Гэты прамежкавы тэрмін, гэтая незразумелая пасада… Нават нягледзячы ні на што, большасьць з адміністратараў была вельмі пазытыўнай, шчырай і вясёлай. Шмат хто зь іх проста так руйнаваў расейскія словы, прамаўляючы іх на беларускі лад альбо ўвогуле замяняў. І гэта не выпадкова… Большасьць гатэльных працаўнікоў часта ўжывае беларускія словы, калі жартуюць альбо калі гутараць адно з адным, і гэта зьяўляецца яскравым прыкладам таго, што, калі беларус трапляе ў разнастайнае нацыянальнае асяродзьдзе, ён падсьвядома спрабуе адасобіць сябе ад астатніх, вылучыць сваю адметнасьць. Гэта цікава назіраць, бо такога я больш нідзе яшчэ ня бачыў.
Тры месяцы адміністратарам працавала цудоўная Мілена. Яна мела прыўкрасны голас і курчавыя валасы і на выходных заўсёды сьпявала ў якім менскім клюбе ці бары. Мілена ўся, ад каранёў валасоў да кончыкаў пальцаў, была францужанкаю: мяккія дотыкі, аксамітны голас, кашэчая хада. Ніколі не было чутна, што яна ідзе, ніколі не было чутна, як яна павярнулася альбо паварушыла рукою, – усё плаўна, мякка, танютка… І сьпявала яна, як анёл, і толькі джаз. Мілена руйнавала стэрэатып беларускай дзяўчыны для туркаў, яна была сама далікатнасьць, але недасяжная, як зорка Плутон. Ды й праца ёй не пасавала, усе пыталіся, навошта ты прыйшла сюды? Мілена адказвала, што жыцьцёвы шлях сам накіраваў яе сюды дзеля чагосьці, а чаго – яна ня ведае.
Больш за ўсіх астатніх адміністратараў вылучалася сваёй адместнасьцю, сваімі прыўкраснымі формамі, белымі валасамі і шырокімі блакітнымі валасамі Воля, якая зь першага ж погляду выклікала жаданьне, юр, смагу. Воля гэта ведала і ўдала карысталася гэтым, яе ўсьмешка, нават ненаўмысная, прыводзіла ў стан ступару любога… На вялікі жаль, бедная Воля ня ведала, куды прыйшла працаваць… Ня ведала, што трапіла ў гатэль, у якім па-над усім пануе мужчынскі дыктат. Аднойчы да яе прычапіўся нейкі албанец. Так да яе і гэтак, і пад’яжджае, і падыходзіць, і падпаўзае. А трэба дадаць, што Воля, як сапраўдная беларуска, славяначка, верная свайму каханаму… І ня тое што тэлефон албанцу не давала, нават слухаць да канца ня мела ніякага жаданьня, і толькі вачыма хлоп-хлоп! І бедны албанец на падлозе валяецца непрытомны – джаліць яго ў самае сэрца. Як гэта ні кепска будзе выяўляць албанца, але той сам сябе такім выставіў – крывадушнікам і людажэрам.
Албанец узяў і накіраваўся да дырэктара гатэлю і накапаў таму, што ў ягоным гатэлі працуе, у хостэсе, на рэцэпцыі, сука тая яшчэ, абразіла яго, выставіла лайном непадцертым перад іншымі мужчынамі і кліентамі гатэлю, не дала, падла, тэлефон і нават знаёміцца не пажадала, што ж гэта за гасьціннасьць?! Гнюсэль доўга не разважаў, палічыў, колькі гэты албанец плоціць за нумар, даведаўся, колькі той спусьціў даляраў за ноч у казыно і за хвіліну, адным тэлефонным званком выгнаў Волю з працы… якая, у гонар будзе ёй сказана, праз тыдзень ужо працавала галоўным мэнэджарам вэлнэс-клюба на суседняй з гатэлем вуліцы і, калі б да яе завітаў той жа албанец, нават не разважаючы, адарвала б яму ўсё, што й заплянавала адарваць дзеля помсты.
Здароўе
Ніндзя зьехаў на выспу, Гнюсэль лёг у бальніцу, дзеля прафіляктыкі, Асамкацін зьехаў пагрэцца на Балі… У гатэлі лунае свабода, свавольства і бачна, што людзі ўсьміхаюцца і працуюць у сваё задавальненьне. За ўсё адказвае Міхаліна, а зь ёю кожны працоўны дзень – як сьвята.
Усе раптоўна паразьяжджаліся, бо зь Ніндзем здарыўся ўдар. Адным вечарам яго забралі ў бальніцу на хуткай, а потым у гатэлі ён зьявіўся толькі праз два месяцы, дакладней – зьявілася цень ад Ніндзі: яго правезьлі на каталцы ў напаўляжачым стане праз цэнтральны хол і паднялі на ліфце ў свае карункавыя пакоі. Тое, як ён выглядаў, ні ў кога не выклікала сумневу, што гэта проста абалонка ад чалавека, бо Ніндзя дакладна памёр.