Алена: (гладзіць яго па скроні) Ты заўсёды добры і спачувальны. На гэтым сьвеце для мяне толькі ты і я… (ціха) Ня буду даканчаваць мой сказ… Сьнедай! Вяртаючыся ад ракі, зойдзям на магіліцы. Ужо даўно ня была там. Пахаваныя, пахаваныя… А яны жывымі сьняцца…
Цімка: (абы гаварыцьь разсовае на сьцяж стала абое рукі) Дзякую, сястра! (Алена ідзе да спальні, адтуль нямоцны Зыбайлы голас: — Бяз яго прашу… бяз варжятаў, калі ласка.)
Цімка: (устае ад стала, і бы кажа, прымаўлае, ціхавата-пэўна) А па-мойму дурна думаць, што чалавек палохаецца сьмерці. Ён найбольш палохаецца палітычнага і сацыяльнага тэрору, які аднімае паўнату жыцьцёвых адчуваньняў, што зьявіліся ад першага дня народжаньня… (ахопліва) Не, грамадзяне, трэба інакш сказаць. (рэзка адчыняе дзьверы кухні на знадворакь спыняецца) Тым, што жывуць страхам сьмерці, парадзім не адмаўляцца шукаць месца ўва усялякіх страхах. Патомства людзкое стварылі вельмі шмат страхоцьцяў, яно насьледна ў іх астаецца…
Алена: (вяртаецца із спальні) Брат, зараз пойдзем. Са мной пойдзеш.
Цімка: Я чуў: — Варжят, з варжятам дзе там вадзіцца? (бярэ Алену за руку) Я чую твае рукі, жывыя, цёплыя рукі. Я разумею цябе і ўсіх людзей побач… так- гэтак, я — варжят, я ня ўмею вясёлым быць. Не ўмею забыцца, што напаткаў пад час майго жыцьця, бо памятаю яго, як і ты памятаеш сяньня: брат, заўтра Цімка.
Алена: Радзьвей да лекароў хадзі, вылечуць цябе.
Цімка: Ха! Вылечуць. Што вылечуць? Высякуць, выдубавяць непатрэбнае дупло ў дуплістым дрэве? А я не дупло. Я маю рукі й ногі. Вочы бачуць: я і ты жывём, але мне тхне ад людзей, якія хлусяць, крыўдзяць іншых і сваё існаваньне… Сястра, я — здаровы, жыцьцядайны Цімка. Я магу навучаць дзяцей, і нават бацькоў іхных. (прыгнечана-лірычна) Сястра, як люба было раніцамі ісьці да школы! Раса зігціць, або сьнег іскрыцца. Неба, зямля шугае уселякім голасам да вуха. І дзеці, маленькія, яшчэ не зусім разумныя чалавекі, вітаюць: — Добрай раніцы, настаўнік!
Алена: Не хвалюйся, брат! Усё будзе добра і шчасьліва. Мы будзем разам навучаць дзяцей… Мы нікуды не паедзем адгэтуль, хоць муж і дамагаецца пераезду- пераводу…
Цімка: Сястра, мы-ж дрэвы, выраслыя на адным месцы.
Зыбайла: (уваходзіць) Каторая гадзіна?
Алена: (бяз увагі) Цімка, я зараз перамяню вопратку і пойдзем да ракі… не турбуйся пра гадзіны. (выходзіць)
Зыбайла: (з відавочным квяленьням) А як з канцэртам? Памузычыш нам пра «Чарта і Музыку»?
Цімка: Я адмовіўся. Я папрасіў дазволу зрабіць даклад…
Зыбайла: О-о! Даклад нават? А што па-твойму даклад значыць?
Цімка: У нас, у чугуначным пасёлку, і у мястэчку не разумеюць, чаму быў і не стала Цэзараь навошта прызыдэнты, прымжеры і правадыры ёсьць. (Зыбайла усьміхаецца, а тады азірае прычоску у кухоннай шкляной шафе) Людзі твораць няпісаную эвангэлію, самі сябе абожваюць. А жывуць, як усё людзкае жыве на зямлі… (падняўшы правіцу) Багі нябесныя, і наш Ярыла-бог, не хавайцеся за намі, мы вам сьвятло.
Зыбайла: (прысядае да Цімкі) Слухую я зайздрошчу вам (скаратна-жартоўна) «Вам» можаце ўяўляць з вялікай літары!
Цімка: (спакойна) Вы, тараш Зыбайла, чалавек канцылярскі, таму мусяце ведаць, дзе пісаць зь вялікай літары. (пахопна) А калі сястры маёй ня бачу, здаецца, ўсё пустое навакол…
Зыбайла: А вось, прынамсі, мы паедзем адгэтуль сяньня ці мо заўтра, што будзеш рабіць?.. Ты мусіш ісьці да бальніцы. Грэх вазіцца з табой…
Цімка: У старавечнасьці сьвятыя, а іх было шмат, цураліся грэшных асалодаў жыцьця, але любілі гладзіць жаночае цела, і казаць пра канец сьвету, а гэты не найбольшы грэх на іхных душах. Мабыць, Бог даручыў ім гэткая, а ня іхнае вяшчунства… Вы кажаце паедзеце ад гэтуль? Добра зробіце. Таму сьвятому чалавеку і было прыемна дакрануцца жаночага цела. Бо хто астаўся пакаленна сьвятым ад сьвятых? Цімка? А я, ні сьвяты, бо ад гэтуль паеду, нідзе ні канчаецца, і не пачынаецца тут на нашай зямлі і дзе небудзь у ненаскіх, іншых. Прырода памятая асобінаў дзе пасяліліся падобраму, або по???злачыннаму
Алена: (уваходзіць апранутая у летняю сукенкуь у руках кашолка) Хадзем, брат.
Цімка: (устае з крэсла) Сястра два днін ня бачыў табе, і за два дні ты перамянілася. Ты люба выглядаеш. (цалуе ейную руку) (Зыбайла пазірае на іх, а тады устае ад стала, незнарок бы, на скраю буфэту скідае вазоньнік-кветку: не азіраецца ідзе да свае спальні)
Цімка: (падбігае да вазы) Неблагому весьціцца — ваза не разьбілася.