać o coś, co nie daje mi spokoju od chwili, gdy pojawiłem się w tym
systemie…
– Jeśli znam odpowiedź, na pewno jej nie zataję – zapewniła go solennie.
– Jakim cudem udało wam się sfałszować rejestry admiralicji i oszukać sondę korpusu
dalekiego zwiadu? – wypalił Święcki.
Na trzeźwo nie zadałby jej tego pytania, jednakże alkohol zrobił swoje i dodał mu
śmiałości.
– Może ja odpowiem? – zaproponował Fitz, zanim zdziwiona Truffaut zdążyła zebrać myśli.
– To prostsze, niż może się panu wydawać, ale zacznijmy od początku. Nasza sonda dotarła do
tego systemu kilka miesięcy przed oficjalną misją korpusu. Na dwóch księżycach Delty
odkryliśmy tak bogate złoża rudy helonu, że Etoile Blanc natychmiast zaczęło działać.
Korporacja była gotowa zapłacić każdą cenę za zdobycie koncesji. To inwestycja, która
ustawiała firmę nie na lata, ale na całe pokolenia. Był jednak spory problem. Systemy
z planetami tlenowymi nie trafiają na przetargi. Są przejmowane przez Radę. Bez wyjątków.
EB chciało jednak położyć łapę na helonie, więc zaczęło działać poza prawem. Przekupiliśmy
dowódcę odpowiedniej bazy korpusu i wskazanych przez niego operatorów, aby zatrzymali
sondę jeden skok przed Uliettą. Tam nasi technicy wgrali spreparowane dane, a po oficjalnym
odkryciu i zarejestrowaniu systemu nabyliśmy koncesję uprawniającą do eksploatacji
wszystkich tutejszych złóż. – Szef pionu badawczego przerwał na moment, by dolać sobie