Gammy i Delty.
Wszystkie okręty Farlanda znajdowały się w tym momencie na przeciwległym krańcu
Rubieży, aczkolwiek nadal trzymano je z dala od systemów, do których docierały sondy
wroga. A tych było coraz więcej, podobnie jak podążających za nimi liniowców. Raporty
o utracie kontaktu z kolejnymi stacjami monitorowania nadchodziły co najmniej raz na
godzinę. Jeśli to tempo podboju się utrzyma, a Obcy nie zmienią kierunku natarcia, ich eskadry
przedrą się przez Rubieże w ciągu dwóch, najdalej trzech miesięcy.
Rutta znów przeniósł wzrok na odległe gwiazdy i majaczący za nimi nieregularny dysk
Galaktyki. Rozpoczęcie walk wydawało się nieuniknione…
– Stąd ich nie zobaczysz. – Pułkownik drgnął, gdy usłyszał za plecami znajomy głos. –
Wiem, bo próbowałem kiedyś namierzyć pas minus dwa.
– Nie szukam granic Rubieży – skłamał Rutta, nie wiedząc nawet, dlaczego to robi. – Tak
tylko się zastanawiam…
– Masz jakiś nowy pomysł? – Farland stanął obok niego na podwyższeniu stanowiska
dowodzenia.
– Na razie nie – odparł pułkownik i ciężko westchnął.
– W takim razie czas zacząć się szykować do wojaczki – stwierdził z zadumą w głosie
wielki admirał. – Teraz mamy przynajmniej czym walczyć. – Wskazał głową najpotężniejsze
okręty drugiej floty. Wyróżniały się wśród nich nieliczne giganty czwartej generacji. – A co
tam słychać u twojego boga?
– Nie chcesz wiedzieć – mruknął Rutta.
– Co znowu zmalował? – zainteresował się Farland.
– Z jednej strony uratował nam wszystkim dupy, a z drugiej…
– Mów, co wymyślił!
– Kazał górnikom zmniejszyć obciążenie kontenerów – poinformował pułkownik. –
Samowolnie, z pominięciem drogi służbowej.
– Co takiego?! – Wielki admirał aż zaniemówił. – Dlaczego? Nie, najpierw mi powiedz, ile
ton będziemy do tyłu.
– W zaokrągleniu milion sześćset tysięcy – odparł Rutta. – Pod warunkiem, że Obcy nie
pojawią się wcześniej, niż przypuszczamy.
– A to skurwyklon! – zapieklił się Farland. – Nie miał prawa! Pod sąd go oddam! Ściągnij
drania do sztabu. Natychmiast. Kogo sensownego mamy w pasie minus trzy? – Zaczął gmerać
przy holopadzie. – Może poślemy tam Werniera, na nim przynajmniej można polegać.
– Zaczekaj – poprosił pułkownik, nie odrywając wzroku od dysku Galaktyki.
– Na co mam czekać? – obruszył się wielki admirał. – Przecież Xiao łby nam z płucami
powyrywa, jak się o tym dowie.
– Admiralicja już zna sytuację – oznajmił z pełnym spokojem Rutta.
– Gadasz z górą za moimi plecami? – zdziwił się Farland.
Pułkownik westchnął jeszcze ciężej niż przed chwilą.
– Korporacja także monitoruje tę operację – wyjaśnił zwięźle. – Jej członkowie donieśli
o wszystkim Radzie, jak tylko otrzymali raport z Ulietty.
– A to skurwyklony…
– Xiao poprosił nas właśnie o opinię i potwierdzenie kilku faktów. Oficer dyżurny
przygotowuje dla niego kopie raportów przesłanych przez Święckiego. Za moment dołączę do
nich swoje oświadczenie, w którym wezmę na siebie pełną odpowiedzialność za tę zmianę.
– Dlaczego? – zdziwił się Farland.
– Dlatego, że sprawa jest czysta. Gdyby Święcki nie wykazał się inicjatywą, stracilibyśmy
dziesięć razy tyle rudy. Moi chłopcy dokładnie sprawdzili każdą analizę sporządzoną przez
głównego inżyniera kopalni. Ejektory naprawdę zaczęły się sypać. Byliśmy o godziny od
kompletnej katastrofy. To też napisałem Xiao.
– Myślisz, że ci uwierzy?
– Sądząc po minie i wyzwiskach, jakimi mnie obrzucił podczas niedawnej rozmowy?… –
Rutta zawiesił głos. – Jestem pewien, że przyjmie moją wersję zdarzeń, ponieważ
potraktowałem Święckiego identycznie, zanim dotarło do mnie, że to była jedyna rozsądna
decyzja w tej sytuacji. Xiao nie jest idiotą, wie doskonale, że utrata kilkunastu milionów ton
skończyłaby się nie tylko twoją… to znaczy naszą dymisją – poprawił się niemal natychmiast.
– Obyś miał rację – wymamrotał Farland, wyłączając holopad. – Załatwiłeś mi kolejną
nieprzespaną noc. Nie zmrużę oka ze strachu.
– Wiesz, czego ja się boję? – Pułkownik spojrzał na przyjaciela z obawą w oczach. – Że
Obcy tylko czekają, aż skoncentrujemy wszystkie dostępne siły.
– Tak, wiem. Też prześladuje mnie myśl, że jak tylko się pojawimy w pobliżu zagrożonego
pasa, uderzą na połączone floty wszystkim, co mają, i rozniosą nas w pył… – Farland złożył
ręce za plecami i wyprostował się na całą swoją wysokość. – Nie da się tego wykluczyć. Ja
na ich miejscu tak bym postąpił, ty pewnie też, ale spójrzmy prawdzie w oczy: nie możemy
wiecznie uciekać. Wycofywanie się za każdym razem to także samobójstwo, tyle że rozłożone
na raty.
Rutta nie skomentował tej uwagi. Spuścił głowę i zamyślił się głęboko. Dopiero po dłuższej
chwili mruknął coś niezrozumiale. Farland, który także zatopił się w rozważaniach, ale
dotyczących raczej niesubordynacji Święckiego niż przesadnej jego zdaniem ostrożności
przyjaciela, zignorował to.
– Na raty, powiadasz… – powtórzył już normalnym tonem Rutta.
– Po prostu odwlekamy nieuniknione – doprecyzował wielki admirał.
– Otóż to! – Pułkownik spojrzał mu prosto w oczy. Na jego twarzy malował się dawno
niewidziany entuzjazm. – Dzięki, właśnie mi podpowiedziałeś ostateczny argument, którym
kupimy admiralicję.
– Nie rozumiem…
– Zaraz ci wszystko wytłumaczę! – Pułkownik zasalutował sprężyście i wykonał
przepisowy zwrot. – Pozwól mi tylko zmienić treść mojego oświadczenia.
.
DWA
System Ulietta, Sektor Zebra,
24.10.2354
– Nie uwierzy pan, kapitanie – rzucił roześmiany Hondo, podając Henryanowi czytnik.
Święcki zmierzył go ostrym spojrzeniem. Tej nocy nie spał zbyt wiele, mierziło go więc
wszystko, a zwłaszcza dobry humor podwładnych. Po powrocie do apartamentu natychmiast
wstrzyknął sobie najpierw jedną, a potem drugą dawkę alkoneutralizatora, by przestało mu
szumieć w głowie. To gwałtowne otrzeźwienie miało jednak także negatywne skutki. Wróciły
wszystkie lęki i obawy, zepchnięte wcześniej przez alkohol w najgłębsze pokłady
świadomości.
Admiralicja może przecież wbrew rozsądkowi nakazać powrót do dawnego harmonogramu,
przez co misterny i skomplikowany plan zaadaptowania kontenerów na habitaty skończy się
widowiskową porażką albo jeszcze gorzej, wielką katastrofą. Inżynierowie włożyli naprawdę
wiele wysiłku w dopracowanie każdego szczegółu – Dupree przysyłał kolejne raporty
z postępów prac co godzinę – ale zdaniem Henryana w planie wciąż było więcej
niewiadomych niż konkretów. Zbytnio musieli improwizować. Gdyby ktoś go pytał, za mało
było w tych działaniach profesjonalizmu, a amatorszczyzna, jak wiadomo, zawsze kończy się
marnie, choć z drugiej strony stare przysłowie mówi przecież, że prowizorka trzyma się
najdłużej.
Zerknął na wyświetlacz urządzenia i sam też zaśmiał się pod nosem.
– A to ci niespodzianka – powiedział, oddając czytnik porucznikowi.
– Osiemdziesiąt sześć – stwierdził zadowolony Hondo. – I to dopiero początek.
– Obyś był dobrym prorokiem, Toranosukenjiro. A teraz pokaż mi rozpiskę spotkań na
dzisiejszy dzień. – Chwilę później ten sam czytnik trafił ponownie do jego ręki.
Henryan przejrzał pobieżnie krótką listę. Oficjalnych punktów było tylko kilka, mimo to
wątpił, czy zdoła wygospodarować trochę czasu dla siebie. Jego zadaniem było szybkie