Інвэстар змагаўся, як мог, закладваў сваю маёмасьць, браў пазыкі, ён імкнуўся разьвіваць свае франшызы, але кожны месяц па фінансавых выніках ён цярпеў паразу, кожны раз ён ці адступаў, ці проста капітуляваў. З аднаго боку, ён шмат грошай укладаў у сваіх супрацоўнікаў, кожнага адпраўляў на падвышэньне кваліфікацыі на тры месяцы ў Лёндан, кожнаму аплочваў дарогу, ежу, жытло, адукацыю… Бо перш чым працаваць у сур’ёзных кампаніях, трэба зьмяніць сваё местачковае мысьленьне, так ён пераканана казаў усім, каго браў на працу. Яго супрацоўнікі разам зь ім у Лёндане наведвалі кнайпы, пілі, рукаліся, браталіся й спалі ў адной кватэры, знаходзілі ў яго прыбіральнях дзіўныя часопісы з аголенымі мужчынамі, вазелін і брудныя шкарпэткі, дыскі з порна й беларускія цукеркі, пустую лядоўню й хатні бар, напампаваны ўіскі. Яны любілі інвэстара, а ён пакутаваў праз тое, што яго душылі вялікімі падаткамі і ціснулі чыноўнікі, і бралі бессаромна грошы пажарнікі, а разам зь імі людзі з санітарных станцыяў – бандыты (хоць усе кажуць, што бандытаў у краіне няма). Інвэстар зарабіў сабе шызафрэнію, псарыяз, раньняе пасівеньне, і ў яго выпалі два пярэднія зубы. У свае трыццаць два ён нагадваў пяцідзесяцігадовага закатаванага мужчыну, ён шмат піў, паліў па тры пачкі на дзень, кожны вечар наведваў мясцовыя стрыптыз-клюбы, набываў па начох мінет ад адной і той жа прастытуткі, а рана раніцою ўжо быў на нагах, бегаў, хваляваўся, езьдзіў, лётаў і плаваў па справах, аддаваў пазыкі, браў пазыкі… Час падганяў няўмольна, а знакамітая першая франшыза працавала ў мінус, нават не дацягваючы да нуля.
У інвэстара здарыўся ўдар, і ён зьнік на нейкай гарачай высьпе. Адпачываў месяц і потым вярнуўся. Адразу па вяртаньні знайшоў мяне й прапанаваў пайсьці выпіць. Я спалохаўся, чаго гэта ён ад мяне хоча? Мы зь інвэстарам нават калі пілі ў Лёндане, не асабліва гутарылі й камунікавалі, а тут адразу такая прапанова – пайсьці й выпіць.
Мы сядзелі ў кнайпе “NewsCafe” за столікам на вуліцы, побач праходзілі мінакі, па суседзтве з намі сядзелі мужчыны ў гарнітурах і размаўлялі па-ангельску, насупраць кнайпы трапяталіся ў паветры два сьцягі: Эўразьвязу й Вялікабрытаніі. Я піў зь вялікага шклянога кубка чыстую гарэлку “Абсалют”, закусваў парэзанымі цытрынамі, паліў цыгарэты, ён піў ўіскі “Гранд” і курыў чакалядныя сыгарылы, зацягваўся нэрвова й глыбока… Упершыню ён сядзеў так блізка да мяне, сумны, увесь пакрыты белымі бляшкамі псарыязу, рукі трэсьліся, кепка была насунутая на самы нос, на яго моцна ціснулі фінансавыя праблемы, ён ледзь трываў, сівізны за месяц падвоілася, ён прамовіў: – Ведаеш, што я табе скажу, усё гэта нічога ня значыць. Самае каштоўнае, што я чытаў у жыцьці, гэта невялічкія занатоўкі з разважаньняў трыццатага прэзыдэнта Амэрыкі Джона Калвіна Куліджа, чалавека безэмацыйнага й замкнёнага ў сабе. Ён пісаў, што нішто ня можа замяніць настойлівасьць. Талент не заменіць яе: няма нічога болей звычайнага, чым няўдачнікі, якія маюць талент. Геніяльнасьць таксама не заменіць настойлівасьці: геній, які нічога не дамогся, амаль увайшоў у прымаўку. Адукацыя таксама ня будзе заменаю: сьвет перапоўнены адукаванымі самотнікамі. Усё трымаецца толькі на настойлівасьці й рашучасьці, – сказаў ён, гледзячы ў стол.
Мы чакалі дзьвюх ягоных знаёмых, пра якіх ён толькі сказаў, што яны зь вялікімі грудзямі, а гэта самае галоўнае.
– Ведаеш, – рэзка пачаў ён, – я ніколі ня буду спыняцца празь нейкія дурныя перашкоды з боку каго й чаго заўгодна, і няхай я зраблюся банкрутам, але гэты грэбаны Менск, а потым і ўся грэбаная Беларусь атрымаюць ад мяне яшчэ болей брытанскіх франшыз – атрымаюць дзясяткі брытанскіх супэрбрэндаў на сваёй зямлі, альбо я – гэта ня я!
Шампанскае
Вядома, што ў Беларусі мусяць выконвацца пэўныя міжнародныя стандарты, і калі ў гатэлі патрабуюць шампанскае “Крыстал”, яго павінны падаць, але, вядома, такое шампанскае на нашай зямлі знайсьці немагчыма, што яно тут існуе – міт. Адным вечарам Ніндзя загадаў Амару Аль Айамару, каб на наступны дзень у бары й рэстарацыі ў мэню зьявілася шампанскае “Крыстал”. Амар адразу ў адмову, гэта ж па 800$ за бутэльку!