Але як толькі наблізіліся да дому, яна рэзка перамянілася, стала спешна развітвацца.
— Ды пачакай ты! — Загарадзіў сабою дарогу да каліткі.— Пастаім, пагамонім…
— Позна ўжо…— былым халодным голасам сказала яна, і зразумеў: не ўтрымаеш.
— Сустрэнемся яшчэ?
— Не ведаю…— Вырвала руку.— А калі ты збіраешся ў свой Мінск? Нябось жонка зачакалася…
— Я тут застаюся. I няма ў мяне ніякай жонкі — вольны казак.
— Хо-хо-хо-хо! Чула б твая жонкаі Ты так да ўсіх падлабуньваешся?
— Чаму да ўсіх…— зрабіў выгляд, што пакрыўдзіўся.— Я прыехаў да вас на работу, у рэдакцыю, і на самай справе нежанаты…
— Праўда?! — I пры цьмяным святле ліхтара, што матляўся непадалёку, заўважыў у яе вачах здзіўленне, недавер, радасць і расчараванне — адначасова.
— Праўда!
Твар яе, трохі збянтэжаны, разгублены, быў зусім блізка. Прыхінуў, пацалаваў у шчаку, абхапіў у абдымкі. Люся на момант застыла ў зняменні, аднак праз хвіліну ўзвілася, як кошка, вызваляючыся з яго рук, з усяе сілы штурхнула ў грудзі, адскочыла на крок. Ён пахіснуўся назад, паслізнуўся, нага зачапілася за нейкі камень, губляючы раўнавагу, паслізнуўся яшчэ раз — і няўклюдна сеў у лужыну. Усё адбылося так нечакана, так імгненна, што нават не паспеў сцяміць, што здарылася.
— Ой! — спалохана ўсклікнула Люся, не ведаючы, рагатаць ці спачуваць.— Даруйце, дальбог, я не хацела…— Замітусілася: — Пойдзем, а, пойдзем… абатрэм, абмыем…
Лепш бы яна маўчала! Лепш бы знікла з вачэй!
Яна сілком зацягнула ў двор, але павяла не ў дом, як думаў, а да калодзежа. Мітусліва выцягнула вядро цяжкай восеньскай вады, стала паліваць на рукі, рукавы, потым на плашч, прыгаворваючы: усё будзе добра, усё будзе добра, ды пакрыкваючы на вялізнага чорнага ваўкадава па клічцы Піначэт, які заходзіўся, ірваў ланцуг у некалькіх кроках ад калодзежа.
Яго рэпутацыя ў літаральным і пераносным сэнсе была падмочана. Гэта разумеў без усякіх ілюзій…
Трасучыся ад холаду і агіды, паплёўся да гасцініцы. Дадонжуаніўся, аблезлы кот! Во зараз убачыць дзяжурная, які прыгажун,— лопне са смеху. Заўтра ўвесь гарадок будзе пацяшацца…
Лёс на гэты раз злітасцівіўся над ім: дзяжурная некуды адхілілася, ключ ад нумара вісеў у скрыначцы на сцяне…
Пераапрануўся ў сухое і, зладзюкавата аглядаючыся, пайшоў адмывацца. На шчасце, усе спалі, ці мо ўвогуле нікога не было.
Развесіў адзежыну ля напаленай печкі, туфлі паставіў наверх. Хоць бы павысыхала да заўтра!
Выключыў святло, злы, прыгнечаны, залез пад коўдру з надзеяй як мага хутчэй заснуць. Але сон, як на грэх, не прыходзіў. Было да жудасці нудна. Няладны, прыкры дзень, што правёў тут, здаўся вечнасцю. Ад аднаго ўяўлення, што трэба заставацца на год, мо на два, а то і болей, стала млосна, засадніў нясцерпны настальгічны боль.
Ляжаў і думаў: во дурань! Убіў сабе ў галаву чорт ведае што… Уцякаць задумаў. Праштрафіўся, праскандаліўся, ці што, каб замятаць сляды, імчаць чорт ведае ў якую дзіру? Якія да яго прэтэнзіі? Няма ніякіх прэтэнзій, апроч, канечне, разводу, дакладней — скандальчыку з дзяльбой маёмасці, які, каб скампраметаваць, падняў на ўсю рэдакцыю Ротар Пятровіч. Да Саўчука, да «жалезабетоннага Рамана», да рэдактара дайшоў… Але развод, раздзел маёмасці — усё гэта яго, Андрэя, асабістыя справы. Па рабоце да яго якія прэтэнзіі?! Даруйце, ніякіх… Чаго ж тады агарод гарадзіць з гэтым уцёкам? Прызнаць праўду Ротара Пятровіча?! Не-е-е! А яшчэ цікава: чаго гэта Саўчук так зацікаўлены справадзіць? Што ён надумаў? Няўжо на самай справе дбае, каб «атрухнуў пыл, дакрануўся да вытокаў, падняў галаву»? Але чаго сам уцёк у Мінск, не сядзеў чаму, не дакрануўся да гэтых вытокаў, калі тут так салодка? Не-е, тут нешта іншае… А ці не баіцца гэты «дабрадзей», каб не заступіў яго дарожку, не стаў пасярод кладачкі? Во таму і сплаўляе, як бервяно па рацэ… Лоўка ж задумаў у лапці абуць… Ды нічога не атрымаецца ў цябе, Саўчук! Не на таго напаў. Андрэя Чарапіцу на мякіне не правядзеш. Андрэй Чарапіца — верабей стрэляны…